Trochę historii o tym miejscu:
„Jechało się na Bucze z duszą na ramieniu, ale i z wielką ciekawością. Po dojściu marszem ze stacji kolejowej w Skoczowie, kiedy weszłyśmy do niewielkiego i dość mrocznego hallu ogarnęła nas od razu dziwna atmosfera ciszy i powagi – można to porównać z wejściem do kościoła.... Wszędzie niezwykła czystość i porządek. Posadzki lśniące jak lustro, ściany świetlicy–salonu udekorowane kilimami, meble ciemne, w stylu ludowym, pięknie odbijały od białych ścian.”
Oto wspomnienie Elżbiety Andrzejowskiej, która przyjechała do Szkoły Instruktorskiej Harcerstwa Żeńskiego. Wzniesiono ją na terenie dawnego folwarku, wznoszącego się na południowym stoku góry Bucze. Jej nazwa zapewne pochodziła stąd, że lasy w dawnych czasach były tu bukowe. W 1929 r. Bucze stało się własnością Zarządu Oddziału ZHP na Śląsku, w co bardzo zaangażowany był ówczesny wojewoda, dr Michał Grażyński.
Uroczyste poświęcenie stanicy i Szkoły Instruktorskiej miało miejsce 5 lipca 1931r., a już rok później odbyło się tutaj wyjątkowe wydarzenie - VII Światowa Konferencja Skautek, w której uczestniczyło 60 cudzoziemek z 24 krajów, w tym Naczelna Skautka Świata Lady Olave Baden-Powell. Była to niezwykła liderka skautingu, która w trakcie swojej 35-letniej pracy na rzecz tego ruchu odwiedziła 111 krajów. Atmosfera w czasie konferencja panowała prawdziwie siostrzana, delegatki zostały przyjęte bardzo gościnnie. Komendantką szkoły harcerskiej na Buczu była Józefina Łapińska, która nie tylko prowadziła centralny ośrodek kształcenia, ale także zarządzała całą posiadłością. Stworzyła system samowystarczalnego gospodarstwa, dzięki czemu pokrywało ono koszty własnej działalności. Przyjezdne kursantki pomagały w rozmaitych pracach, np. wykopkach. Druhna Łapińska prowadziła kursy podharcmistrzowkie i metodyczne dla harcerek z kraju i z emigracji. Pomagały jej inne instruktorki, najczęściej Ewa Grodecka. Kursantkom stawiało się bardzo wysokie wymagania. Przez cały rok szkolny na Bucze przyjeżdżały na kolonie dzieci ze Śląska pochodzące z rodzin bezrobotnych. Potem zorganizowano też tzw. „klasę zdrowia” – dla dzieci zagrożonych gruźlicą. Prawie od samego początku istnienia Szkoła Instruktorska na Buczu podjęła pracę harcerską także wśród dzieci wiejskich w sąsiednich miejscowościach. W 1934 r. powstał Hufiec Buczański, którego pierwszą Hufcową została hm Ewa Grodecka. Program szkoleń dla harcerek obejmował ćwiczenia i dyskusje oraz praktyczne zajęcia z wszystkimi dziećmi, więc założenia teoretyczne można było od razu sprawdzić w działaniu. Doświadczenia wypracowane na Buczu były wprowadzane do programów drużyn w całej Polsce. W latach 1932 - 1939 przeszło przez szkołę około 3.000 osób. W czasie kursów panowała niezwykła atmosfera, na końcowym spotkaniu harcerki dzieliły się tym, co z nich wyniosły. Węgielek z ostatniego ogniska kursowego przechodził do pierwszego ogniska następnego kursu – tym sposobem łączyły się ich myśli i idee.
W obliczu naciągającej groźby wojny Komendantka Szkoły Instruktorskiej powołała na terenie Bucza Pogotowie Harcerek. Następnie, 24 września 1938 r. Naczelniczka Harcerek powołała Pogotowie Harcerek na terenie całej Polski i mianowała jego Komendantką hm Józefinę Łapińską.
Szkoła Instruktorska na Buczu stała się siedzibą Pogotowia Harcerek i przygotowywała teraz do służby na wypadek wojny. Na Buczu odbywały się odprawy komendantek Pogotowia powołanych we wszystkich chorągwiach. Kursy przygotowawcze odbywały się na Buczu aż do chwili wybuchu wojny.
W okresie powojennym w budynkach pozostałych po szkole harcerskiej powstało sanatorium – obecnie Ośrodek Rehabilitacyjno-Leczniczy „Bucze”.
Opracowane na podstawie książki Anny Zawadzkiej: Szkoła Harcerstwa Żeńskiego na Buczu, wyd. Horyzonty, Warszawa 2000r. http://www.zhppgk.org/organizacja_harcerek/egazetka_2/ gazetka_2_migawki_historyczne.htm http://www.zhppgk.org/organizacja_harcerek/egazetka_8/gazetka_8_bucze.htm
