Iedereen weet wat kabouters zijn; meneer Rien Poortvliet heeft er in zijn boeken over het leven en werken van dit nijvere volkje al meer dan genoeg over verteld. Maar… een groepje (Kabouter-Clan als je het echt goed wilt zeggen) is hij in zijn boeken vergeten.
In het hoge noorden van Nederland bevinden zich de Hogebouters, een clan kabouters die te herkennen zijn aan hun groene mutsen met witte pomponnetjes. De Hogebouters praten met een duidelijk Nedersaksisch accent, wat overigens prima te verstaan is als je hier maar voor open staat. Je zult de Hogebouters echter niet snel te zien of te horen krijgen; ze zijn nogal bescheiden en op zichzelf. Maar hun daden zie je zeer zeker wel, want ook de Hogebouters zetten zich in voor het verbeteren van de wereld om hun heen; ons Hogeland is ook hun Hogeland en daarvoor willen ze alleen alles wat wenselijk is.
Deze serie caches neemt je mee naar de wondere wereld van de Hogebouters; hun leven en werken en hun bijdrage aan de mensen-maatschappij in het Hogeland tussen Groningen-Stad en Wad.
Over de cache zelf
Een van de ploegschilders schilderde vanaf dit plekje een marktkoopvrouw op weg naar de grote markt in de stad om haar goederen te gaan verkopen. Wat men niet weet, is dat … geen echte vrouw hier heeft geportretteerd, maar de kleine hogebouter marktvrouw die wel even de tijd heeft genomen voor een praatje en poseren totdat de schilder klaar was met zijn schetsen. ‘Jullie groten hebben daar geen tijd voor’ heeft ze me verteld toen ik het schilderij aldaar bewonderde. Hogebouters worden vele malen ouder dan wij ‘grote’ mensen, dus je kunt haar daar nog altijd aantreffen, als je geluk hebt.