Jadąc do rezerwatu Świdwie mijamy po drodze ciekawe miejsca, do których nie prowadzi żaden drogowskaz. To ruiny posiadłości rodziny Raminów oraz cmentarz, na którym pogrzebani zostali niektórzy jej członkowie.
Ten stary i bogaty niemiecki ród szlachecki w XIII w. przybył z Saksonii na Pomorze i szybko stał się jednym z najpotężniejszych. W XVI w. z Raminów pochodził nawet kanclerz księcia zachodniopomorskiego, zajmowali też wysokie stanowiska w wojsku pruskim (jeden z nich, w randze generał-majora podczas wojny siedmioletniej w 1762 r. dowodził w zwycięskiej dla Prusaków bitwie z Austriakami pod Burkatowem). Należały do nich m.in. podszczecińskie wsie Dobra i Stolec oraz Bezrzecze (niem. Brunn). Raminowie z Gunic wywodzili się właśnie z bezrzeckiej gałęzi rodu. I stąd na niektórych grobach podwójne nazwiska: Ramin-Brunn. W 1945 r. musieli uciekać przed Armią Czerwoną na zachód.
Raminowie mieli swoją siedzibę w Gunicach. W pierwszej połowie XIX w. wznieśli tu niewielki klasycystyczny pałac, wokół którego urządzili spory park z kasztanową aleją. Obok leżała należąca do nich wieś Gunice. Po wojnie po opuszczonych gospodarstwach zostały tylko fundamenty w lesie i nazwa na mapie, a ze szlacheckiej posiadłości - kasztanowa aleja prowadząca do pałacyku, który rozebrano pod koniec lat 60. Dawny park zamienił się w las, rosną w nim stare dęby, lipy i klony.
Opuszczone groby pozapadały się, zarosły. I pewnie by tak było do dziś, gdyby nie zajechał w te strony wnuk Raminów, który podczas wojny odwiedzał tu dziadków. Gdy zobaczył zapuszczony cmentarz, zapłacił za uporządkowanie terenu i poprawienie napisów na grobach. Porządki zrobiło też Nadleśnictwo Trzebież.
W jednej linii stoją cztery polodowcowe głazy z szarego granitu wysokie na prawie półtora metra oraz niewysoki nagrobek z różowego sztucznego kamienia. Spoczywa tu ośmiu członków rodziny von Ramin (trzy groby są podwójne, dwa pojedyncze). Najstarszy grób kryje szczątki zmarłego w 1844 r. Wilhelma Ramina i jego żony Henrietty (1876). Ostatni pogrzeb odbył się w 1945 r., gdy spoczął tu urodzony w 1911 r. Barnim.
Tylko na grobie zmarłego w 1922 r. Paula wyryty jest krzyż, na pozostałych ani śladu chrześcijańskich symboli. Może to nie przypadek. Niektórzy uważają, że Raminowie należeli do masonerii, stąd też masoński symbol (różyczka) na mogile Wilhelma i Henrietty.
Kesz nie znajduje się na terenie cmentarza ale w jego bliskim sąsiedztwie.