Heraldyka — jedna z nauk pomocniczych historii, zajmująca się badaniem rozwoju, zmian i znaczenia oraz zasadami kształtowania się herbów. Wywodzi się od słowa herold, oznaczającego urzędnika dworskiego, wywołującego nazwiska rycerzy biorących udział w turniejach. W innych językach europejskich nazywana jest podobnie (ang. heraldry, franc. heraldique). W heraldyce wyróżnia się okres tzw. heraldyki żywej, obejmujący czasy od powstawania herbów od XII w. do końca XV w. Herby pełniły wtedy swą pierwotną funkcję identyfikacyjną. Heraldyka późniejsza dzieli się na dwa zasadnicze działy, którymi są:
- Sztuka heraldyki (niem. Wappenkunst) – będąca zasadniczo działem sztuki lub rzemiosła artystycznego, opartego na gruntownej znajomości wiedzy heraldycznej,
- Nauka heraldyki (niem. Wappenkunde) – teoretyczna wiedza heraldyczna, obejmująca blazonowanie, przyporządkowywanie herbów ich właścicielom oraz badanie ich ewolucji.
Blazonowanie to opisywanie herbu wykonane zgodnie z zasadami heraldyki. Zaczynając blazonowanie herbu należy pamiętać, że strony, heraldyczna prawa i lewa nie są tymi stronami w rozumieniu patrzącego na herb. Otóż, każdy herb opisuje się od strony rycerza trzymającego tarczę. Oznacza to, że prawa strona herbu znajduje się po lewej stronie rysunku. Opis tarczy rozpoczyna się od góry i podąża w dół oraz od prawej strony herbu ku lewej, z tym, że najpierw opisuje się tło (pole), potem figury, a na końcu mobilia herbowe.
A. Leliwa — polski herb szlachecki, przedstawiający tarczę błękitną, na którym ułożone w słup są złota sześcioramienna gwiazda i tego samego koloru księżyc otwarty ku górze. Możliwym jest, że herbowa gwiazda pochodzi też od porannej Wenus, jutrzenki, na Ukrainie zwanej gwiazdą lelową lub od kwiatu lilii złotogłów. Herb ten to również symbol szlachcica polskiego, kasztelana Spycimira z Melsztyna, założyciela miasta Tarnowa, jak i obecnie samej miejscowości. Leliwą pieczętował się także Juliusz Słowacki.
B. Pogoń — herb Wielkiego Księstwa Litewskiego, będący równocześnie tradycyjnym symbolem narodowym Litwy i Białorusi. Jego tarcza przedstawia - na polu czerwonym rycerza na koniu srebrnym, z mieczem w prawej ręce, w lewej z tarczą ze złotym, podwójnym krzyżem litewskim - godłem Władysława Jagiełły. W herbie Republiki Litewskiej (Vytis) tarcza, uprząż, siodło i pasy przedstawione są w kolorze niebieskim. Tą wersją herbu posługuje się również ród Sanguszków, dawnych właścicieli Tarnowa.
C. Drużyna — polski herb szlachecki, okreslany również Szreniawą Bez Krzyża. Na jego tarczy widać pole czerwone, na którym widnieje mobilium herbowe określane jako krzywaśń, linia w kształcie wydłużonej litery S, symbolizująca rzekę. Najwcześniejsze źródła heraldyczne wymieniające ten herb są datowane na drugą połowę XV wieku. Jan Długosz uznawał go za jeden z najstarszych polskich herbów. Herb Drużyna jest pierwotną wersją herbu Szreniawa, od którego różni się brakiem krzyża kawalerskiego.
D. Gryf — herb szlachecki, używany przez rodziny szlacheckie należące do rodu Gryfitów-Świebodziców lub formalnie adoptowane do tego herbu przez członków rodu przy nobilitacji. Na polu czerwonym gryf srebrny, wspięty z orężem złotym. W heraldyce orężem (uzbrojeniem) nazywamy elementy anatomiczne zwierząt herbowych, służące do polowania i obrony. Są nimi na przykład: szpony i dzioby ptaków, rogi i kopyta przysto- i nieparzystokopytnych, pazury kotowatych, a także płetwy i ogony ryb i ssaków morskich.
E. Kościesza — polski herb szlachecki. Na polu czerwonym rogacina, przekrzyżowana, srebrna. Rogaciną nazywamy figurę heraldyczną w kształcie stylizowanego ostrza strzały. Niektóre z jej przedstawień wywodzą się z własnościowych znaków kreskowych, czyli tamag, w tym wypadku sarmackich. Według legendy herb nadał Bolesław Śmiały, ujrzanemu w bitwie walczącemu rycerzowi z rozdartą strzałą w ciele. Herbem własnym, będącym jedną z odmian herbu Kościesza sygnował się Józef Piłsudski.
F. Kotwicz — polski herb szlachecki, przedstawiający tarczę srebrną, a na niej pas czerwony. W heraldyce zachodniej, pas jest jedną z najwyżej cenionych zaszczytnych figur heraldycznych, bardzo rzadkich w rodzimych, polskich herbach. Figury zaszczytne (staropol. słowo szczyt oznacza tarczę) obowiązuje zasada alternacji, czyli umieszczania godła w kolorze metalu na barwie. Pierwsza wzmianka o herbie pochodzi z 1281 roku, kiedy bracia z domu austriackiego nim się pieczętujący, przybyli na ziemie śląskie.
Aby rozwiązać to multi, należy odwiedzić sześć miejsc, w pobliżu których można zobaczyć kartusze z opisanymi powyżej herbami. Lokalizacje te prezentują współrzędne podane w waypointach. Do każdej z nich przypisana została jakaś cyfra. Zestawienie wszystkich z literami widocznymi przy powyższym opisie herbów, jest potrzebne do uzyskania danych, istotnych w poniższym wzorze:
N 50° 00. |F+A| |C+F+B| |C-E|
E 20° 59. |C-F-E| |D+E| |D-A-F|
Pojemnik ma rozmiar micro i jest umieszczony na finałowych współrzędnych. W ich pobliżu można zobaczyć niektóre z opisanych w listingu herbów. Geocache zawiera wyłącznie logbook, także proszę o zabranie ze sobą czegoś do pisania. Powodzenia! Zachęcam do wykonania zdjęć mijanych herbów i dodawania ich do logu :)