Geschiedenis Emmererfscheidenveen
Al ver voor onze jaartelling leven er mensen in dit gebied. Er is een veenlijk ('de man van Emmer-Erfscheidenveen') gevonden, die hier tussen 1300 en 1100 v.Chr. leefde. En er zijn resten gevonden van een houten voetpad uit ca. 1160 v.Chr. en een schoen van ca. 1000 v.Chr. In 1828 verschijnt de naam Het Erfscheidenveen op de kadasterkaart. In 1898 gaat dit over in Veenschap Emmer-Erfscheidenveen. Dit jaar wordt beschouwd als start van de nederzetting.
Uit de topografische kaart van 1850-1855 blijkt dat het gebied waar nu de kern Emmer-Erfscheidenveen ligt, op dat moment voor het grootste deel nog uit (hoog-) veen bestond. Door dit toenmalige veengebied liep als verbindingsweg in die tijd reeds de weg Emmerdijk (ook wel Aoldiek of Groenedijk). Deze weg verbond de schans Emmerschans met de weiden langs het riviertje de Runde. Voor 1875 is het gebied van uit het noorden uit de richting van Ter Apel ontgonnen. In 1875 werd besloten het kanaal uit Ter Apel in de richting van het dorp Emmer-Compascuum verder in zuidelijke richting door te trekken. In 1889 werd de ontginning in westelijke richting voortgezet. Het kanaal dat op dat moment werd gegraven werd Hoofdkanaal B genoemd. Later werd parallel aan Hoofdkanaal B op 200 meter afstand een tweede waterweg, het Hoofdkanaal A, gegraven, waarmee het zogenoemde dubbelkanaalsysteem ontstond.
Vondst Romeinse munten
In 1915 zijn in Emmen-Erfscheidenveen 47 zilveren munten gevonden, gedateerd in de jaren 134-177 n.Chr., uit de Romeinse tijd dus. Hoewel de Romeinen nooit boven de grote rivieren geweest schijnen te zijn, is het niet verwonderlijk dat het Romeinse munten betreft. Andere munten waren in deze steek niet in omloop. De gevonden munten kunnen zijn verborgen of verloren in het toen nog niet afgegraven veen.
Prehistorisch veenlijk
In 1938 is in de Westelijke Middelste Dwarsplaatsen in het Emmer-Erfscheidenveen het prehistorische veenlijk van een man ontdekt. Kort daarop is het overgebracht naar oudheidskamer De Hondsrug in Emmen, in 1986 ten slotte naar het Drents Museum. De man was gewikkeld in een cape van kalfshuid waarin ook enkele stokken lagen. Verder werden aangetroffen: een mutsje van schaapshuid, een schoen van hertenleer en stukken van een wollen onderkleed. Vermoedelijk is de man, van wiens lichaam relatief weinig bewaard gebleven is, een onnatuurlijke dood gestorven. Hij leefde in de Bronstijd, in de 14e - 12e eeuw v.Chr. Het gaat om de oudste menselijke resten met weke delen in Nederland. Ook de kleding hoort tot de oudste van ons land.
(Bron: www.plaatsengids.nl)