Op 19 augustus 1914 sneuvelde Leon Schreurs aan de Tiensepoort nadat hij als enig overblijvende Belgische soldaat eerst zelf vijf van de oprukkende Duitse invallers wist uit te schakelen. Deze daad bezorgde hem al gauw de titel
De Laatste Verdediger van Leuven
Kom met deze Wherigo cartridge de sporen ontdekken die hij nu hier nog achtergelaten heeft. Praktisch:
- Deze eenvoudige Wherigo bestaat uit een rondwandeling van ongeveer 1,5km die makkelijk binnen het uur kan afgewerkt worden.
- De wandeling loopt over de Stadsbegraafplaats van Leuven en heeft dus beperkte openingsuren. Hou er dus rekening mee dat de cache ook alleen gevonden kan worden
- alle dagen vanaf 8u 's morgens
- tot 's avonds
- 16u op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag
- 17u in het weekend
- 19u op woensdag
- Om de cache container te kunnen openen heb je een multitool of gewone tang nodig!
- Honden en gemotoriseerd verkeer zijn absoluut niet toegelaten.
- Ook met fietsen en (jonge) kinderen kan het lastig zijn op een kerkhof.
- Alles wat in de cartridge gevraagd wordt is toegelaten maar sommigen kunnen zich daar wat ongemakkelijk bij voelen. Doe alleen waar je jezelf goed bij voelt.
- Wees discreet en respectvol bij alle activiteiten op het kerkhof.
- De cartridge bewaart automatisch na elke zone. Manueel tussendoor bewaren is niet nodig.
- Tips voor wie al veel andere Wherigo's gespeeld heeft: de navigatietechniek in deze cartridge is wat anders dan normaal omdat je eerder naar een zone moet gaan dan effectief in de zone moet komen vooraleer er iets gebeurt. Dit maakt het in het algemeen eenvoudiger voor wie een Wherigo-leek is (maar ervaren Wherigo spelers zijn misschien wat verward omdat ze soms (te) snel in de zone willen geraken)
www.tiensepoort.be/snik.html
Cache naar idee van en plaatsing door bvstaeye
Wherigo en listing door Dani+Iris
Publicatie n.a.v. het CULeuven Wherigo event
Proefloop door KaRu'kes en Slafes
Historische context
Duitsland valt België binnen op 4 augustus 1914 en al snel valt hierbij de stad Luik zodat het Belgische leger zich moet terugtrekken. Leuven doet in de daaropvolgende gevechten in het Hageland dienst als belangrijke uitvalsbasis en commandopost. Nadat het echter in de volgende dagen één voor één deze stellingen verliest, trekt het leger zich terug naar de fortengordel rond Antwerpen. Wanneer koning Albert Leuven verlaat, is Tienen al bezet door de Duitse troepen en rukken ze verder op naar Leuven, Aarschot en Diest.
Op woensdag 19 augustus 1914 om één uur in de middag zien de Belgische kanonniers vanop de Tivoli-brug de vijand oprukken vanuit Tienen. Ze vuren nog een paar laatste kanonschoten af vooraleer ze de aftocht blazen en het Belgische leger zich door de stad via de Tiensestraat terugtrekt. De stilte die volgt op de laatste twee kanonschoten doet de inwoners, die schuilen in hun huizen, verkeerdelijk geloven dat de Belgen als laatste verdediging de brug hebben opgeblazen om de oprukkende troepen langer tegen te houden.
De Tiensesteenweg is nu volledig verlaten en ligt open voor de Duitse verkenners die sluipend van deur tot deur de Tiensepoort naderen. De bange burgers die niet goed weten wat te doen, vluchten uit hun huizen net op het gevaarlijkste moment. Een paar schoten bespoedigen hun vlucht, want van zodra de verkenners iets verdachts merken werpen ze zich op de grond en schieten. Hun grijze uniform maakt hen vrij onzichtbaar.
Nu alle straten leeg zijn, lijken ze dood. Er beweegt niets, geen zuchtje in de oververhitte lucht. De angst is beklemmend.
Plots breekt de hel los: kogels fluiten en ketsen af op de gevels van de huizen rond de Tiensepoort. Het is twee uur op de middag.
Een gewone Belgische soldaat die als laatste is achtergebleven, had zich daarvoor verscholen achter een grote postbus aan de Tiensepoort. Niemand had hem achtergelaten, maar alhoewel de burgers hem een half uur geleden hadden aangespoord te vertrekken, was hij toch koppig achtergebleven. Leon Schreurs uit Sint-Jans-Molenbeek was 26 jaar oud en lid van 6de Linie-regiment. Leon was de zoon uit een huwelijk van een Nederlandse vader en een Vlaamse moeder. Toen hij in 1907 meerderjarig werd, had hij een levensbeslissende keuze gemaakt door bij de rubriek option de patrie de nationaliteit Belge aan te duiden. Dit 'foute' kruisje besliste dat hij de Grote Oorlog niet als toeschouwer - vanuit het neutrale Nederland - maar als Belgisch soldaat zou meemaken.
Wat hem op deze dag bezielde, zal niemand ooit met zekerheid weten. Heeft hij getwijfeld tussen mee de aftocht blazen of vond hij het zijn plicht om te blijven? Het feit is dat hij bleef. Alleen op deze grote lege steenweg kon hij nu alleen maar op zichzelf vertrouwen.
Op 200m ziet hij de Duitsers aankomen. Schuilend achter de postbus haalt hij zijn laatste munitie naar boven. Hij heeft nog 8 kogels over... Zorgvuldig mikt hij en weerklinken zijn schoten door de verlaten straten. Bij elk schot valt er een Duitser neer. Andere Duitsers blijven op de grond liggen en schieten terug als gekken. Maar op het eerste zicht heeft Leon geen last van hun overwicht en schiet hij verder. Wetend dat er geen redding meer is voor hem, heeft hij ook geen haast om te sterven en houdt hij de vijand op afstand. De kogels blijven rond hem heen fluiten... Dit gaat zo een kwartier lang door.
Door verschillende kogels geraakt, stort hij uiteindelijk in mekaar. Hij heeft nog 3 kogels over...
Deze ultieme verdedigingspoging van een enkele eenvoudige jonge soldaat, lijkt in de 21ste eeuw misschien een heldhaftige dwaasheid, een wanhoopsdaad van een gek. Maar 100 jaar geleden werd hij prompt een held. Wat heeft hem gedreven? Plichtsbewustzijn, zinsverbijstering, wanhoop, overmoed, nationale trots? Of koos Leon in alle helderheid voor een theatraal gebaar waardoor zijn dood op zijn minst opgemerkt zou worden in de slachting die de Eerste Wereldoorlog aan het worden was? Zodat zijn laatste ogenblikken niet vergeten zouden worden en met respect nog altijd worden doorverteld...
Vrij vertaald en samengesteld op basis van deze bronnen: