Iedereen weet wat kabouters zijn; meneer Rien Poortvliet heeft er in zijn boeken over het leven en werken van dit nijvere volkje al meer dan genoeg over verteld. Maar… een groepje (Kabouter-Clan als je het echt goed wilt zeggen) is hij in zijn boeken vergeten.
In het hoge noorden van Nederland bevinden zich de Hogebouters, een clan kabouters die te herkennen zijn aan hun groene mutsen met witte pomponnetjes. De Hogebouters praten met een duidelijk Nedersaksisch accent, wat overigens prima te verstaan is als je hier maar voor open staat. Je zult de Hogebouters echter niet snel te zien of te horen krijgen; ze zijn nogal bescheiden en op zichzelf. Maar hun daden zie je zeer zeker wel, want ook de Hogebouters zetten zich in voor het verbeteren van de wereld om hun heen; ons Hogeland is ook hun Hogeland en daarvoor willen ze alleen alles wat wenselijk is.
Deze serie caches neemt je mee naar de wondere wereld van de Hogebouters; hun leven en werken en hun bijdrage aan de mensen-maatschappij in het Hogeland tussen Groningen-Stad en Wad.
Over de cache zelf
Je kent deze nijvere hogebouter waarschijnlijk nog wel; haar favoriete liedje was “Schaapje, schaapje, heb je witte wol”. Want wol is iets waar zij goed mee uit de voeten kan. Ze heeft menig handwerktechniek onder de knie, maar het liefst kruipt ze toch achter haar spinnenwiel. Wil je haar nog eens aan het werk zien, dan kun je haar nu op haar nieuwe werkplek komen bezoeken. Midden tussen haar lievelings-huisdieren is ze druk bezig de wol om te zetten in draad om daar later voor de andere hogebouters weer mooie warme kleren van te kunnen maken.