Met speciale dank aan de afdeling Wegen, Groen en Water van de gemeente Hengelo
voor hun toestemming en medewerking bij de plaatsing van deze geocache.
Bovenstaande coördinaten zijn NIET de coördinaten waar de cache te vinden is !!!
Maar het centrum van het middenterrein in het Fanny Blankers-Koen Stadion.
The above coordinates are not the actual cache location coordinates !!!
In het vroege voorjaar van 2019 ontvingen wij een e-mail van Geocaching.com dat Red.Tulip geselecteerd is om met maximaal 2 personen deel te nemen aan een inschrijving voor een seminar uit de How-to-do reeks.
Het zwaartepunt van die bijeenkomst ligt op de activiteiten om een ‘dood gewaande’ cache nieuw leven in te blazen. Aangezien we van nature begaan zijn met elke vorm van leven was dit óók een magnifieke kans om kennis te maken met Geocaching HQ en tegelijk ook nog wat ‘kennis en tools’ mee terug te brengen waarmee we collega cache-eigenaren zouden kunnen ondersteunen en motiveren.
Nadat we de SUBSCRIBTION hadden ingevuld en opgestuurd was het afwachten of onze motivatie om deel te mogen nemen genoeg overtuiging en indruk zou hebben op de selectie commissie. We dachten er heel erg slim aan te doen om de basistekst in het Nederlands uit te schrijven en deze door Google-translate naar een grammaticaal correct Engelstalige tekst om te zetten.
Elke (wekelijkse) e-mail van GC Headquaters werd hierna met spanning gelezen in de hoop daarin meer te vinden over onze deelname. Ook onze brievenbus in de voortuin had in die tijd niets te klagen over onze aandacht. Want het zou wel heel erg sneu zijn als we die 2 vliegtickets naar de USA te laat uit de bus gingen vissen.
Het wachten en ijsberen werd toch nog beloond. Niet wat u nu denkt met een “dode” mus, maar met een exemplaar dat zwaar aan de beademing lag. Dus geen Ja, maar ook geen Nee.
De tekst was éénduidig: “Your ranking on the second list is 13th. If selected people unsubscribe you probably can participate.”
Als je op koers ligt kom je als vanzelf bij de bestemming
Inmiddels zijn we aangekomen bij het begin van de meteorologische zomer.
Om het kort te houden: na een week drentelen, dralen en ijsberen eindelijk het groene licht aan het eind van de tunnel. Er hadden zich meer dan 13 eerste inschrijvers afgemeld. We hoefden zelfs niet te dobbelen wie van ons er heen zou mogen.
Helaas bleek het arrangement niet zo aangekleed te zijn als we gehoopt hadden. Geen gratis overtocht naar en hotelverblijf in het land van de onbegrensde mogelijkheden. Maar je laat zulk een kans niet aan je voorbijgaan, althans zo probeerden we elkaar te motiveren om heel snel een ASSIGN e-mail te versturen.
Een erg enthousiaste en modern ogende medewerkster van het lokale reisbureau heeft ons met de verhalen uit haar vorige beroep (stewardess) ‘aangestoken’ om toch maar te kiezen voor een vliegreis naar Seattle in plaats van een avontuurlijke overtocht met een cruiseboot door het Panama kanaal. Die reis zou ons vakantiebudget van de komende 5 jaar opsouperen, dus vliegen is geen slecht argument.
Dat we ook nog een visum nodig zouden hebben om ‘het nieuwe land’ in te mogen reizen was geen shock, maar leverde wel spanning op. Zouden we op tijd alles in orde hebben om werkelijk aan het seminar te kunnen deelnemen?
Eindelijk was de dag aangebroken: We gaan de grote plas oversteken!
Na de incheck bij de balie op Schiphol en door de douane te zijn gevisiteerd gingen we naar de gate om te kunnen boarden bij onze blauwe trots. De eerste (en enige) overstap is JFK-Airport New York.
Na 3 trage uren te hebben rondgehangen, lummelen en rondlopen zagen we ‘onze’ boarding announcement verschijnen op de borden. Western Airlines gaat ons zonder tussenstop brengen naar wat wij inmiddels bestempeld hadden als Ground Zero.
