Let op de cache ligt op mijn prive tuin nummer 58 u mag de tuin op maar sluit wel het hekje af als u weer weggaat
Deze cache is geplaatst met toestemming van het bestuur van onze vereniging
Op het pad mag met gepaste snelheid gereden worden met een fiets/ bromfiets /scooter maar houdt er rekening mee dat de medetuinders en of kinderen zomaar uit hun tuin kunnen stappen
In de zeventiende eeuw ontstonden de eerste volkstuincomplexen in Rotterdam toen particulieren met elkaar stukken land buiten de stad kochten. Door de aanleg van lanen werd deze grond opgedeeld in percelen en de gebruikers van die tuintjes onderhielden het complex gezamenlijk. Dit soort volkstuinderijen werd bekend als ‘laanorganisaties’. Hoewel de gebruikers er voornamelijk groente voor eigen gebruik verbouwden, is het zeer waarschijnlijk dat er ook al siergewassen werden geteeld.
Dat gebeurde bijvoorbeeld in de omgeving van Leiden waar tussen 1600 en 1700, net buiten de stadsmuren op het grondgebied van Leiderdorp en Zoeterwoude, particuliere tuinen werden aangelegd. Deze zogenaamde ’speculatie-thuyntjes’ werden ook ’gebruyckt tot recreatie’. De tuintjes waren niet zelden voorzien van een huisje en volledig ingericht als siertuin. Net als in Rotterdam, waar ook dergelijke tuinen werden aangelegd, waren ze bezit van welgestelde inwoners die zich een dergelijke luxe konden permitteren, maar toch geen geld genoeg hadden om een echte buitenplaats op het nabijgelegen platteland te kunnen betalen.
In 1913 telde Den Haag al 270 tuinen, Rotterdam 243, Schiedam 128 en Leiden 114. Landelijk stond de teller op 2153. In datzelfde jaar 1913, nodigde het bestuur van de Haagsche Volkstuinen bestuurders en beheerders van volkstuincomplexen in het hele land uit om over de toekomst te spreken.
Resultaat hiervan was het rapport ‘Over de stand der volkstuinen in Nederland’. Daarin werd voor het eerst onderscheid gemaakt tussen arbeiderstuinen, die bedoeld waren om in voedsel te voorzien, en volkstuinen, die arbeiders uit de stad wat frisse lucht, zon en vrijetijdsbesteding konden bieden. Nog geheel in de geest van het Nut waren beide tuintypen bij uitstek bedoeld om de armste bevolkingsgroepen te ondersteunen.
Terwijl de eerste volkstuingebruikers voornamelijk arbeiders waren, is het hebben van een tuin tegenwoordig een vorm van tijdverdrijf voor mensen uit alle maatschappelijke geledingen. Een typering van ‘de volkstuinder’ valt dan ook niet te geven, maar natuurlijk is er toch wel wat over te zeggen. Volgens de AVVN ligt de leeftijd van de gemiddelde volkstuinhouder momenteel tussen de 55 en 65 jaar.
Maar de belangstelling voor een tuin onder dertigers en veertigers groeit hard. Daarmee is overigens niet gezegd dat de tuinen in rap tempo aan het verjongen zijn. Wie eenmaal een tuin heeft blijft daar vaak tot op hoge leeftijd gebruik van maken. Een groot deel van de volkstuinverenigingen kent dan ook wachtlijsten, zowel voor de verblijfstuinen als de moestuinen.
De moestuinen lijken nu vooral in trek bij de groeiende groep mensen die waarde hecht aan duurzaamheid en ‘eerlijke producten’. Er komen ook steeds meer vrouwen als zelfstandige tuinier bij, zowel op de moestuin- als de siercomplexen. En in de grote steden lijken allochtonen de moestuin in steeds grotere aantallen te ontdekken, hoewel dit volgens de AVVN met cijfers niet te staven valt. De verblijfstuinen worden steeds populairder als tweede huisje. Een ontwikkeling waar overigens niet alle volkstuinverenigingen even blij mee zijn, omdat bij deze groep het tuinieren niet zelden op het tweede plan staat.
Hoewel er tegenwoordig in nagenoeg elke gemeente volkstuinen zijn, liggen de meeste (en oudste) complexen nog altijd in of rond de grote steden. Vaak zijn deze ook nog voorzien van namen die iets van de oude idealen weergeven, zoals ‘Nut en Genoegen’ (Den Haag en Capelle aan den IJssel), ‘Levenslust’ (Delft) of ‘Eigen Arbeid’ (Wassenaar).
De diversiteit van volkstuinhouders heeft er ook toe geleid dat het type tuin dat vandaag de dag op volkstuincomplexen aangetroffen kan worden zeer uiteenlopend is. Men treft er siertuinen met bloemen aan, akkertjes met groenten, miniatuur bollenveldjes, biologische tuinen, ‘wilde’ tuinen en strak vormgegeven tuinen met luxe, soms zelfs door architecten ontworpen, vakantiehuisjes
