Ieder jaar, rond deze tijd,
is't dat Sint over de daken rijdt.
Met een zak vol zoet en koek,
vol speelgoed -en natuurlijk het grote boek-.
Alle schoorstenen van het land
tel je niet op de vingers van een hand.
En om ze dus allemaal te cadeauteren
moet Sint zijn tempo immer intensiveren.
Het geldt als een algemeen aanvaard feit
dat snelheid het quotiënt is van afstand en tijd.
Met 5 december als deadline is dat laatste gelimiteerd
en wordt voor voornoemd streven het eerste geminimaliseerd.
Zijne goedheilige eminentie
houdt van enige efficiëntie
en zoekt daarom de kortste weg
door tuin, langs stoep en over heg,
door straten, vijvers en over daken
om van schoorsteen naar schoorsteen te geraken.
De regels zijn simpel, maar Sint is wars
van mannen als Pythagoras,
die hij dient van repliek
volgens de
Manhattan-metriek.
Met zijn magische schimmel is het niet de vraag
hoeveel hij omhoog moet of omlaag
en beweegt hij zich schijnbaar van dak tot dak
in een denkbeeldig
horizontaal vlak.
En al is het soms een hele klus
hij vindt uiteindelijk de kortste lus.
En hoe dat leidt tot een coordinaat?
dat merk je wel als je aan het bouwen slaat
met de
beschrijving hier uiteengezet.
Waar wacht je op? Nu begint de
pret.
Het laat zich vast al na
minuten raden
dat je iets bouwt met drie vrijheids
graden.
Maar je hebt het daarentegen mis
als je denk dat het een klusje van een paar
seconden is.
Soms is een cadeau groot, soms is het klein,
soms is is het subtiel, soms is het fijn,
soms is het plezier juist gelegen
in wat je dit keer niet hebt gekregen.
En al klinkt het als een contradictio,
wat ontbreekt is nu juist het cadeau.
Groeten, Sint en Piet