Op 16 januari 1918 wordt in het plaatsje Bermersheim in Duitsland de kleine Etzel Meier geboren. Het ventje heeft een redelijk zorgeloze jeugd in het Duitsland van de crisisjaren omdat zijn vader, die in muziekinstrumenten handelt, in staat blijkt een behoorlijk kapitaal op te bouwen.
Zijn zusje Chriselda blijkt een getalenteerd vioolspeelster, maar Etzel krijgt geen van de instrumenten die hem worden aangereikt goed onder de knie. Op school gaat het goed, maar hij is geen uitblinker. Hij kan leuk tekenen, maar zijn grote hobby is koken. Al op jonge leeftijd maakt hij zijn eigen gerechten en ontwikkelt hij een goede smaak. Hij wil graag een koksopleiding doen en droomt van een eigen restaurant in een grote stad.
Als op 3 september 1939 de oorlog uitbreekt is Etzel 21 jaar. Al snel wordt hij opgeroepen voor het leger. Na een korte trainingsperiode blijkt dat Etzel nooit een geschikte soldaat kan worden. Hoewel ze indringend de wereld inkijken, zijn zijn ogen vreselijk slecht. Hij wordt daarom aangesteld als kok, en Etzel vindt dat al lang prima. Het idee om in het leger als kanonnenvlees te dienen stond hem toch al zo tegen, en nu kan hij in elk geval in de keuken staan; iets wat hij veel prettiger vindt.
Als onderdeel van het ondersteunende deel van de 82e Infanterie Divisie, Regiment 331, wordt Etzel naar Nederland gestuurd om in Zandvoort mee te werken aan de bouw van de Atlantikwall, de verdedigingslinie die uiteindelijk van Noorwegen tot Spanje zal lopen.
Het dorp Zandvoort wordt vanwege die bouw vrijwel geheel met de grond gelijk gemaakt, waardoor het landschap behoorlijk verandert. Vaak komen er Engelse en Duitse vliegtuigen over, die op weg zijn van- of naar Engeland, maar de westelijke strook Nederland is niet het gebied waar het hardst wordt gevochten. De waterleidingduinen bestaan al een tijd, en de Duitsers gebruiken dit gebied om hun bunkers te bouwen en als natuurlijke barriere te benutten tegen een eventuele invasie vanaf de Noordzee.
Het toeval wil dat Etzel's tante Elsbeth getrouwd is met een Nederlandse man. Zij was al voor de Eerste Wereldoorlog naar Nederland vertrokken en woont met haar man in het gehucht Bentveld, vlakbij Zandvoort. Als hij verlof heeft, gaat Etzel regelmatig bij haar op bezoek en kookt af en toe voor zijn oom en tante. Die hebben er weinig moeite mee dat hij vaak over de vloer komt; Etzel is niet bepaald het type van een woesteling.
Elsbeth en haar man hebben geen kinderen maar wel een huishoudster. Haar naam is Perle Kruithof.
Perle is een prachtig meisje, 18 lentes jong. Haar parelwitte huid, haar lange golvende donkerrode haar, de roomzachte lippen, haar helgroene ogen en fluwelen stem maken een onuitwisbare indruk op Etzel als hij haar voor het eerst ontmoet.
Etzel is op slag verliefd. Maar zij wil niks van deze Duitser weten; haar dorp is door hen half platgewalst, zijn collega-soldaten gedragen zich als zwijnen en in haar ogen is alles wat Duits is vies, eng, grof en onaangenaam.
Hoewel hij meerdere keren toenadering zoekt, blijft Perle hem afwijzen en negeren. Etzel probeert haar te laten proeven van zijn gerechten die hij voor zijn oom en tante maakt en af en toe een praatje te maken, maar zij ontwijkt hem zoveel mogelijk. Niet omdat hij niet aardig voor haar is (ze vind hem eigenlijk best wel aardig), maar simpelweg omdat hij in haar ogen niets anders vertegenwoordigt dan het kwaad. In een laatste poging - zijn verliefdheid wordt heviger en duurt inmiddels al een paar maanden - vraagt hij of ze een keer buiten het huis van Elsbeth en haar man kunnen afspreken. Perle, die het eigenlijk helemaal niet zit zitten, houdt hem af maar zegt dan dat ze een keer met hem wil praten, ergens buiten de Duitse linies, ver weg van waar ze haar nog kunnen herkennen. Ze spreken af in een bos in Bloemendaal.
Etzel besluit in een allerlaatste poging nog een keer alles uit de kast te trekken. In Amsterdam koopt hij een hele dure ring (die hij zich eigenlijk niet kan veroorloven) en bereidt een betoog voor waarmee hij de liefde van Perle wil veroveren.
Zover komt het echter niet.
Tijdens een laatste veegactie in Zandvoort worden de laatste benodigde huizen opgeblazen en wordt de inwoners gesommeerd het dorp voorgoed te verlaten. Onder die inwoners is ook Perle die met haar vader, moeder en broertje halsoverkop de trein pakken en vertrekken naar familie in Groningen. Als Etzel hier achter komt is hij ziek van verdriet, en na een paar ondraaglijke weken neemt Etzel een radicaal besluit. Om half drie ’s nachts, hij heeft de keukenbunker volledig opgeruimd en alles goed schoon gemaakt, loopt hij naar de rand van het bunkerveld, loopt voorbij de gevarenbordjes met de doodskoppen, en stapt vervolgens met een ferme stap op een landmijn.
