W sektorze wschodnim, z którego miała miejsce ucieczka znajdowało się 8 baraków mieszkalnych, kuchnia, latryny, umywalnia i pralnia. Obóz otoczony był podwójnym ogrodzeniem z drutu kolczastego wysokości 3,5 m.
Brytyjski lotnik opracował plan wykorzystania skrzyni gimnastycznej, jako urządzenia do zamaskowania wejścia do tunelu. Skrzynia ustawiana była blisko ogrodzenia, pod nią było wejście do tunelu i kopany tunel. Ucieczkę opatrzono kryptonimem „The Wooden Horse” (Drewniany koń). Przez cztery i pół miesiąca kopano tunel dosłownie pod nosem kompletnie nieświadomych, choć przyglądających się wszystkiemu strażników.
Na początku lipca 1943 roku przystąpiono do realizacji planu.
W pierwszym jej etapie jeńcy musieli uzyskać zgodę władz obozowych na wykorzystanie do ćwiczeń na wolnym powietrzu specjalnie do tego celu skonstruowanej skrzyni gimnastycznej. Miała wymiary 135 x 90 x 150 cm. Do budowy szkieletu użyto desek z prycz, które obudowano sklejką po paczkach z Czerwonego Krzyża. Wierzch konstrukcji przykryto obciągniętym płótnem materacem. W bocznych, węższych ścianach wycięto po dwa otwory, przez które przekładano drągi służące do codziennego wynoszenia skrzyni na plac sportowy. W podłodze zamontowano specjalną klapę, a pod materacem wkręcono 12 haczyków (do wieszania na nich worków wypełnionych piaskiem).
Każdego dnia czterech wytypowanych do tego jeńców wynosiło skrzynię na plac sportowy. Kolejnych kilku ochotników skakało przez nią do upadłego. Codziennie przed wyniesieniem skrzyni z baraku, we wnętrzu chował się jeden z organizatorów ucieczki. Po ustawieniu jej na wyznaczonym miejscu, przystępował do żmudnej pracy. Przez pierwsze cztery dni kopano w głąb. Wierzchnią warstwę szarego piasku zawsze zbierano do pudełka, a po zakończeniu pracy ponownie rozsypywano na deskach maskujących. Dopiero 1,5 m pod ziemią ruszyła budowa tunelu. Cały szyb i około dwa metry tunelu były oszalowane cegłą i deskami (żeby nie zapadły się pod ciężarem skaczących). Brak wentylacji i wysoka temperatura wewnątrz tunelu powodowały, że nie dało się kopać (nago) dłużej niż trzy godziny. Bywało także, że część korytarza nagle ulegała zasypaniu. Upór i konsekwencja jeńców doprowadziły jednak szczęśliwego końca.
Pod koniec października 1943 r. tunel o długości 40 metrów był gotowy. Wykopano szyb wyjściowy i trójka uciekinierów wydostała się na zewnątrz, po czym udała się na żagańską stację kolejową. Uciekinierzy - udając francuskich robotników – pociągiem z Żagania udali się do Frankfurtu, gdzie kupili bilety do Kostrzyna, a stamtąd dalej – do Szczecina. Potem, jako pasażerowie na gapę (korzystając z pomocy duńskiego marynarza) przedostali się do Szwecji, a w grudniu cała trójka znalazła się w Wielkiej Brytanii.
Źródło: Zeszyty Żagańskie Nr 8.
