Byliśmy przyzwyczajeni do tego, że na Baker Street przychodzą telegramy o dziwnej treści, ale szczególnie dobrze pamiętam jeden z nich, który dotarł do nas w ponury marcowy poranek, jakieś siedem czy osiem lat temu, i na cały kwadrans wprawił Sherlocka Holmesa w zdumienie. Był zaadresowany do mego przyjaciela i brzmiał następująco:
Proszę na mnie czekać. Straszliwe nieszczęście. Zaginął kesz. Niezbędny jutro. Barucci.
– Nadane przy ulicy Strand o dziesiątej trzydzieści sześć – stwierdził Holmes, po raz kolejny czytając tekst. – Wygląda na to, że pan Barucci wysyłał ten telegram, będąc w stanie wielkiego wzburzenia, i w efekcie napisał go nieco niespójnie. Zdaje się, że zanim przejrzę „Timesa”, dotrze tu nadawca, i wtedy dowiemy się wszystkiego o całej sprawie. W czasach zastoju nawet najbłahsza zagadka byłaby mile widziana.
Zgodnie z naszymi przewidywaniami wkrótce po telegramie przybył jego nadawca. Był to ogromny młody człowiek: ważył z szesnaście kamieni, cały składał się z potężnych kości i mięśni, sięgał szerokimi ramionami od jednego do drugiego krańca framugi i zwracał to na jednego, to na drugiego z nas swoją przystojną twarz, zmizerniałą z niepokoju.
– Pan Sherlock Holmes?
Mój towarzysz się ukłonił.
– Proszę usiąść i opowiedzieć, co się stało.
– To okropne, panie Holmes, po prostu okropne! Dziwię się, że jeszcze nie osiwiałem. Geocaching, rozumiem, że pan o tym słyszał, to międzynarodowa gra polegająca na chowaniu i znajdywaniu skrzynek. Wczoraj rano postanowiłem założyć kolejną skrzynkę. Nie udało mi się jednak wybrać odpowiedniego miejsca przed południem. Ponieważ obiecałem koledze, że przyjadę do niego na herbatę, wyszedłem, zostawiając przygotowany pojemnik na biurku. Nie było mnie przez ponad godzinę. Kiedy wróciłem drzwi do mieszkania były otwarte, a na biurku, zamiast skrzynki, leżała kartka z taką oto wiadomością:
Szanowny Panie Barucci, miał Pan zamiar ukryć kolejny skarb, jednak postanowiłem, że to ja ukryję go przed Panem. Aby otrzymać współrzędne skrytki, musi Pan wysłać telegram pod adres domu jednego z moich ludzi - Pana Matooha. Każde dwie cyfry numeru tego domu są różne. Jeśli zsumuje Pan wszystkie sześć dwucyfrowych liczb, które można utworzyć z cyfr numeru, to połowa otrzymanej sumy jest numerem poszukiwanego domu. Pragnę dodać, że ulica na którą należy przesłać telegram to: geocache(X)@gmail.com (np. geocache1234@gmail.com). Proszę nie powiadamiać policji ani szukać mnie w terenie, gdyż już nigdy nie zobaczy Pan kesza.
Z poważaniem, profesor Moriarty.
- Co mam zrobić panie Holmes? – zapytał pan Barucci.
Mój przyjaciel z pełnym rozbawienia zdziwieniem wysłuchał tej wygłoszonej z niezwykłą werwą i żarliwością długiej przemowy, której każdy punkt podkreślany był uderzeniem potężnej pięści o kolano mówiącego. Kiedy nasz gość zamilkł, Holmes spojrzał z uśmiechem w moją stronę i już wiedziałem, że za moment usłyszę: „Gra rozpoczęta, Watsonie!”
We were fairly accustomed to receive weird telegrams at Baker Street, but I have a particular recollection of one which reached us on a gloomy April morning some seven or eight years ago and gave Mr. Sherlock Holmes a puzzled quarter of an hour. It was addressed to him, and ran thus:
Please await me. Terrible misfortune. The cache missing; indispensable tomorrow.— Barucci.
– Strand post-mark and dispatched ten-thirty-six, said Holmes, reading it over and over. - Mr. Barucci was evidently considerably excited when he sent it, and somewhat incoherent in consequence. Well, well, he will be here, I dare say, by the time I have looked through the times, and then we shall know all about it. Even the most insignificant problem would be welcome in these stagnant days.
As we had expected, the telegram was soon followed by its sender. He was an enormous young man, sixteen stone of solid bone and muscle, who spanned the doorway with his broad shoulders, and looked from one of us to the other with a comely face which was haggard with anxiety.
– Mr. Sherlock Holmes?
My companion bowed.
- Pray sit down and tell me what is the matter.
– It's awful, Mr. Holmes, simply awful I wonder my hair isn't gray. Geocaching —you've heard of it, of course? It is a global recreational activity, in which participants hide and seek containers. Yesterday morning, I decided to hide another cache. Unfortunately, I didnt find an appropriate place before noon. I had, however, promised to take tea in a friend's rooms, so I left prepared container upon my desk. I was absent rather more than an hour. When I got back home the front door was opened and on the desk instead of a box there was a piece of paper with the following message:
My Dear Mr. Barucci, You intended to hide another treasure, however I decided that I am going to hide it from you. To obtain the coordinates of the cache, you must send a telegram to the home address of one of my subordinates - Mr. Matooh. Every two digits of that house number are different. If you sum up all six two-digit numbers, that can be created from the digits of the number, the half of this sum is the number of sought home. The street on which the telegram should be sent is: geocache(X)@gmail.com (eg. geocache1234@gmail.com). Please do not notify the police or look for me in the area, otherwise you'll never obtain the cache.
Yours faithfully, Professor Moriarty
- What am I to do? – asked Mr. Barucci.
My friend had listened with amused surprise to this long speech, which was poured forth with extraordinary vigour and earnestness, every point being driven home by the slapping of a brawny hand upon the speaker's knee. When our visitor was silent Holmes looked my way and I already knew what he was going to say: "Come, Watson, come! The game is afoot!”
Na podstawie opowiadań Sir Conan Doyle'a "Powrót Shelocka Holmesa" / Based on Sir Conan Doyle's stories from "The Return of Sherlock Holmes"
