Kujawy są historyczną dzielnicą Polski usytuowaną między rzekami Notecią i Wisłą. Termin Kujawy po raz pierwszy zapisano w Bulli Gnieźnieńskiej papieża Innocentego II z 1136 roku, ale trwałe osadnictwo w tym regionie datuje się już od neolitu.
Od drugiej połowy V tysiąclecia p.n.e. obszar ten zaczął przekształcać się w prężny ośrodek osadniczy. Sprzyjały temu bogactwa naturalne, a przede wszystkim żyzne gleby i słone źródła, a także dogodne położenie na skrzyżowaniu najważniejszych szlaków komunikacyjnych Europy ze wschodu na zachód oraz z północy na południe.
We wczesnym średniowieczu Kujawy stanowiły jedną z najstarszych dzielnic państwa polskiego. W roku 1194 zostały wyodrębnione jako osobna domena Bolesława, syna Mieszka Starego. Do początku XIII wieku stolicą i głównym ośrodkiem kulturalnym regionu była Kruszwica. Kiedy Konrad Mazowiecki utworzył (ok. 1230 r.) samodzielne księstwo dla swojego syna Kazimierza (zwanego Kazimierzem Kujawskim), na stolicę księstwa obrano Inowrocław. Za panowania Władysława Jagiełły Kujawy zostały podzielone na dwa województwa: inowrocławskie i brzesko-kujawskie. Taki podział utrzymał się aż do pierwszego rozbioru Polski (1772 r.), potem województwo inowrocławskie zostało włączone do Prus. Po drugim rozbiorze Polski (1793 r.) pozostała część Kujaw znalazła się najpierw pod zaborem pruskim, a od 1815 roku w Królestwie Polskim.
Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku Kujawy weszły w skład dwóch województw: część zachodnia, zwana Kujawami Czarnymi znalazła się w województwie poznańskim, część wschodnia, tzw. Kujawy Białe należała do województwa warszawskiego. Po II wojnie światowej Kujawy weszły w skład województwa bydgoskiego (po reformie administracyjnej kraju w latach 70. województwo podzielono na trzy mniejsze: bydgoskie, toruńskie i włocławskie). Od czasu ostatniego podziału administracyjnego kraju (1999 r.) scalone Kujawy wchodzą w skład województwa kujawsko-pomorskiego, którego stolicami są Bydgoszcz i Toruń.
W ramach przygotowań do obchodów 1000-lecia Państwa Polskiego w 1948 roku powołano Kierownictwo Badań nad Początkami Państwa Polskiego. Zespół ten prowadził prace również na Kujawach inowrocławskich. W jego skład weszło wielu znakomitych archeologów z Witoldem Henslem jako autorem planu badań na czele. Placówka ta miała szczególne zasługi dla poznania prahistorii Kujaw. Dzisiaj, dzięki badaniom prowadzonym początkowo w ramach zespołu i kontynuowanym przez prof. dr hab. Aleksandrę Cofta-Broniewską, Kujawy są najdokładniej poznanym pod względem archeologicznym regionem Polski. Archeologom udało się odsłonić wczesnośredniowieczną warzelnię soli i odtworzyć proces technologiczny produkcji tego surowca. Prace eksploracyjne prowadzone w osadzie z okresu wpływów rzymskich w podinowrocławskim Jacewie wprowadziły nowe elementy do badań nad przebiegiem szlaku bursztynowego. Odkryto także warsztat produkcji szkła, w okolicy dzisiejszego Inowrocławia (w Kruszy Zamkowej) zlokalizowano kompleks osadniczy, na mapie Ptolemeusza zapisany jako Askaukalis.
Przedsięwzięciem bezprecedensowym w dziejach archeologii polskiej było opracowanie katalogu i atlasu stanowisk archeologicznych terenu Inowrocławia i stref sąsiednich. Składa się nań aż 30 tys. punktów osadniczych. Wyniki badań prowadzonych na Kujawach zostały opublikowane w wielu pracach naukowych i popularnonaukowych, w tym przede wszystkim w czterdziestu wydawnictwach monograficznych.
KRUSZWICA
Kruszwica jest nierozerwalnie związana z początkami państwowości polskiej. Prowadzone od lat na ziemiach nadgoplańskich badania archeologiczne odsłaniają ich dzieje, dowodząc istnienia wokół Gopła bogatej i nieprzerwanej tradycji osadniczej.
