Wynkrêft - Tritzum
Vanaf het begin van de jaren twintig werden in toenemende mate Amerikaanse windmotoren voor het bemalen van polders ingezet. Traditionele windmolens werden bijna niet meer gebouwd en de bestaande molens raakten in verval. Na circa 1930 echter kwam een einde aan het tijdperk van windbemaling, toen windmolens, zowel de traditionele als de windmotor, werden opgevolgd door elektrische gemalen.
Ook windmotoren raakten vervolgens in onbruik. Van de enkele honderden die in Friesland zijn gebouwd, resteren nog ongeveer vijftig. De meeste daarvan verkeren in slechte staat, al heeft ruim een dozijn ervan de status van rijksmonument.
Slechts een gering aantal is nog bedrijfsvaardig.
Evenals traditionele molens worden ook windmotoren soms gerestaureerd en weer bedrijfsvaardig gemaakt. Enkele zijn elders opnieuw ingezet.
De grotere windmotor heeft twintig tot dertig bladen, een betonnen onderbouw, een platform en is meestal van het merk Herkules (type Metallicus).
De middelgrote windmotor heeft tien tot twintig bladen. Ze zijn meestal uitgevoerd met een platform en is veelal van het merk Record.
Het kleinere type heeft vier bladen. Veel van deze kleine en middelgrote windmolens werden geproduceerd door de windmotorenfabriek Gebr. Bakker te IJlst.
Een groot verschil met de Nederlandse molen is dat de Amerikaanse windmotor een of twee windvanen heeft. De windmotor hoeft dus niet door een molenaar in de wind gedraaid te worden.
De cachelocatie is het fundament van wat ooit een kleine of middelgrote windmotor is geweest. Wat rest is het betonnen platform met daarin de metalen restanten van de aandrijving. Alles wat boven het beton uitstak is verwijderd en vrij zeker aan “de oud ijzer koopman” meegegeven………..
Het formaat van de cache is te vergelijken met een literblik bruine bonen of iets dergelijks.
Plaats de cache s.v.p. goed terug.
.
