Er was eens lang, lang geleden in een land hier ver vandaan....
Zo beginnen veel verhalen, sprookjes en legendes.
Deze cache gaat dan ook over het favoriete sprookje van de CO: Het Meisje & Het Beest. De originele versie is geschreven door Madame Gabrielle-Suzanne Barbot de Villeneuve. Zij was de schrijfster van La Belle et la Bête. De allereerste versie. Deze versie wordt hier echter niet verteld. Hier wordt de meest magische, fantastische en mooiste versie: die van de tekenfilm. De reden hiervoor is dat deze versie magischer, wonderlijker en specialer is in de ogen van de CO. Ik wil u dan ook graag uitnodigen om het verhaal te lezen, ook al kent u hem al. Mocht u gelijk naar de cache willen gaan zoeken, dan wijs ik u nogmaals naar het verhaal. In het verhaal staan namelijk meerdere hints gegeven naar de locatie van de cache in de voortuin van de CO. Heel veel plezier met lezen en cachen!
Het verhaal:
Er was eens, lang lang geleden in een land hier ver vandaan een jonge prins. De prins leefde in een prachtig kasteel. Hij had alles wat zijn hart begeerde, maar hij was verwend, egoïstisch en gemeen. Op een koude winternacht kwam er een oude bedelaarsvrouw naar het kasteel en bood een roos aan in ruil voor onderdak tegen de bittere kou. Weerhouden door haar lelijke uiterlijk wees de prins het cadeau af. De vrouw waarschuwde hem niet af te gaan op uiterlijk, want ware schoonheid zit van binnen. Toen hij haar opnieuw weigerde, verdween de lelijkheid van de oude vrouw en veranderde ze in een prachtige tovenares. De prins probeerde zich te verontschuldigen, maar het was te laat, want zij had gezien dat er geen liefde in zijn hart zat. Als straf veranderde ze hem in een verschrikkelijk beest en legde een vloek over het kasteel en iedereen die er in leefde. Beschaamd door zijn beestelijk uiterlijk sloot het Beest zich op in het kasteel met een magische spiegel als enige doorgang naar de buitenwereld. De roos die de fee hem had aangeboden was werkelijk een betoverde roos, die zou bloeien tot zijn 21ste jaar. Als hij zou leren om lief te hebben en liefde van een ander te verdienen voordat het laatste blaadje viel, dan zou zijn vloek verbroken worden. Zo niet, zal hij gedoemd zijn om voor eeuwig een Beest te blijven! Jaren gingen voorbij en het Beest raakte wanhopig, want wie zou er nou ooit kunnen houden van een Beest...
En zo verstreken de jaren tot er op een dag iets bijzonders gebeurde. In een dorpje niet ver van het kasteel woonde een meisje genaamd Belle, samen met haar vader, Maurice, in een huisje met huisnummer 17. Ze was een mooi en lief meisje, waar iedereen van hield. Ze hield van lezen en wilde nieuwe landen ontdekken, haar eigen avonturen beleven, maar dat kon niet in dit kleine dorpje. Haar vader was een uitvinder, maar dikwijls een beetje verstrooid. In het dorp werd een beetje met hem gelachen, maar dat maakt voor Belle en Maurice niets uit. Ook leefde in het dorp Gaston. Hij was een grote gespierde leeghoofd en zou alles doen om met Belle te trouwen, maar Belle zou dat nooit willen.
