Eerst lezen!
Deze cache is geen doorsnee klimcache want er moeten meer handelingen worden gedaan.
De boom waar de cache in zit is geen boom om in te klimmen! Takken breken bijna meteen af. Om er veilig te kunnen komen moet je een andere manier zoeken voor het beklimmen.
Adventure-fun, Groundspeak en de grondeigenaar zijn niet verantwoordelijk voor de klimactiviteiten.
Het klimmen naar deze cache gebeurt uitdrukkelijk op eigen risico.
Biografie van een dennenappel.
Zoals veel sprookjes beginnen we met: ‘er was eens.’
Een dennenboom, ja want daar groeien dennenappels aan. In een rustig bos hier in het mooie Drenthe.
We schrijven nu 2020.
Vorig jaar was een bijzonder jaar voor de dennenboom. Weer een warm en droog jaar. Ja, dat wordt het: overleven. Als ik nog voor nageslacht wil zorgen moet ik opschieten. Mocht ik het niet redden dan overleeft een van mijn zaden het misschien wel.
En zo geschiede. Het lukte mij mooie grote dennenappels te maken. En, zoals ieder jaar, in de laatste helft van de herfst gingen de dennenappels langzaam open en lieten de zaden met de wind mee gaan.
Zo ook onze dennenappel.
Deze groeide hoog in de boom, in ….., waar ze dagelijks genoot van het mooie uitzicht.
Moeder den gaf halverwege de herfst een teken. De goed gerijpte zaden waren nu klaar om te worden rondgestrooid. De dennenappel werd daar wel een beetje droevig van. Hoe gaat mijn leven er straks uit zien? Ze had geen idee. Omdat alle andere dennenappels het ook deden liet ik de zaden gaan. Ik keek droevig naar de kleintjes. Het gaat jullie goed.
Ja, daar hang je dan, als lege dennenappel. Het weer werd slechter, nee het zag er niet goed uit. Op een dag, of was het een nacht, stak een flinke storm op. Onze dennenappel kon zich niet meer vasthouden en viel op de grond. Samen met nog velen van haar broertjes en zusjes. Daar lig je dan. Op de grond koud en nat. Was dit het? Geen idee.
Tot een dag in Juni denk ik. Er kwam een man met een bijzondere belangstelling voor dennenappels. Hij bekeek veel dennenappels, leek ze wel te keuren. Ja waarom? Plots raapte hij mij ook op. Eng. Wat gaat er gebeuren. Ik werd in een donkere zak gestopt, waardoor ik niets meer zag. Angstaanjagend! Ik was doodsbang!
Plots zag ik weer daglicht. Waar ben ik? Dit ken ik niet. Droom ik? De man pakte me weer op en bekeek me van alle kanten. Dat voelde zo raar. En voor ik het wist had ik een raar ding aan de onderkant. Daarna hing hij me weer buiten op.
Niet zo hoog als ik gewend was. En niet zo’n mooi uitzicht. Nee anders! Ik kende deze wereld niet.
Na misschien een week werd ik weer opgepakt. Het was dezelfde man. Hij leek nu meer geïnteresseerd in dat rare ding dat onder aan mij vast zat. Dat rare ding kon open! En je kon er wat in doen. De man was daar druk mee bezig. Vraag me niet wat of waarom, maar er werd wat ingestopt en het ding ging weer dicht. Vervolgens werd ik weer terug gehangen. Ik was bang voor wat er zou kunnen gebeuren. Ik had wel eens iets gehoord over een open haard en een houtkachel.
Maar zolang er leven is, is er hoop, had ik ook wel eens gehoord. Dan maar afwachten.
Ik was net een beetje gewend aan het beperkte uitzicht, toen ik op een dag weer van mijn plek werd gepakt. Steeds weer die man die me pakte. Weer werd ik in een donkere zak gestopt. Opnieuw angst! De houtkachel? Gelukkig had het net hard geregend en ik was flink nat.
Het is dat dennenappels niet kunnen rillen. Anders was ik als een tol door de zak gegaan. Maar net toen ik dacht: “dit is het einde!”, kwam weer die hand. Ineens zag ik weer licht. Goh wat is het hier mooi! Het genieten werd weer abrupt onderbroken. Voor ik het wist werd ik weer terug gestopt in de donkere zak. Ik was weer helemaal verstijfd. “O nee, dat kan niet!” De zak schudde hevig heen en weer. Plots hing deze weer stil. Er kwam weer een hand. Nu een andere. Ik keek hem aan. En nu?
Deze hand hing me weer op in een dennenboom. Op een mooie hoge tak. Wordt dit mij tweede leven? Geen idee! Er is hier wel meer te beleven. Ik zie dagelijks mountainbikers fietsen en mensen met hun honden lopen. Bij mooi weer kan ik mensen zien zwemmen. Sommigen varen met een bootje. Die met het bootje komen ook vaak bij de boom naast mij.
Ik had geen idee waarom.
Plotseling klimmen ze in de boom naast mij. En hangen kleinere dingen welke lijken op dat ding dat aan mijn onderkant hangt. Deze worden opengemaakt, er wordt wat uitgehaald, en nadat er wat in geschreven is weer teruggedaan.
Zouden ze straks ook bij mij komen? Nee!
Op een dag kwam de man die me hier ophing weer langs en haalde alle kokertjes uit de boom naast mij. Jammer komen ze straks niet meer langs. Nou ja het uitzicht is nog steeds mooi. Ik hoop dat ik mag blijven hangen.
Gelukkig ik hang nog steeds. Als de man weggaat zwaait hij nog wel even na mij en schreeuwt nog naar mij. Echter wat hij schreeuwt begrijp ik niet. Ik kan de taal van de mensen niet verstaan.
Op een dag kwamen er weer mensen aan, en keken direct naar mijn boom. Zag dat ze naar mij keken en met elkaar spraken. Nee niet iedereen kan bij me komen. Ik heb het meegemaakt dat ze met heel lange stokken naar me toe gaan. Maar ik zit goed vast en ze kregen me niet los.
Ik zie ook mensen met die stokken die hier verder op bij het water zitten. Die halen ze af en toe op en dan zit er wat aan. Geen idee wat dat is.
Nu een vraag van de schrijver. Niet iedereen heeft de dennenappel in handen gehad uit deze biografie. Als wel uw naam of team naam er in staat zou ik het op prijs stellen dat u een vervolg schrijft. Zo wordt dit niet alleen een heel uitdagende cache. Maar ook een leuk verhaal waar velen van kunnen genieten.