Zomaar een cache op een plekje waar je niet snel komt.
Het pontje van Eemdijk, populair onder fietsers die willen genieten van het mooie landschap tussen Bunschoten en Eemnes, kreeg in 1973 plots landelijke bekendheid. Drs. P koos het destijds uit als decor voor de videoclip bij zijn lied ‘De veerpont’, beter bekend als ‘Heen en weer’. Maar de geschiedenis van het veer voert nog veel verder terug.
Mogelijk was er al sinds de 15de eeuw een voetveer ‘Het Overvaren’ aan het einde van de Eemnesser vaart, ten zuiden van de huidige bebouwde kom van Eemdijk. Het bestond in elk geval in 1766 al enige decennia, want de toenmalige veerbaas Gerrit Sweeren spande in dat jaar een proces aan tegen de concurrenten Gijsbert en Pieter Ouwen en Renger Teunissen bij het haventje van Eemdijk. Sweeren voelde zich benadeeld. Hij zou als enige veerbaas zijn aangesteld, waarvoor hij een jaarlijkse afdracht moest betalen aan de Ambachtsheer van Bunschoten. Zijn voorgeslacht zou al sinds ‘onkennelijke tijden’ het veer hebben uitgebaat. Hij bestreed de bewering van zijn concurrenten dat hun veer ook al sinds onheuglijke tijden bestond, want het moerassige ‘eiland van Eemnes’, in de bocht van de Eem tegenover Eemdijk was pas vanaf circa 1700 bedijkt. Pas daarna was het mogelijk om over de kaden daarvan de voetweg tussen Spakenburg en Huizen te bekorten en was er behoefte aan een voetveer op die plek. Het voetveer bij 'Het Overvaren' heeft zeker bestaan tot circa 1920. Vanaf 1883 verzorgde de familie Varenkamp uit Eemdijk het voetvoer bij het haventje. Omdat boeren steeds vaker land bezaten of huurden aan weerskanten van de Eem, ontstond behoefte om ook wagens over te zetten. Varenkamp had aanvankelijk een veer op twee drijvers (bootjes) waarop een wagen kon staan, maar hij verving die in 1933 door een groter veer op drie drijvers. Er waren overigens nog geen doorgaande wegen door de Eemnesser polder. De boeren maakten gebruik van de kaden in de polder om hun land te bereiken.
Een tweede pont met de aanleg van de Afsluitdijk kwam er een einde van de jaarlijkse overstroming van de Eemnesser polder. In de eerste ruilverkaveling van omstreeks 1940 werden wegen door de polder aangelegd, die ook de pont bereikten. Maar Varenkamps pont was niet berekend op die toename van het verkeer. De gemeenten en de waterschappen waren van plan om een grotere pont op de huidige plaats te laten varen. Varenkamp wilde zich wel laten uitkopen, maar tegen een bedrag dat de initiatiefnemers niet zinde. Zo ontstond in juli 1952 de bizarre situatie dat een nieuwe, concurrerende pont naast de pont van Varenkamp voer. Oude klanten, die Varenkamp kende uit de oorlog, bleven hem trouw. Deze lachwekkende situatie haalde in de jaren daarna meerdere keren de kranten, zowel de regionale als de landelijke. Na langdurige onderhandelingen staakte Varenkamp op 31 december 1958 zijn verzet tegen een uitkoopsom van 12.500 gulden.
Idyllische plek, het nieuwe pontje was in de eerste plaats bedoeld voor het agrarische verkeer, maar groeide ook uit tot een toeristische attractie waarvan vandaag de dag menig fietser geniet. Met het kijken naar het gezapig heen en weer varende pontje kom je als vanzelf tot rust. In de wintermaanden (van november tot en met februari) vaart de pont niet en in verband met de christelijke zondagsrust wordt tot op de dag van vandaag nog steeds niet op zondagen gevaren. In 2012 werd aan de Eemnesser zijde een picknicktafel onthuld met daarop de tekst van het lied 'De Veerpont', het nummer van Drs. P dat het pont in één klap legendarisch maakte. Heen en weer. (even luisteren)
De pont vaart niet van november tot en met februari...