Door om je heen te kijken weet je waar je bent
De taxi vanaf Seattle Airport had ons afgezet bij een 4-sterren hotel. Ongekend en ook wel ongemakkelijk voelde het aan dat we letterlijk om de hoek zicht hebben op HQ. Wist je dat je daar ook een cache kan loggen? De coords van die locatie hadden we thuis al opgezocht en een prominent plekje gegeven in onze gps-en. Zijn we nu TE goed voorbereid?
De volgende ochtend: inschrijven en kennis maken met de course leaders en met wat ze daar onze fellow students noemden. Met één van de lectoren hadden we direct een goede klik; zijn naam Patrick Dempsey (nee; niet Derek Sheperd uit de tv-serie Grey’s Anatomie; mijn partner kon haar teleurstelling moeilijk onderdrukken).
Tijdens de tweede course day stonden de lost caches als eerste op het programma. Dat het wel heel sneu is voor alle collega geocachers dat die geen aandacht meer schenen te krijgen van de cache-leggers was voor alle aanwezigen geen nieuws. En juist die opmerking raakte enkele aanwezigen erg emotioneel uit schuldbesef. Over nazorg hadden zij zeker niet te klagen, maar een echte handreiking tot de oplossing bleef achterwege. Jammer!
Noem het toeval of was het toch een bewuste keuze van Patrick om tijdens de eerste lunch bij ons aan tafel aan te schuiven. Het begon met prietpraat heen en weer, waarbij zijn familiegeschiedenis centraal stond. Zo leerden we dat hij 3 voornamen heeft die voor zijn ouders betekenis hebben geheel in de traditie van zijn geboorteland China. Hij heet voluit Patrick Edward Kueng Dempsey, een herinnering aan de plek waar zijn ouders elkaar hadden leren kennen. Hij is enigst kind van een american real estate investor uit Washington (state) en een chinese waitress uit Beijing. Vanaf die memorabele plek is hij met zijn ouders naar Seattle gevlogen.
Maar nu terug naar het seminar. Hij verraste ons met zijn opmerking: “Dat was geen toeval dat je emotioneel werd nadat we jullie confronteerden met het ogenschijnlijk gebrek aan belangstelling voor verloren gewaande caches. Ik zag dat je tot tranen geroerd was. Het leek mij een emotie die past bij de persoonlijke ervaring een cache kwijt te zijn.”
Dat was zeker niet te ontkennen van onze kant. Maar hij gaf niet op na deze bemerking. Hij koos ons uit het gezelschap en stelde voor om te helpen met het terugvinden van die lost cache.
Toevalligheden hebben doorgaans de gave om plots op te duiken
Geloof het of niet maar Patrick heeft een collega die een stel rechercheurs kent die er hun werk van hebben gemaakt om zulke mysteries op te lossen. Uit zijn laatste informatie zou blijken dat ze nog steeds werkzaam en succesvol zijn in die branche. Als we belangstelling hebben zal hij aan het eind van de middagsessie contact met ze opnemen. Dat hij van plan was spijkers met koppen te slaan bleek toen hij vroeg of we na het diner plannen hadden. Zo niet dan zouden we nog deze dag met dat bureau kunnen beeldbellen.
In het begin van de avond ontvingen we een e-mail van ene P.E.K. Dempsey (ons bekend) dat het niet gelukt was om nog deze avond een gesprek te voeren met de heren Hepkema en Tjepkema. Omstreeks half 5 (GWT +1) morgenmiddag zouden we vanuit Nederland “gebeld” worden.
De video conference heeft plaatsgevonden op de derde dag dat we in Seattle waren rond 16:35 uur (lokale tijd) die woensdag.
De uitkomst daarvan is het onderstaande document van de speurneuzen (oud politie agenten) dat we na ons diner aantreffen in onze e-mail box.
Tekstanalyse is de kunst van tussen de regels lezen
Hoopgevend, maar het geeft nog geen gevoel van zekerheid. Maar ja, wie weet kennen zij trucjes die voor ons leken ondenkbaar of niet bereikbaar zijn. Hoop doet leven zullen we maar zeggen.
Bovendien blijven we een beroep doen op alle geocache fanaten de zoektocht naar deze cache te ondersteunen.
Elk teken van “leven” dat jullie ons toezenden zullen we met gejuich accepteren.
Tegelijk kunnen we het ook accepteren als jullie nog in afwachting zijn van de onderzoeksresultaten die de heren Habbe en Japke ons kunnen berichten.
