Polski, Ceska Republika, Slovensko

To tutaj wydobywa się solanki lecznicze o największej na świecie zawartości jodu dochodzącej do 140 mg/litr. Solanki są wydobywane od 1892 roku w miejscowości Zabłocie w gminie Strumień na śląsku cieszyńskim.

Historia

Wszystko zaczęło się dość nieoczekiwanie, mianowicie od wierceń poszukiwawczych za węglem kamiennym, jakie miały miejsce w okresie ostatniego dziesięcioleciu XIX wieku. Prowadzone były niedaleko Żor, Pawłowic, Drogomyśla, Strumienia (niem. Schwarzwasser) i właśnie Zabłocia (niem. Zablacz). Wiercenia finansowano ze środków austriackich. Z lokalnych czasopism, ukazujących się wówczas wiemy, że odwiert Korona wykonywany był w latach 1891-1892, a wiercenie przerwano na głębokości 671 metrów w obrębie utworów morskich miocenu, nie osiągając serii złożowej karbonu z powodu potężnej erupcji wody i gazu. W 1895 r., w niemieckich i austriackich pismach naukowych ukazały się artykuły o „Nowym źródle jodowym w Zabłociu”, którego autorem był radca dworu i profesor Uniwersytetu w Wiedniu Ernst Ludwig, będący wówczas największym autorytetem w badaniach wód leczniczych i borowin w Monarchii Austriackiej. Autor donosi, na podstawie wykonanych analiz, iż solanka („Kronenjodwasser”) zawiera niewiarygodnie wysoką zawartość jodu. Według profesora Ernesta Ludwiga woda w Zabłociu jest najsilniejszym źródłem jodowym, co znaczy, iż w momencie badania zawierała najwięcej jodu z dotychczas rozpoznanych wód, 5 razy więcej jodu niż wody z Darkowa i blisko 5 razy więcej niż źródła w Bad Hall. Do dnia dzisiejszego solanka z Zabłocia posiada największą na świecie zawartość jodu, dochodzącą do 140 mg/litr. Produkcję soli jodowej rozpoczęto prawdopodobnie już w 1896 r. Nadano jej nazwę „Kronenjodsalz”, używając zamiennie „Kronen Jodsalz” lub też „Zablaczer Kronenjodsalz” („Zabłocka sól jodowa z koroną”). Otwór, który wówczas nie miał jeszcze nazwy (oprócz Zablacz), z czasem zaczęto nazywać „Koroną”. W 1949 roku źródłem "KORONA" zajęło się Przedsiębiorstwo Państwowe "Polskie Uzdrowiska". Otwór wiertniczy oczyszczono i doprowadzono do stanu używalności. Po właściwym ujęciu źródła zbadano dokładnie skład chemiczny solanki, zawierającej ponad 130mg jodu w litrze. Na podstawie analizy wykonanej w Zakładzie Naukowo - Badawczym w Szczawnie Zdroju, solankę zakwalifikowano do typu jodowo-bromowych, ziemno- alkaliczno-żelazistych. Znowu solanka z Zabłocia trafiła do uzdrowisk całej Europy, gdzie leczono nią liczne schorzenia układu oddechowego, kostno-stawowego, schorzenia skórne i inne dolegliwości. W 1949 roku kolejne poszukiwania wiertnicze, tym razem gazu ziemnego, pozostawiły drugi odwiert w odległości 60 m na południe od źródła "Korona". Nowy otwór wiertniczy nazwano "Tadeusz". Ponieważ i tym razem nie osiągnięto zamierzonego celu, a podczas wiercenia na głębokości przeszło 550 m natrafiono na wypływ jeszcze bardziej stężonej solanki jodowo - bromowej, zawierającej 144 mg jodu na litr, odwiert ten przejęła Naczelna Dyrekcja "Polskich Uzdrowisk" w Warszawie, aby wydobywać solankę dla celów leczniczych. Następnie opracowano proces technologiczny produkcji soli jodowo - bromowej i wybudowano doświadczalną warzelnię soli. Pod koniec lat 80-tych wygasło zainteresowanie tym cennym surowcem i zarzucono wydobycie w Zabłockiej kopalni solankowej. Porzuconą nieruchomość odkupił Józef Gomola, entuzjasta balneologii, doceniający znaczenie jodu. To właśnie on doprowadził odwiert Korona do stanu umożliwiającego jego użytkowanie. Od momentu powstania Spółki, czyli od 13 maja 2010 roku uzyskano koncesję nr 12/2010 na wydobywanie wody leczniczej, wydaną przez Ministra Środowiska 18 sierpnia 2010 r.

Ceska Rpublika

Právě zde se těží léčivé solanky s nejvyšším obsahem jódu na světě, až 140 mg / litr. Solanky se těží od roku 1892 v Zabłocie v obci Strumień v oblasti Těšínského Slezska.

Dějiny
Vše začalo zcela nečekaně, konkrétně uhelnými průzkumnými vrty v posledním desetiletí 19. století. Byly vedeny u Żor, Pawłowic, Drogomyślu, Strumień (německy Schwarzwasser) a právě Zabłocie (německy: Zablacz). Vrty byly financovány z rakouských fondů. Z místních časopisů, které se v té době objevily, víme, že vrt Korona byl proveden v letech 1891-1892 a vrtání bylo přerušeno v hloubce 671 metrů v miocénních mořských útvarech, aniž by se kvůli silné erupci dostalo do karbonské řady. vody a plynu. Německé a rakouské vědecké časopisy publikovaly v roce 1895 články o „Novém jodovém prameni v Zabłocie“, jejichž autorem byl dvorní rada a profesor vídeňské univerzity Ernst Ludwig, který byl v té době největší autoritou ve studiu léčivé vody a peloid v rakouské monarchii. Autor uvádí na základě provedených rozborů, že solný roztok ("Kronenjodwasser") obsahuje neuvěřitelně vysoký obsah jódu. Podle profesora Ernesta Ludwiga je voda v Zabłocie nejsilnějším zdrojem jódu, což znamená, že v době studie obsahovala nejvíce jódu z dříve uznávaných vod, 5krát více jódu než voda z Darkowa a téměř 5krát více. než zdroj Bad Hall. Solanka ze Zabłocie má dodnes nejvyšší obsah jódu na světě, který dosahuje 140 mg/l. Výroba jodové soli pravděpodobně začala již v roce 1896. Dostala název „Kronenjodsalz“, zaměnitelně „Kronen Jodsalz“ nebo „Zablaczer Kronenjodsalz“ („Zabłocká jódová sůl s korunkou“). Díře, která v té době ještě neměla jméno (kromě Zablacze), se později říkalo „Koruna“. V roce 1949 se o zdroj "KORON" postaral Státní podnik "Polskie Uzdrowiska". Vrt byl vyčištěn a uveden do provozuschopného stavu. Po řádném zachycení zdroje bylo pečlivě prozkoumáno chemické složení solanky obsahující více než 130 mg jódu na litr. Na základě analýzy provedené ve Vědecko-výzkumném ústavu Szczawno Zdrój byla solanka klasifikována jako jodobromová, zemina alkalicko-železitá. Solanka ze Zabłocie si opět našla cestu do lázní po celé Evropě, kde se používala k léčbě řady nemocí dýchacího ústrojí, kostí a kloubů, kožních nemocí a dalších nemocí. V roce 1949 další vrtné hledání, tentokrát po zemním plynu, zanechalo druhý vrt 60 metrů jižně od zdroje Korona. Nový vrt dostal název „Tadeusz“. Protože zamýšleného cíle nebylo tentokrát dosaženo a při vrtání v hloubce přes 550 m byl zjištěn výtok ještě koncentrovanější jodobromové solanky, obsahující 144 mg jódu na litr, vrt převzal hl. Generální ředitelství "polských lázní" ve Varšavě k extrakci solanky pro léčebné účely. Poté byl vyvinut technologický postup výroby jodobromové soli a vybudována experimentální solnice. Koncem 80. let 20. století ustal zájem o tuto cennou surovinu a těžba v solném dole v Zabłocku byla opuštěna. Opuštěnou nemovitost koupil Józef Gomola, nadšenec do balneologie, který ocenil význam jódu. Byl to on, kdo uvedl vrt Korona do stavu vhodného pro jeho použití. Od vzniku Společnosti, t.j. dne 13.5.2010, byla získána koncese č. 12/2010 na těžbu léčivé vody, kterou vydal ministr životního prostředí dne 18.8.2010.