Adam Marcin Jakub Wodziczko urodził się 8 sierpnia 1887 roku w Słotwinie (obecnie w granicach administracyjnych Brzeska). Syn Feliksa, inżyniera kolejowego, i Ludmiły ze Spisów.
Uczęszczał do gimnazjum w Sanoku, następnie w Tarnowie, Krakowie i Jaśle, gdzie zdał maturę. W latach 1906–1910 studiował nauki przyrodnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1912 roku został asystentem w Katedrze Anatomii i Fizjologii Roślin Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie zajmował się badaniem grzybów i śluzowców oraz wykładał botanikę ogólną.
W roku 1913 ożenił się z Janiną Tomkiewicz, z którą miał córkę.
W roku 1916 uzyskał tytuł doktora. W latach 1915–1918 został powołany jako mikrobiolog do armii austriackiej. W grudniu 1919 r. objął stanowisko zastępcy profesora anatomii i fizjologii roślin w Akademii Rolniczej w Bydgoszczy, które sprawował aż do 1922 roku.
Od jesieni 1920 r. został zastępcą profesora i kierownikiem Instytutu Botanicznego Uniwersytetu Poznańskiego. W roku 1921 uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W okresie od 1924 od 1948 roku (z przerwą na czas II wojny światowej) sprawował funkcję kierownika Szkolnego Ogrodu Botanicznego w Poznaniu. W roku 1925 został mianowany profesorem nadzwyczajnym na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Poznańskiego, którego w latach 1930-1931 był dziekanem. W roku 1931 został wybrany na stanowisko prorektora Uniwersytetu Poznańskiego, ale nie przyjął tej godności. W sierpniu 1936 r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego anatomii i fizjologii roślin.
Po wybuchu II wojny światowej wraz rodziną został wywieziony do Generalnego Gubernatorstwa, gdzie pracował jako nauczyciel przedmiotów przyrodniczych i rolniczych najpierw w Szkole Handlowej, a następnie w Państwowej Szkole Melioracyjnej w Krakowie. Brał również udział w tajnym nauczaniu w ramach zajęć na Uniwersytecie Ziem Zachodnich.
W połowie marca 1945 r. powrócił do Poznania. Dzięki jego staraniom, w 1945 r. utworzono w Katedrze Botaniki Ogólnej Uniwersytetu Poznańskiego pierwszy w Polsce samodzielny Zakład Ochrony Przyrody i Uprawy Krajobrazu.
Zmarł 1 sierpnia 1948 roku w Poznaniu i został pochowany na Cmentarzu Jeżyckim.
Był wielkim propagatorem ochrony przyrody. Wskazywał na konieczność dbałości o środowisko, polegającej na ochronie zagrożonych roślin, zwierząt czy form geologicznych, ale także na ochronie krajobrazu. Stworzył fizjotaktykę - naukę o stosunku człowieka do przyrody. Był aktywnym członkiem Tymczasowej Komisji, a następnie Państwowej Rady Ochrony Przyrody.
Inicjator powstania parków narodowych: Wielkopolskiego, Wolińskiego i Słowińskiego.