Najstarsze ślady osadnictwa na terenie dzisiejszej Kruszwicy sięgają epoki kamienia (ok. 10 000 r. p.n.e.). Intensyfikacja osadnictwa nastąpiła w okresie epoki brązu w związku z ekspansją ludności łużyckiej. We wczesnej epoce żelaza (ok. 500-400 r. p.n.e.) na goplanej wyspie (dzisiejszym Półwyspie Rzępowskim) łużyczanie zbudowali warowny gród, który był centralnym punktem większego zespołu osadniczego. Wkrótce gród spalono, a jego mieszkańcy zginęli w wyniku najazdu koczowniczych plemion scytyjskich, o czym świadczą scytyjskie groty strzał odnalezione w rumowiskach grodu.
W pierwszych wiekach naszej ery przez tereny Nadgopla na linii Włostowo-Lachmirowice-Łagiewniki przebiegał "szlak bursztynowy" - jedna z najważniejszych dróg handlowych antycznego świata, wiodąca z Cesarstwa Rzymskiego w głąb Europy. Zysk z handlu i obsługi szlaku przyniósł mieszkańcom tych terenów znaczne dochody. W rejonie Nadgopla istniały doskonałe warunki do rozwoju osadnictwa. Wynikało to z jego położenia nad jeziorem, które stanowiło ważny węzeł komunikacyjny przy jednoczesnym funkcjonowaniu tu równie ważnego szlaku lądowego. Kruszwica była nie tylko ważnym punktem strategicznym, ale też prężnym ośrodkiem gospodarczym (urodzajne gleby, jezioro zasobne w ryby, solanki).
Najstarsze ślady wczesnośredniowiecznego osadnictwa odnotowano na przełomie VI i VII w. na zachodnim brzegu Gopła, kiedy to ówczesna Kruszwica była ośrodkiem o dużym znaczeniu gospodarczym i strategicznym. Istnieje przypuszczenie, że w VIII i IX w. gród kruszwicki był ośrodkiem plemiennego państwa Goplan, lecz w pierwszej połowie X w. terytorium Goplan znalazło się, zdaniem wielu badaczy, w kręgu dominacji państwa Polan i weszło w jego skład. Jak głosi jedna z legend, w Kruszwicy znalazł schronienie pozbawiony władzy, okrutny Popiel, który zginął w wieży na jeziornej wyspie zjedzony przez myszy. Po jego śmierci rządy objął ubogi Piast - twórca nowej dynastii.
Wraz z rozwojem młodego państwa nasiliło się znaczenie Kruszwicy. Druga poł. X w. i całe XI stulecie to okres największej w dziejach świetności kruszwickiego grodu, który stał się wówczas jedną ze stolic pierwszych Piastów i ulubioną ich rezydencją. Gród znacznie się rozbudował i otoczony był wieńcem osad, w których ludność świadczyła specjalistyczne usługi dla grodu. W tymże czasie Kruszwica była siedzibą biskupstwa. Długotrwała tradycja osadnictwa i wysoki poziom cywilizacyjnego rozwoju pozwoliły Kruszwicy pełnić ważną funkcję polityczną i administracyjną, a korzystne położenie przy węźle dróg umożliwiało Piastom chrystianizację pogańskiego Pomorza. Jednakże rodzinna waśń, jaka miała miejsce w 1096 r. pomiędzy księciem Zbigniewem a Władysławem Hermanem, osłabiła Kruszwicę, lecz nie zdołała zahamować jej dalszego rozwoju. Wiodącą gałęzią gospodarki było hutnictwo szkła i wytwarzanie szkliwionej ceramiki, także budowlanej. Na zachodnim brzegu jeziora Gopło warzono sól z miejscowych źródeł solankowych.
Krytycznym momentem, wyznaczającym koniec rozkwitu średniowiecznej Kruszwicy był rok 1271, kiedy to na rozkaz Bolesława Pobożnego spalono gród. Dopiero rządy Kazimierza Wielkiego zapoczątkowały nowy okres pomyślności Kruszwicy. Około połowy XIV w. z fundacji króla w miejscu starego grodu zbudowano murowany zamek. Ta gotycka budowla była strategicznym punktem na pograniczu polsko-krzyżackim, była również siedzibą kasztelani i starostwa.
