Archeologisch onderzoek heeft aangetoond dat overal in Almere al in de prehistorie gewoond werd. Na de laatste IJstijd was er nog geen IJsselmeer, Zuiderzee of Aelmere maar een droog dekzandlandschap met heide en kleine bosjes. Daardoorheen stroomde de rivier de Eem. Duizenden jaren lang trokken kleine groepjes jagers en verzamelaars met de seizoenen mee door dit landschap. In bepaalde tijden van het jaar bouwden zij hun kampjes op de hogere zandkoppen en de oeverwallen van de Eem. Die gebruikten ze als uitvalbasis voor jacht, visserij en de pluk van noten, vruchten en kruiden in het lager gelegen, vochtiger, gebied.
Bij het onderzoek zijn fragmenten aangetroffen van bewerkt (en soms verbrand) vuursteen, natuursteen (in 1 geval met pek), fragmenten van verkoolde hazelnootdoppen en houtskool. Deze vondsten tonen heel duidelijk de menselijke bewoning aan. Het vuursteen komt niet van nature voor in Almere en het betreft dan ook afval dat resteert van de vervaardiging van werktuigen. Hazelnoten waren een belangrijke voedselbron. Door ze te verhitten waren ze makkelijk te kraken. Plaatselijk is opvallend veel houtskool gevonden, soms bovendien in grote brokken. Dit zou op de aanwezigheid van haardplaatsen kunnen duiden.
Genoemde resten zijn aangetroffen in een grotendeels ongestoorde context op een diepte van 8.50 tot 10.00 meter min NAP (het huidige oppervlak ligt op ca. 4,70 meter min NAP). De vindplaats ligt op de westelijke helft van een oude dekzandopduiking, waarschijnlijk langs een uitloper van de voormalige Eem.
De vindplaats vertegenwoordigt waarschijnlijk meerdere kampementen daterend van het eind van de Oude Steentijd tot het eind van de Midden Steentijd (ca. 10.000 tot 6.000 v.Chr.). Een koolstof 14-datering van één van de verkoolde hazelnootdoppen heeft een ouderdomsbepaling opgeleverd van 8.971 ± 124 v.Chr. (Oude Steentijd).
De zeespiegelstijging van tientallen meters aan het einde van de Midden Steentijd maakte bewoning voor lange tijd onmogelijk Het gebied zal geleidelijk aan te nat zijn geworden voor bewoning en met veen overgroeid zijn geraakt. Dit laatste is onder meer af te leiden uit het veen dat in veel boringen is herkend als afdekkende laag van het dekzand, met name op de flanken van de dekzandopduiking. Het land werd te nat om te bewonen en verdronk uiteindelijk helemaal. Pas nu in de 21ste eeuw zijn er hier weer mensen.
Veel mensen denken bij archeologie al gauw aan graafmachines, scheppen en kwastjes. Dat is hier niet gebeurd. Omdat er al zoveel uit de Nederlandse bodem is verdwenen, heeft de gemeente Almere, in lijn met internationaal beleid, besloten dat opgespoorde vindplaatsen zoveel mogelijk in de grond bewaard moeten blijven. We weten dus niet wat er voor mooie vondsten op ons liggen te wachten. Misschien wel visfuiken, kano’s of werktuigen als bijlen en harpoenen. Het verdere onderzoek laten we over aan toekomstige generaties die wellicht ook betere opgravingsmethoden hebben.
(Bron: Gemeente Almere)