De sfeer in het video gesprek was zo vertrouwd dat ze ons hebben aangeboden elkaar in het vervolg te tutoyeren en bij gevolg ook bij de voornaam aan te spreken.
We hebben de toezegging gekregen dat zij ons dagelijks op de hoogte houden van zoekrichtingen, vorderingen en tussentijdse conclusies. Of zoals Annemarieke in haar laatste e-mail schreef: “Wy hâlde jo op de hichte, dus hâld in eachje op jo mailbox”. Wat zoveel betekent als: “We keep you posted, so keep an eye on your mailbox”.
Zij weet inmiddels ook dat we nog (maar) 3 dagen hier “embedded” zijn.
Iets wat je geleerd is moet je nog leren toe te passen
Volgens afspraak heeft mevrouw Jorritsma ons in de dagelijkse briefing laten weten welke vliegroutes de heren gekozen hebben. Het is ons niet direct duidelijk waar ze zich nu bevinden.
De ene speurneus zou de Baltische Zee overvlogen hebben en de andere was in het luchtruim boven de Middellandse Zee geweest. Klinkt leuk maar wat heb je aan zulke informatie?
De laatste dag van het seminar in Seattle.
Voordat we naar HQ lopen openen we als een vaste routine van de laatste dagen onze mailbox. Dat doen we ook als we na de cursusdag weer in ons hotel aankomen. Tot nu zagen we alleen maar reclame en onzin die waarschijnlijk door iedereen als irritant wordt ervaren en waar blijkbaar niks tegen te doen is.
Voordat we op pad willen gaan, om ons laatste diner hier in deze heerlijke stad te nuttigen, openen we nog eens de email-reader. Wederom klinken de fameuze woorden door de speaker: “You’ve got mail, you bastard”. (Wie ooit een aflevering van Southpark heeft gezien herkent dit geluid.)
Zal wel weer niks bijzonders zijn, maar dat was dit keer anders. Onze ‘vriendin’ mevrouw Jorritsma heeft onze elektronische meelbak gevonden.
Een geocacher is altijd op zoek naar de verborgen dingen
Wij stappen met een hééééél goed gevoel de volgende ochtend
in de taxi richting Seattle-Tacoma International Airport.
Tijdens de vlucht terug naar Amsterdam Airport (niet alleen de thuishaven van onze "Blauwe Trots", maar ook een thuisplek van bijvoordeeld Learjet's en Gulfstream's) hebben we samen wat rekensommetjes gemaakt.
Het is zeer goed wel mogelijk dat niet alle berekeningen exact kloppen want we hebben wat turbulentie gehad tijdens deze vlucht. Zo kan een punt uitgegroeid zijn tot een komma of kan een 6 vervormd zijn tot een 8 of een begin van een getal is achterwege gebleven. Daarvoor sorry, excuses, pardon. etc.
Drie personen hebben zich samen verplaatst over een afstand van 8.701,547 kilometers;
één persoon vloog met zijn toestel 5.583,870 miles en tegelijkertijd is één andere persoon 1.667,860 yards piloot van het andere toestel; de afstand tussen hun landingsplaatsen meet 9.586.358 meters;
twee personen hebben een gezamenlijke heenvlucht (in 2 etappes) gemaakt van 5.863,549 kilometers plus 4.261,564 yards; zij vliegen nu non-stop terug over een afstand van 4.886,240 miles.
Mijn meissie heeft een geweldig idee. “We passen de behuizing van onze cache aan zodat we voor altijd herinnerd worden aan dit avontuur. En we houden er dan ook rekening mee dat volgens het Klein Orkest (alleen over de muur) van Oost naar West wordt gevlogen !?”
Als je dan aan het filosoferen bent komt er van alles naar boven uit een “verwrongen” brein. Graag willen we onze mede-geocachers uitdagen de cache-container te gebruiken als “overstap plek” voor trackables a.k.a. travelbugs die bedoeld zijn over grote afstanden te reizen.
We zullen ook ruimte overlaten voor funny goedies waar de jeugdige cachers zo dol op zijn.
Nu moet het toch wel duidelijk zijn waar de captain zijn logboek verborgen heeft !?
Bij thuiskomst treffen we een postpakketje aan.
Bestemd voor Red.Tulip; afzender GGSR; inhoud een cijferslotje met als slotcode de postcode van hun kantooradres.