W 1422 r. król Władysław Jagiełło nadał Kruszwicy miejskie prawa magdeburskie. Jednak Kruszwica nawiedzana pożarami i wojnami powoli upadała i niszczała. Ostateczny cios zadał miastu najazd szwedzki, w wyniku którego miasto i kazimierzowski zamek uległy w 1657 r. dalszemu zniszczeniu. W wyniku I rozbioru polski w 1772 r. Kruszwica włączona została do zaboru pruskiego. Przez cały okres niewoli piastowski gród był dla Polaków wszystkich zaborów źródłem patriotyzmu i symbolem niepodległej Polski. Legendy o Popielu i Piaście oraz piękne nadgoplańskie krajobrazy inspirowały wielu twórców tamtych czasów. Kruszwica powoli, ale systematycznie rozwijała się, podnosiła się z upadku. Szczególnie korzystny dla miasta pod względem gospodarczym był koniec XIX w., kiedy to oddano do żeglugi uregulowany odcinek Noteci łączący Kruszwicę z Kanałem Bydgoskim (możliwość masowego i taniego transportu) oraz zlokalizowano w mieście cukrownię.
W okresie międzywojennym rozwój miasta widoczny był w każdej dziedzinie życia, lecz w szczególności w sektorze rolno-spożywczym. Taki też kierunek dominował po 1945 r., czego dowodem było pobudowanie w latach 1952-1956 zakładów przemysłu tłuszczowego. W czerwcu 1960 r. odbyły się w Kruszwicy uroczystości inaugurujące ogólnopolskie obchody Tysiąclecia Państwa Polskiego. W ostatnich dziesięcioleciach istotnym kierunkiem rozwoju miasta i okolic jest turystyka, a fakt powołania Nadgoplańskiego Parku Tysiąclecia uatrakcyjnia ofertę turystyczną gminy.
Źródło oraz więcej informacji (miesiące otwarcia Mysiej Wieży):
www.pttk-kruszwica.pl
www.gminakruszwica.pl
INOWROCŁAW
Inowrocław, jeden ze stołecznych ośrodków staropolskich Kujaw, zwany jest często "miastem na soli". Solowarstwo, którego niepowtarzalne ślady odkryte zostały przez archeologów przy ul. Wojska Polskiego (na terenie dawnej wsi Rąbin) i w sąsiedztwie romańskiego kościoła Imienia Najświętszej Maryi Panny, a nadto urodzajne czarne ziemie sprzyjały rozwojowi osadnictwa już od 3 tysiąclecia p.n.e. Olbrzymie znaczenie miał fakt, że w rejonie zakładów sodowych wiódł niegdyś słynny szlak bursztynowy z południowej Europy nad Zatokę Gdańską.
Z 20 stycznia 1185 r. pochodzi pierwsza wzmianka źródłowa o targu książęcym "in Novo Wladislaw", który badacze zgodnie lokalizują w pobliżu kościoła Najświętszej Maryi Panny. Niewątpliwie zarówno targ, jak i pobliska warzelnia soli, tłumaczą szczególną rangę tego właśnie miejsca. Znaczenie osady musiało stale rosnąć, skoro w końcu XII w. powstał tu okazały kościół murowany. Zamysł fundacyjny zrodził się zapewne na dworze księcia mazowieckiego Leszka - syna Bolesława Kędzierzawego.
Nowe możliwości otworzyły się przed miastem po 1230 r., z chwilą wydzielenia Kujaw księciu Kazimierzowi I, który tutaj właśnie ustanowił swą stałą siedzibę. W granicach Inowrocławia znalazł się nowy zamek książęcy, nowo ufundowany klasztor i kościół franciszkański, ratusz, ważnica i część starej osady z kościołem św. Mikołaja, który od XIV w. był siedzibą parafii. Kościół NMP pozostał poza murami, a leżąca w jego sąsiedztwie osada przekształciła się w jedno z przedmieść, zwane już w XIII w. Starym Miastem.
Obecność książęcego dworu oznaczała włączenie miasta w krąg wielkiej polityki, której szczególny ciężar gatunkowy wynikał z bliskiego sąsiedztwa krzyżackiego. W rezultacie inowrocławianie byli świadkami doniosłych wydarzeń, m.in. zjazdów politycznych, których organizatorami i gospodarzami bywali często franciszkanie. Zakonnicy ci wraz z duchowieństwem miejscowej parafii zaangażowali się również w słynny proces polsko - krzyżacki o Pomorze Gdańskie, który toczył się w tutejszej farze św. Mikołaja, gdzie 10 lutego 1321 r. ogłoszony został wyrok korzystny dla strony polskiej.
