Studiował na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach Józefa Unierzyskiego i Józefa Mehoffera. Od 1908 uczestniczył w kursach krajobrazu, które organizował Jan Stanisławski, w tym samym roku wyjechał w podróż podczas której odwiedził Wiedeń, Włochy. Po raz kolejny wyjechał dwa lata później, przebywał wówczas w Monachium, Berlinie, Brukseli i Antwerpii. W 1911 brał udział w wystawie Niezależnych, gdzie krytycy zwrócili uwagę na nowatorskie zastosowanie gry barw i światła. W 1912 wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował naukę malarstwa w Académie de la Grande Chaumière, gdzie poznawał tajniki malarstwa dawnego. Nalezał do paryskiej bohemy, poznał tam środowisko polskich malarzy emigracyjnych, wśród których byli m.im. Olga Boznańska i Tadeusz Makowski. Podczas I wojny światowej został internowany w zorganizowanym na południu Francji obozie dla osób legitymujących się austro-węgierskim paszportem. W 1928 powrócił do kraju i zamieszkał w Bochni. W 1931 był jednym z inicjatorów Grupy Dziesięciu (razem z Teodorem Grottem i Vlastimilem Hofmanem. Był współtwórcą kabaretu Zielony Balonik w krakowskiej Jamie Michalikowej. Od 1936 był wykładowcą na ASP w Krakowie.
Zginął tuż po zakończeniu II wojny światowej, rozjechany przez samochód żołnierzy radzieckich na ul. Kazimierza Brodzińskiego w Bochni, gdzie dziś znajduje się obelisk poświęcony jego pamięci. Grób Samlickiego znajduje się na cmentarzu przy ul. Orackiej w Bochni pod jaworem, który sam Samlicki miał posadzić na grobie swoich rodziców.
Tworzył pejzaże stosując technikę olejną oraz grafikę m.in. drzeworyt i suchą igłę.