Op een dag vertrok Maurice met paard en kar naar het nabij gelegen dorp om zijn nieuwste uitvinding te tonen. Maar hij was nog niet ver van huis, of hij was al verdwaald in het donkere bos. Grommende wolven bedreigden hem en zijn paard. Het paard schrok en steigerde en Maurice viel. Toen het paard in paniek wegstormde, bleef de arme man alleen achter. In de verte zag hij gelukkig een lichtje branden. Toen hij het licht naderde, zag hij dat het van een kasteel kwam. Voorzichtig sloop hij naar de grote poort en klopte aan. Toen hij geen reactie hoorde, opende hij de poort en riep: "Is daar iemand?" Het was muisstil in de hal van het kasteel. "Hier moet toch iemand zijn", dacht Maurice. Hij greep naar een kandelaar op de schouw om wat meer licht te hebben. Plots begon die kandelaar tegen hem te spreken! "Hallo, mijn beste. Mag ik mezelf voorstellen? Mijn naam is Lumière. En dit hier is mijn vriend Pendule." Maurice keek met grote ogen naar de kandelaar die met een van zijn armen naar een klokje wees. Voordat hij iets kon antwoorden, viel er een schaduw over de drie. Tot Maurice's grote angst naderde een groot, lelijk beest. "Wat doe je in mijn kasteel?" brulde een luide stem. "Euhm ...e..excuseert u mij alstublieft, ik zocht een schuilplaats en ik zag dit kasteel en ... en..." "Een schuilplaats vraag je? Een schuilplaats kan je krijgen!" gromde het beest dreigend terug. Hij greep Maurice en gooide hem in een donkere kerker onder het kasteel.
Een dag later liep Belle over de heide naast het bos. Belle begon ongerust te worden omdat haar vader nog niet terug was terug gekeerd. Toen zag ze plots haar vaders paard uit de bossen gerend komen. "Wat is er gebeurd?" Waar is vader?" vroeg ze ongerust. "We moeten hem gaan zoeken!" Ze sprong op de rug van het paard en reed het bos in. Het paard bracht haar naar de plek waar Maurice van zijn rug was gevallen. Ook Belle zag een lichtje in de verte en kwam aan bij het kasteel. Ze sloop moedig de donkere hal binnen en ging op zoek naar haar vader. In de kerker vond ze haar vader, koud, hoestend en rillend. Net toen ze hem aan wilde spreken, sprong het Beest voor haar op. Belle stond op en sprak moedig: "Laat mijn vader gaan, hij is ziek. Als je hem vrij laat, blijf ik hier in zijn plaats." Het Beest schrok van het moedige voorstel. Hij liet de man gaan op voorwaarde dat Belle beloofde voor altijd in het kasteel te blijven. En omdat ze zoveel van haar vader hield, deed ze wat het Beest vroeg.
Het Beest sloot Belle op in de kerker en toen hij opnieuw terug kwam in de hal werd hij gelijk aangesproken door Lumière en Pendule: "Zij zou wel eens de oplossing kunnen zijn voor de vloek, meester! Had u daar al aan gedacht." Het Beest gromde: "Ze zal toch nooit verliefd worden op mij..." "Niet als u het niet probeert nee."Antwoordde Lumière. Het Beest ging terug naar Belle in de kerker en nam haar mee naar boven. Daar kreeg ze een mooie kamer en een mooie jurk van het Beest, maar ze bleef heel ongelukkig omdat ze dacht dat ze haar vader nooit meer zou zien. Terwijl de tijd verstreek leerde ze de dienaren van het Beest beter kennen. Lumière, Pendule en Mevrouw Tuit werden haar beste vrienden en zij zorgden ervoor dat Belle het beste eten kreeg dat ze zich kon wensen. Ook leerde Belle het Beest beter kennen en ook al was Belle nog steeds bang voor het Beest, zag ze ook dat hij wel iets goed in zich had.
Op een dag gaven Lumière en Pendule haar een rondleiding in het kasteel. Ze kwamen aan bij een trap, maar Pendule versperde haar de weg. "Dat is verboden. De meester zou heel boos zijn als ik je de west-vleugel zou laten zien." Maar nieuwsgierig als ze was, stoof Belle voorbij Pendule en rende de trap op naar de verboden west-vleugel. Daar zag ze de betoverde roos. Die was al een beetje verwelkt, maar nog steeds mooi. Belle reikte naar de roos, maar het Beest hield haar tegen. Hij was woedend en brulde dat ze de regels had overtreden. Belle schrok zo erg dat ze haar belofte vergat en ze vluchtte het kasteel uit.
De sneeuw viel op haar neer toen Belle het kasteel verliet en het bos in rende. Maar eens in het bos werd ze aangevallen door wolven. Bijna hadden de wolven haar te pakken, tot het Beest haar redde na een hevig gevecht. Hij raakte gewond en Belle voelde zich schuldig. Ze bracht hem terug naar het kasteel en verzorgde zijn wonden. Vanaf die dag konden Belle en het Beest het steeds beter met elkaar vinden. Ze liepen in de sneeuw, zij leerde hem lezen en weer meer mens worden. Hij toonde haar een hoek van het kasteel die ze nog niet had gezien: een grote bibliotheek. Belle leerde het Beest goed kennen en zag dat er meer zat achter het Beest. Meer dan het gevaarlijke, gemene monster waar hij zichzelf voor aanzag.
Op een avond, na het eten, liepen Belle en het Beest door het kasteel. Ze lachte, praatte en hadden een geweldige avond. Toen ze in de balzaal aankwamen speelde er muziek terwijl de kaarsen een romantisch licht wierpen op de twee. Belle en het Beest danste en er is sindsdien geen mooier en romantischer moment geweest, waar dan ook. Ze liepen samen het balkon op en keken uit over de door de maan verlichtte bossen. Belle keek verdrietig en het Beest vroeg wat er scheelde. "Ik mis mijn vader. Ik zou graag willen weten hoe het met hem is," antwoordde ze. "Ik heb een idee", zei het Beest. Hij gaf haar een toverspiegel. "Daarin kan je zien wat je maar wil." Belle zag dat haar vader ziek was en wilde naar hem toe. Het Beest wist dat hij niet veel tijd meer had voor zijn verjaardag, maar hij hield zoveel van Belle dat hij haar wel moest laten gaan. Belle was hem heel dankbaar en beloofde snel terug te komen, want zij was ook gaan houden van het Beest.
In het dorp was er grote paniek ontstaan omdat Belle was verdwenen. Men wilde eerst niet geloven dat er een beest in het bos woonde en Maurice werd voor gek verklaard. Maar de dorpsbewoners besloten een grote klopjacht te houden om het beest te gaan zoeken en Belle te bevrijden. Toen Belle in het dorp aankwam, stonden alle mannen al klaar om het beest te gaan doden. Ze kon de woedende massa niet tegenhouden, zelfs niet wanneer ze de spiegel gebruikte om te laten zien dat het Beest lief, aardig en goed was. Ze vertelde zelfs dat ze van hem was gaan houden. Gaston wist toen dat hij het Beest moest vermoorden om met Belle te kunnen trouwen. De meute ging naar het kasteel. Ze trokken het kasteel in en vernietigde van alles. Het werd een waar gevecht tussen de betoverde dienaars en de dorpelingen.
Het Beest had zich uit wanhoop opgesloten in de westelijke vleugel, waar hij het een na laatste blaadje van de roos zag vallen. Gaston sloop voorzichtig op het Beest af, maar net op het moment dat hij zijn mes omhoog haalde om toe te stoten, draaide het Beest zich om. Gaston en het Beest raakte verzeild in een gruwelijk gevecht waarbij de op de daken terecht kwamen. Gaston stak naar het Beest terwijl het Beest grommend zijn klauwen zijn kant op sloeg. Op de hoogste toren gebeurde het: Gaston stak het Beest in zijn rug! Met zijn laatste kracht sloeg het beest terug waardoor Gaston zijn evenwicht verloor en zijn dood tegemoet viel.
Toen Belle bij het kasteel aankwam, was het haast te laat. Ze vond het Beest stervend boven in de toren op het balkon. Huilend liet ze zich op hem vallen. "Nee, je mag niet doodgaan," snikte ze. "Dat mag niet. Ik ... ik... ik...hou van je!"
Toen ze die woorden had uitgesproken, begon het plots heel hard te waaien en verscheen er een vreemd licht rond het beest. Ze wist niet wat er gebeurde. Ze besefte niet dat ze met haar liefde de vloek had verbroken.Zijn HOUTEN HART was een gouden hart geworden. Alle dienaren werden weer mensen. Heel het kasteel leefde weer op. Toen ze naar het Beest keek, was hij niet langer een Beest. Hij was een knappe prins geworden. Toen hij bij zijn bewustzijn kwam, vielen de twee elkaar in de armen.
Een paar dagen later hielden Belle en haar prins een groot feest voor iedereen.
Belle en het Beest leefde nog lang en gelukkig.
Nu ken je het verhaal. Succes met zoeken!