Po likwidacji zagrożenia krzyżackiego Inowrocław przestał być areną wydarzeń o ponadregionalnym znaczeniu. Widoczny upadek miasta nastąpił w XVII w. Spowodowany był m.in. najazdami Szwedów. W czasie "potopu" miasto trzykrotnie przechodziło z rąk do rąk. Nie omijały inowrocławian zarazy. Największe spustoszenie przyniosła długotrwała wojna północna (1700-1721). Ubogie już wtedy miasto zostało do reszty zrujnowane przez kwaterujące wojska szwedzkie, polskie i rosyjskie.
Kolejni burmistrzowie (początkowo Polacy, a od 1838 r. Niemcy) nie mogli zapobiec stagnacji. Ginęły ostatnie ślady świetności - zamek starościński, w miejscu którego wzniesione zostały koszary dla pruskiej kawalerii, klasztor pofranciszkański i ratuszowa wieża. W trzech ostatnich dekadach XIX w. powstały stowarzyszenia kulturalne o wyraźnie narodowym zabarwieniu. Rozwijało się czytelnictwo, ruch muzyczny, tajne organizacje samokształceniowe.
Walka o kulturę nie nabrałaby takiego rozmachu, gdyby nie nowe szanse ekonomiczne, jakie otworzyły się przed miastem po rozpoczęciu przemysłowej eksploatacji złoża solnego, gdyby nie szybki rozwój przemysłu chemicznego, spożywczego i zakładów związanych z obsługą kujawskiego rolnictwa. U schyłku XIX stulecia liczba mieszkańców przekroczyła 26 tysięcy. Powstały ważne dla infrastruktury miejskiej przedsiębiorstwa - wodociągi, gazownia, elektrownia. W 1912 r. uruchomiono nawet linię tramwajową. Całkowicie nowe możliwości otworzyły się przed miastem po założeniu uzdrowiska (1875), w którym wykorzystywano przede wszystkim lecznicze właściwości solanki pochodzącej z miejscowych kopalń.
Klęska Niemiec w I wojnie światowej spowodowała, że wśród Polaków odżyły nadzieje niepodległościowe. Wybuchło powstanie wielkopolskie, które 6 stycznia 1919 r. przyniosło miastu upragnioną wolność. W czasach II Rzeczypospolitej "Zdrojowisko Inowrocław" (taka nazwa obowiązywała oficjalnie od 1922 r.) utrzymywało rangę renomowanego kurortu, o co usilnie zabiegali miejscowi radni i kolejni prezydenci - Józef Krzymiński i Apolinary Jankowski. Jeszcze w okresie zaborów trwogę wśród mieszkańców wywoływały zapadliska spowodowane rabunkową eksploatacją soli, prowadzoną przez koncern "Solvay". To niebezpieczne zjawisko przyhamowało ruch budowlany i dopiero budowa kopalni głębinowej w 1926 r. zmniejszyła istniejące zagrożenia. Wkrótce jednak przyszedł większy regres związany z generalnym kryzysem ekonomicznym, który zwiększył bezrobocie i rozszerzył obszar biedy na sporą część inowrocławskiego społeczeństwa. Priorytetowo traktowane uzdrowisko zdołało wszak zachować swą pozycję, o czym świadczą choćby podjęte w dzielnicy solankowej inwestycje.
W czasie okupacji niemieckiej (1939-1945) Inowrocław stał się siedzibą jednej z rejencji tzw. Kraju Warty. Tutejsza ludność poddana została represjom nie mającym precedensu w dziejach miasta. Setki mieszkańców zginęły w miejscowym więzieniu, wyjątkowo ciężkim obozie na Błoniach, w okolicznych lasach. Kilka tysięcy osób wysiedlono do Niemiec lub Generalnego Gubernatorstwa.
Od 1999 r. Inowrocław jest miastem powiatowym województwa kujawsko - pomorskiego. W ostatnim trzydziestoleciu nastąpił rozwój przestrzenny miasta; powstały nowe osiedla mieszkaniowe, zakłady przemysłowe, szkoły, sanatoria, obiekty kulturalne i sportowe. Blisko 80-tysięczny, wielofunkcyjny ośrodek miejski przestał kojarzyć się wyłącznie z solą i solankami. Zbyt intensywny rozwój uciążliwego dla środowiska przemysłu zachwiał jednak równowagę ekologiczną i niekorzystnie wpłynął na stan uzdrowiska. W 1994 r. samorząd przyjął plan restrukturyzacji miasta, które w złożeniu zachować ma charakter uzdrowiskowo - przemysłowy.
