|
Alle dieren zwegen plots toen een donkere schaduw over hen zweefde. Enkel het geluid van flapperende vleugels was te horen toen Uil op de top van de steen landde.
“Ah hoehoe, hier is iedereen. Ik had het kunnen denken na wat er vannacht in het bos gebeurd is.”
Juul had als eerste zijn stem terug gevonden.
“Jij bent toch altijd ’s nachts op pad in het bos, Uil. Weet jij iets meer, vertel het ons vlug.”
Uil keek vanop zijn uitkijkpunt iedereen aan met zijn grote ogen en begon toen zijn verhaal.
“Wel hoehoe, ik zat vannacht, met knaagjes in mijn maag, op de uitkijk bovenin de oude eik aan de rand van het bos. Plots zag ik in de verte een lichtje naderen en hoorde ik zware voetstappen van een mens. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik hield me stil en een paar minuten later passeerde de oude toverheks, die in een hutje in het bos achter de ruïne van het Blauwe Kasteel woont, langs de oude eik. In één hand had ze een lantaren vast en in de andere een volgeladen boodschappentas. Ik rook allerlei kruiden en hoorde bij elke stap die ze zette stenen tegen elkaar tikken in haar tas. Ze kwam van één of andere heksenmarkt en was op de terugweg naar huis. Ik hoorde haar sakkeren over haar bezem die in panne gevallen was, waardoor ze nu te voet naar huis moest. Ze nam dan maar de kortste weg door het bos, en daardoor kwam ze hier voorbij. In haar haast moet één van de stenen uit haar tas gevallen zijn, midden in jullie tuintje.”
“En dat getril dan, en dat geheimzinnige licht?” vroeg Juul nieuwsgierig.
“Dat licht was van haar lantaren. Haar voetstappen zullen jullie theepot doen daveren en trillen hebben.”
“Dus hebben we nu een echte heksensteen in ons tuintje. Wat kunnen we daar nu mee aanvangen?”
De uil moest een hardop lachen
Uil “Haha hoehoe haha, niet veel speciaals denk ik. Verzin maar iets leuk. Ik denk niet dat die oude toverheks haar steen erg zal missen.”
Maar de altijd zo wijze Uil had het nu wel helemaal fout, zoals straks zal blijken…
|