|
Het verhaal dat we nu gaan vertellen gebeurde zo lang geleden dat niemand nog weet of het toen lente, zomer, herfst of winter was. Niemand heeft het ooit opgeschreven in een dik boek. Het werd wel ontelbare keren verder vertelt. ’s Avonds voor het slapengaan, gezellig rond de kachel, met een laatste glas warme chocomelk en een koekje. En bij al dat verder vertellen raken sommige kleine dingen, die niet heel belangrijk zijn, soms vergeten. Maar wat mijn opa mij verteld heeft, toen ik nog een kleine jongen was, dat vertel ik vandaag aan jullie.
Ergens diep in het bos stond een oude theepot. Daarin woonden twee kabouters Juul en Juliette. Juul was een rustige kabouter met een brilletje op zijn ronde neus en piekhaar dat altijd van onder zijn hoge puntmuts probeerde tevoorschijn te piepen. Het liefst werkte hij in zijn tuintje naast de theepot. Maar het grootste deel van de tijd probeerde hij niet te struikelen over zijn lange baard waarvan het tip altijd net de grond raakte. Zijn vrouwtje Juliette had er al dikwijls een stuk van willen afknippen, maar daar wou Juul niks van weten.
“Een mannetjes kabouter moet een lange baard hebben, anders lijken we te hard op Smurfen.”
Vroeger antwoordde Juliette dan:
“Maar Smurfen zijn toch blauw en wij niet. Wat doet die kortere baard er dan toe?”
Maar na al die jaren wist ze al dat Juul toch niet van gedacht veranderde. Zo koppig zijn kabouter-mannen wel. Nu schudde ze enkel met haar hoofd, waardoor haar vlechtjes die aan twee kanten van onder haar puntmuts uit kwamen, vrolijk heen en weer zwaaiden. Eigenlijk moest ze toegeven dat die lange baard van Juul soms wel handig was als de vloer van hun theepot weer eens moest schoon geveegd worden.
Dus liet ze Juul maar verder vernestelen in zijn baard, terwijl zij op een bankje zat te breien en luisterde naar het gekwetter van de vogels, die de laatste roddels rondvertelden.
Zo gingen de dagen rustig voorbij bij het theepot-huisje.
Tot op een nacht de aarde begon te trillen en een lichtschijnsel zichtbaar werd in het bos…
|