|
“Ahahaha, dus hier wonen de steendieven…”
Juul draaide zich om in de richting van de stem en zag tussen de bomen een donkere gedaante staan. Hij moest direct aan de woorden van Uil denken en wist wie daar stond: de oude toverheks, die in een hutje in het bos achter de ruïne van het Blauwe Kasteel woonde.
Hij hoorde dat Juliette ook stilletjes naar buiten kwam. Wat zou er nu gebeuren.
De toverheks kwam een stap dichter en kreeg plots het tuintje in de gaten en de mooi versierde steen. Haar gerimpelde gezicht werd plots helemaal wit en even later vuurrood.
“Wat hebben jullie met mijn steen uitgespookt? Weten jullie niet hoe kostbaar deze steen is? Het is een botoxiet. Hij is heel zeldzaam en ik heb hem nodig om mijn maandelijkse drankje te maken om er jong en beeldschoon te blijven uitzien. Na alles wat jullie ermee uitgespookt hebben is hij totaal niet meer bruikbaar. En als ik mijn maandelijkse drankje vandaag niet kan opdrinken, dan blijf ik voor eeuwig en altijd een verrimpelde oude patat. Domme kabouters, wat hebben jullie gedaan.”
Juul en Juliette stonden als aan de grond vastgenageld en keken vol angst naar de toverheks die zo boos was dat er al rook uit haar oren begon te komen.
Het ochtendzonnetje was plots verdwenen achter pikdonkere wolken.
Heks “Domme kabouters, ik vervloek jullie. Jullie en alle dieren hier in dit bos. Als ik oud en verrimpeld moet verder leven, dan gaan jullie daarvoor boeten. Vanaf nu zal elke kabouter en elk ander wezen en dier in dit bos voor altijd slapen. Deze vloek kan enkel worden ongedaan gemaakt als een kind, even jong en mooi als ik na het drinken van mijn toverdrank, deze vervloekte steen vernietigd. Tot dat moment vallen jullie allemaal in een diepe slaap.”
De rook uit de oren van de toverheks verspreidde zich door het ganse bos. Juul en Juliette vielen in een diepe slaap op hun bankje naast de steen. Egel en de familie eekhoorn terwijl ze lekkere hazelnoot-koffie dronken. Konijn terwijl ze weer maar eens haar kinderen achterna huppelde, en Uil terwijl hij rustig in de oude eik zat.
Het bos bedekte hen jaar na jaar met meer bladeren, mos en gras.
Nog steeds wachten de dieren in Steendambos tot iemand de steen bij het theepot-huisje vindt en de vloek verbreekt.
|