Drogi Odkrywco!
Witaj w Gorzędowie, wiosce oddalonej 3km na wschód od Kamieńska. W zamierzchłych czasach miał tu stać dwór możnowładcy, któremu król nadał obszar ziemi. Ten miał tu osadzić pierwsze trzy rodziny chłopskie.
fot. wioska na mapie Polski (1843r.)
Nazwa miejsowości wzięła się od nazwiska Jana Gorzandowskiego, pierwotnego właściciela miejscowej cegielni. Z czasem wybudowano w osadzie kościółek modrzewiowy, a następnie lamus. Do połowy XVI w. wioska należała do rodu Trojanowskich, którzy odsprzedali go później Wilanowskim, a następnie Biedrzyckim. W czasie powstania styczniowego we dworze stacjonował oddział powstańczy, zbierając tu ochotników. Po ukazie o uwłaszczeniu, część ziemi dworskiej uprawnionej przez chłopów stała się ich własnością, a Gorzędów stał się gminą z wioskami: Chrzanowie, Gertrudów, Pirowy i Puszczyków (Pudzików). Wójtem został gorzędowianin Józef Lewandowski. Żywot gminy był jednak krótki. Po jej rozwiązaniu wioski włączono do gminy Kamieńsk i Gosławice. Po śmierci Jana Zaremby majątek z przyległymi lasami odziedziczyła Maria Zarembianka, która w 1930 r. sprzedała go małżonkom Jaskłowskim. Do czasów II wojny światowej majątek dzierżawił Franciszek i Józef Rudniccy. W okresie wojny administrował nim wysiedlony ziemianin z kaliskiego, a w 1944 r. zarząd obieli Niemcy. W 1945 r. na podstawie dekretu PKWN o reformie rolnej majątek przeszedł na rzecz Skarbu Państwa. W 1882 r. cześć osady zniszczył pożar, a największy zdarzył się w 1901 r. W 1915 r. przeniesiono tu szkołę z Barczkowic. W 1927 r. Józef Adamowski z sołtysem Antonim Lewandowskim utworzyli Straż Ogniową, której prezesem został Franciszek Rudnicki. W rok później zbudowano we wsi remizę strażacką, która stała się też obok szkoły, centrum kultury wiejskiej. W 1932 r. otwarto nową szkołę wybudowaną w 75% z własnych funduszy wsi.
Dziś w Gorzędowie znajduje się: kościół parafialny, lamus, szkoła podstawowa, przedszkole, koło gospodyń wiejskich, filia biblioteki, OSP KSRG, klub piłki nożnej i kilka placówek handlowousługowych.