Etzel Meier, kok in het Duitse bezettingsleger, pleegt op 6 oktober 1942, overmand door liefdesverdriet, zelfmoord in een mijnenveld in de duinen van Zandvoort. Hij wordt maar 24 jaar.
Tante Elsbeth en haar man verhuizen na de oorlog naar ’s-Hertogenbosch. Hun huis in Bentveld wordt eind jaren 60 afgebroken. Tijdens deze sloop wordt door de dan 52-jarige bouwvakker Jan van Klink uit Zandvoort achter een paneel op zolder een doos gevonden. In de doos bevindt zich, naast een paar tekeningen waaronder een schets van een jong roodharig meisje, een foto van een Duitse jongeman met intense blik, een paar kookboeken, een tiental losse liefdesbrieven, ook een dichtgeplakte envelop. Er staat geen tekst op de envelop, maar wel een ring. Van Klink neemt de doos mee naar huis en laat dit aan zijn zoon Victor zien. Deze opent de envelop en ziet dat het een kaart is met iets dat lijkt op Duitse oorlogspictogrammen:
Verder staan er wat getallen op de kaart. Na een kort onderzoek en met behulp van de liefdesbrieven komt Victor achter het adres van Elsbeth Meier, die nog in leven blijkt te zijn. Elsbeth vertelt hem uiteindelijk het verhaal van Etzel. Ze glimlacht als ze de schets ziet en vertelt dat de vrouw op die tekening (zie boven) inderdaad Perle is, in de bloei van haar leven, en dat de tekening waarschijnlijk gemaakt is door Etzel.
In de zomer van 1973 komt Victor er achter dat de cijfers op de kaart plaatsen in de duinen voorstellen. Hij realiseert zich dat Etzel, voordat hij op een landmijn trapte waarschijnlijk de ring in de duinen heeft verborgen en dat de pictogrammen hem de weg moeten wijzen naar de plek waar deze zich bevindt.
Hij krijgt gelijk. Met behulp van de kaart, de getallen en na een lange en ingewikkelde zoektocht door de duinen vindt hij uiteindelijk de ring. Opgewonden publiceert hij zijn bevindingen in het Haarlems Dagblad, maar het bericht krijgt geen grote aandacht. Pas in 2009 wordt het door de De Wijngemachtigde opgepikt als deze de archieven is ingedoken en zijn aandacht heeft gericht op de historie van de Amsterdamse Waterleidingduinen, de Atlantikwall en de bunkers die er her en der verspreid liggen.
Victor wordt getraceerd en deze besluit de envelop, de ring en de kaart aan De Wijngemachtigde te laten zien.
De rest is geschiedenis.
Deze cache volgt in grote lijnen de route naar de plaats waar Etzel de ring had verborgen. Wordt hiermee deelgenoot van deze wonderlijke- en trieste gebeurtenis die zich bijna 70 jaar geleden afspeelde in dit nu zo rustige en unieke natuurgebied en vind de ring!!
Ga naar waypoint 1 op N52º 21.836 E004º 33.140 en zoek daar naar de eerste aanwijzing. Dek deze als je verder gaat, weer goed af. Neem verder een pen of stift, een prikstok, een spiegeltje en een zaklamp mee; die zouden wel eens van pas kunnen komen. De route is ongeveer 7,5 km lang.
Voor deze cache is toestemming verleend door Waternet, de organisatie die nu het beheer voert over de AWD. De boswachters zijn goed op de hoogte.
Voor de Amsterdamse Waterleidingduinen gelden de volgende regels:
- Toegangsprijs 1,50 euro pp, of met een groeps- of jaarkaart.
- Kinderen jonger dan 9 jaar mogen gratis mee.
- Honden zijn niet toegestaan.
- Toegang alleen tussen zonsopkomst en zonsondergang.
- Verniel niks. Laat de natuur de natuur. Geniet!
- Je mag hier niet fietsen. Maar... het unieke aan dit gebied is dat je overal mag komen (tenzij ter plaatse anders aangegeven)! Het is niet verplicht om op de paden te blijven, dwars door de duinen struinen is gewoon toegestaan!
Realiseer je dat het in dit gebied wel stikt van de teken! Dit komt voornamelijk vanwege de grote aantallen damherten. Als je een tekenbeet absoluut wilt voorkomen, doe deze cache dan liefst in de koudere periode: november-maart. Als je wel in de warmere periode de cache doet: doe een lange broek aan met dichte schoenen. Lange mouwen worden ook aangeraden, en als het niet te warm is is een pet misschien ook een goed idee. Kijk, nadat je van het pad bent afgeweken, altijd je kleding na op omhoog lopende teken en sla ze er van af. Neem 's avonds nog een douche en kijk jezelf en de kinderen goed na. Teken komen zowel van bomen en struiken als van het (hoge) gras. De cache kan alleen bereikt worden via een stuk duin dat nauwelijks paadjes bevat, dus houd hier a.j.b. rekening mee.
Het bovengegeven coordinaat is de ingang van de Waterleidingduinen aan de Zandvoortselaan. Er is een parkeerplaats naast de ingang. Parkeren daar kost tegenwoordig 2 euro per dag, maar als je de extra wandeling niet erg vindt, kun je verderop langs de Zandvoortselaan ook gratis parkeren.
Veel geluk.