|
Ooit, heel, heel lang geleden......
leefde er eens een rijke vorst in het mooie Twente. Zijn geld had hij niet verdiend maar geërfd, maar dat mocht de pret niet drukken. Hij had echt alles wat zijn hartje begeerde en leefde er vrolijk op los. Op zijn 40e besloot hij dat het tijd was om zich te settelen en voor nageslacht te zorgen. Er moest na hem tenslotte iemand zijn die van zijn fortuin kon genieten. Hij vond al snel een lieve vrouw, en het duurde niet lang of het nageslacht diende zich aan. Zijn vrouw werd tijdens de zwangerschap wel erg dik, maar van echo's hadden ze in die tijd nog nooit gehoord. Keurig op tijd werd de eerste wee gevoeld en de vroedvrouw werd ontboden. Maar o jeetje. Er werd niet 1 prinsje geboren, het werden er 8. De vorst en zijn vrouw waren zo blij met deze 8 gezonde jongens, dat er nabij het vorstelijke paleis een mooi park met 8 paden werd aangelegd. En elk pad werd naar een van de 8 jonge prinsen genoemd. Omdat er niet op gerekend was dat er meer dan 1 prinsje geboren zou worden, en de prinsjes bij hun geboorte als twee druppels water op elkaar leken, werden ze de eerste weken steeds door elkaar gehaald. Niemand wist meer wie nu eigenlijk de eerstgeborene was, en wie daarna kwam, en daarna, en daarna.. Het was niet erg, ze waren tenslotte allemaal gezond en gewenst.
Hoezeer de prinsjes ook op elkaar leken bij de geboorte, toen ze ouder werden was er van die gelijkenis weinig meer over. Er waren op de wereld geen 8 broers te vinden die minder op elkaar leken. En zoals dat gaat in de meeste gezinnen, zorgde dat voor veel onenigheid en ruzies. Ruzies over meisjes, wie in welke auto of koets mocht rijden, geld en natuurlijk wat ze zouden eten. Het grootste twistpunt was echter, wie de vorst zou opvolgen en zijn vermogen en het prachtige vorstelijke paleis zou erven. Opdelen kon niet. Vanwege een eeuwen geleden opgestelde clausule mocht het complete bezit van de vorst alleen overgaan op de eerstgeborene. In het geval dat er geen eerstgeborene zou zijn, zou alles vervallen aan zijn broer, en daar leefde de vorst al jaren mee in onmin, dus dat wilde hij in ieder geval niet.
Toen de vorst 65 werd, en eigenlijk geen zin meer had in alle papieren rompslomp die het beheren van een vorstelijk paleis, een landgoed en zoveel rijkdom met zich mee bracht, had hij dus wel een klein probleem. Het was immers niet bekend wie de eerstgeborene was. Na lang dubben en overleggen met zijn wijze vrienden, besloot de koning een wedstrijd uit te schrijven. De prins die de wedstrijd zou winnen, zou voortaan als eerstgeborene betiteld worden en het complete familiefortuin erven.
Het park met de paden, elk naar een van de prinsen genoemd, was in de afgelopen 25 jaar niet goed onderhouden. De paden waren nog net zo strak en recht al toen het net aangelegd was, maar de stukken tussen de paden waren echter compleet ondoordringbare wildernissen geworden. De broers die zelf voor het deel van het park dat links van hun eigen pad lag moesten zorgen, gaven hun geld allemaal liever aan iets anders dan een tuinman uit. De koning besloot om aan het eind van elk pad een katrol te plaatsen met daaraan een stevige kabel. De kabels werden exact in het midden van het park, waar alle paden samen kwamen, aan elkaar bevestigd met een stevige knoop. En aan die knoop werd de schatkist met alle juwelen, edelstenen, opties en aandelenbewijzen gehangen. De prinsen werden allemaal op de 8e van de 8e om 8 uur verwacht, en moesten aan de kabel van hun katrol trekken. Elke prins mocht zelf kiezen welke hulptroepen hij daarbij zou inschakelen. De prins die dus het slimste, sterkste of het geniepigst was, allemaal zinvolle karaktertrekken voor een vorst, zou de schatkist naar zich toe kunnen trekken, en zo de wedstrijd winnen.
De prinsen hadden eigenlijk niet zoveel zin in de wedstrijd, de kans om te winnen was namelijk niet zo groot, en nu hadden ze nog steeds de beschikking over het familiekapitaal. Maar als een van de broers vorst zou worden, dan zou dat allemaal wel eens kunnen veranderen. Helaas trok de vorst zich daar niets van aan, en vaders wil is wet. Dus de 8e van de 8e togen de 8 broers naar de 8 sprong voor de wedstrijd. Nou ja, 8, Sjonnie Isweer was natuurlijk te laat zoals altijd, die kon niet zo goed met zijn GPS overweg en zat nog ergens verdwaald in de wildernis, op zoek naar een manier om weer thuis te komen. De andere 7 broers waren gelukkig wel allemaal op tijd, net als de hulpdiensten die iedere prins ingeroepen had. Prins Harry De had alleen geen hulp nodig. Hij is de dikste prins en eet zich de hele dag vol met chocolade. Iedereen nam zijn plaats in en de wedstrijd begon. Het ging goed, maar geen van de broers had een team sterk genoeg om de kist helemaal naar zich toe te trekken. En er ontstond een patstelling. De kist hing inmiddels stil en in evenwicht ergens boven het park. Elke broer wilde toch wel heel graag winnen en op hetzelfde moment gaven ze allemaal een harde ruk aan hun kabel. Dat was nu net een rukje teveel. De knoop schoot los en de schatkist met het complete familiefortuin viel recht naar beneden. Maar helaas voor de prinsen niet op een pad.
Er waren 8 prinsen, allemaal broers en geen broers zo anders als die 8 broers. Maar helaas was geen van de broers slim genoeg om uit te rekenen waar de schatkist neergekomen moest zijn. Ze hebben met zijn allen heel erg lang gezocht, maar de schatkist is nooit gevonden. De vorst en zijn zoons konden zich hun dure leefwijze niet meer veroorloven en vervielen tot de bedelstaf. Ze schaamden zich hier zo voor dat ze allen Twente verlieten en niemand heeft ooit nog wat van hen gehoord. Het vorstelijk paleis is inmiddels een ruïne, overwoekerd door de natuur en niet meer terug te vinden, net als de schat. Die ligt er nog steeds.
|