Źródło oraz więcej informacji :
www.inowroclaw.pl
strona dawny-inowroclaw
ZADANIA
Zapoznaj się z dostępnością miejsc oraz przeczytaj informacje o wymaganych atrybutach (mysich i solnych).
Potrzebujesz coś związanego z myszami oraz coś związanego z solą:
KRUSZWICA:
http://www.pttk-kruszwica.pl/content.php?mod=sub&cms_id=3&lang=pl
Wstęp na Mysią Wieżę: bilet normalny 9 zł/os. ulgowy 7 zł /os.
W miesiącach : listopad , grudzień , styczeń , luty , marzec MYSIA WIEŻA NIECZYNNA
INOWROCŁAW:
Wstęp na Taras Widokowy Tężni Solankowych Inowrocław: bilet normalny 2,50 zł/os. ulgowy 2 zł/os.
W miesiącach : listopad , grudzień , styczeń , luty , marzec TĘŻNIE SOLANKOWE NIECZYNNE
a następnie wybierz scenariusz w zależności od pory dnia i miesiąca odwiedzin. Zalecam przygotowanie na oba scenariusze, gdyż nigdy nie wiadomo czy obiekt nie będzie zamknięty w trybie nagłym.
W sezonie lub w czasie godzin otwarcia:
KRUSZWICA: Weź ze sobą myszkę komputerową lub mysiego pluszaka lub maskotkę myszy lub tradycyjną pułapkę na myszy (przedmiot). Na szczycie "Mysiej Wieży" (wstęp płatny) - zrób zdjęcie, aby widoczne były jednocześnie silos cukrowni i wieża ciśnień (zaznaczone na poniższym zdjęciu) oraz wymagany przedmiot (alternatywnie możesz narysować na kartce mysz).
INOWROCŁAW: Weź ze sobą solniczkę lub paczkę soli lub torebkę strunową z solą lub kryształ soli (przedmiot). Na koronie tężni (wstęp płatny) - zrób zdjęcie, aby widoczne były jednocześnie biały pomnik z trzema filarami i dwa łuki przy głównym wejściu na teren tężni (zaznaczone na poniższym zdjęciu) oraz wymagany przedmiot (alternatywnie możesz narysować na kartce solniczkę).
Poza sezonem lub poza godzinami otwarcia (wczesny ranek, późny wieczór, noc):
KRUSZWICA: Weź ze sobą myszkę komputerową lub mysiego pluszaka lub maskotkę myszy lub tradycyjną pułapkę na myszy (przedmiot). Przy spiralnych schodach - wejście na "Mysią Wieżę" - zrób zdjęcie, aby widoczne były jednocześnie spiralne schody i zamknięta kasa biletowa (zaznaczone na poniższym zdjęciu) oraz wymagany przedmiot (alternatywnie możesz narysować na kartce mysz).
INOWROCŁAW: Weź ze sobą solniczkę lub paczkę soli lub torebkę strunową z solą lub kryształ soli (przedmiot). Przy ogrodzeniu - zrób zdjęcie, aby widoczne były jednocześnie wieża nr 1 (zaznaczona na poniższym zdjęciu) oraz wymagany przedmiot (alternatywnie możesz narysować na kartce solniczkę).
- Akceptuję tylko i wyłącznie zdjęcia po dacie publikacji kesza.
- Fotografie samych obiektów nie kwalifikują się do loga.
- Zdjęcia z obydwu zadań proszę umieścić w logu.
- Brak wymaganego przedmiotulub kartki z namalowanym przedmiotem na którymkolwiek zdjęciu jest podstawą do skasowania loga.
- W przypadku grupowego logowania, zdjęcia proszę dodać do każdego z logów.
- Logi nie spełniające wymagań mogą być usunięte bez ostrzeżenia.
- Logi nie służą do dyskusji, zwyczajnie napisz do mnie.
- !!! NADRZĘDNĄ ZASADĄ JEST ZABAWA I PRZYJEMNOŚĆ CZERPANA Z ODWIEDZONYCH MIEJSC ORAZ WYKONANIA ZADAŃ !!!
Virtual Rewards 2.0 - 2019/2020
This Virtual Cache is part of a limited release of Virtuals created between June 4, 2019 and June 4, 2020. Only 4,000 cache owners were given the opportunity to hide a Virtual Cache. Learn more about Virtual Rewards 2.0 on the Geocaching Blog.