Dornröschen

Other languages http://www.grimmstories.com/en/grimm_fairy-tales/sleeping_beauty

 

In oeroude tijden leefden er eens een koning en een koningin, die zeiden elke dag tegen elkaar: “hadden we maar een kindje!” En eens op een keerkwam er een kikker uit  de vijver naar het land gekropen die zei: “Uw wens zal vervuld worden; uzult een dochtertje krijgen.” De koning kreeg een dochtertje enuit vreugde richtte hij een groot feest aan. Hij nodigde alle wijze feeën in zijn land uit, zodat ze ‘t kind  zouden beschermen. Er waren er dertien in zijn rijk. Maar hij had maar twaalf gouden borden voor hen en daarom moest er één thuis blijven.

Aan het einde van het feest gaven alle feeën hungaven aan het kind:  deugd, schoonheid, rijkdom etc. Toen er elf feeën gesproken hadden, verscheen daar opeens de dertiende. Zij riep: “De prinses zal op haar vijftiende jaar gestoken worden door een weefspoel en dood neervallen.” Allen zwegen verschrikt. Daar trad de twaalfde naar voren, die haar wens nog niet gedaan had, en daar zij de onheilsspreuk niet ongedaan kon maken, maar wel kon verzachten, zei ze: “Sterven zal ze niet, maar honderd jaar zal ze slapen.”

De koning gaf het bevel dat alle weefspoelen in het hele rijk zouden worden verbrand. Maar juist op de dag dat de prinses vijftien werd, waren de koning en de koningin niet thuis. De prinses liep het hele paleis door en tenslotte bij een oude toren. Ze beklom de wenteltrap en kwam bij een smalle deur. In het slot stak een roestige sleutel; die draaide ze om: de deur sprong open – daar zat in een klein kamertje een oude vrouw met een spinnewiel en ze spon ijverig haar vlas.

“Goedendag” zei de prinses, “wat doe je daar?” “Wel, ik ben aan ‘t spinnen”. “En wat is dat voor een ding dat zo grappig uitsteekt?” vroeg het meisje en ze wilde ook eens proberen te spinnen. Nauwelijks had ze ‘t spinrokken aangeraakt of de toverspreuk ging in vervulling: ze stak zich in de vinger. Op ‘t zelfde ogenblik dat ze gestoken was, viel ze neer op het bed dat er stond, en ze lag meteen in een vaste slaap. En die slaap breidde zich uit over ‘t hele paleis. De koning en de koning die juist thuiskwamen en in de hofzaal waren gekomen, begonnen in te slapen en de hele hofhouding erbij. Rondom het slot begon een doornenhaag te groeien. Elk jaar werd hij hoger en tot slot was er van het hele paleis niets meer te zien.

Maar nu ging de sage door het land van het mooie, slapende Doornroosje – want zo werd de prinses genoemd – zodat, van tijd tot tijd, er prinsen kwamen, die probeerden om door de heg heen te dringen. Maar het was onmogelijk. Na lange, lange jaren kwam er weer een prins uit verre landen, en hoorde, hoe een oud man vertelde van die doornhaag, hoe daar een paleis achter moest zijn, en in dat paleis een wondermooie prinses, Doornroosje genaamd, en hoe ze al honderd jaar sliep, en de koning, en de koningin, en de hele hofhouding erbij.

Toen zei de jonge prins: “Ik ben niet bang; ik wil erheen en het mooie Doornroosje zelf zien.”

 

Er waren juist honderd jaar verlopen; en de dag was aangebroken waarop Doornroosje weer kon ontwaken. De prins naderde de doornhaag, die van zelf uiteen week en hem ongehinderd doorlieten. Hij liep door het hele paleis en uiteindelijk kwam hij bij de toren, hij liep de wenteltrap op en opende de deur en kwam in het kamertje waar Doornroosje sliep. Daar lag ze; zij was zo mooi dat hij zijn ogen niet van haar afwenden kon, en hij bukte zich, en hij kuste haar.

Toen hij haar met een kus had aangeraakt, sloeg Doornroosje de ogen op, werd wakker en keek hem allerliefst aan. Ze gingen toen samen naar beneden, en de koning werd wakker en de koningin en de hele hofstoet en ze zagen elkaar allen met grote verwonderde ogen aan. En de paarden stonden op en stampten, de jachthonden sprongen op en begonnen te kwispelen, de duiven op het dak trokken hun kopjes onder hun vleugels uit, keken rond en vlogen naar ‘t veld, de vliegen aan de wand kropen verder, het vuur in de keuken laaide weer op, snorde en kookte het eten, ‘t gebraad begon weer te pruttelen, en de kok gaf de jongen een draai om zijn oren, dat hij een gil gaf, en de meid plukte de kip.

Toen werd de bruiloft gehouden van de prins met Doornroosje, vol pracht en praal, en zij leefden nog lang en gelukkig tot het einde van hun dagen.