-
Difficulty:
-
-
Terrain:
-
Size: 
(small)
Please note Use of geocaching.com services is subject to the terms and conditions
in our disclaimer.
Polacy na ośmiotysięcznikach czyli bardzo wybiórcza historia polskich wejść na ośmiotysięczniki.
Zapraszam do Geocachingu ścianowego - czyli do pokonania ściany... tekstu.
W końcu doszliśmy do jednej z największych legend wśród ośmiotysięczników - K2. Najbardziej na północ położony ośmiotysięcznik, jedna z najtrudniejszych gór świata. W statystykach zgonów do wejść na szczyt co prawda jest na drugim miejscu za Annapurną ale to prawdopodobnie dlatego że większość wspinaczy rezygnuje przed zdobyciem szczytu więc omija ich najtrudniejszy etap czyli zejście ze szczytu po jego zdobyciu.
K2 jest największym marzeniem himalaistów, jest perłą w koronie dla każdego zdobywcy.
Trudności na K2 pojawiają się bardzo wysoko, w strefie śmierci. Końcówka jest najbardziej wymagająca więc niewiele osób daje radę zaatakować sam szczyt, większość wykrusza się dużo niżej.
Polacy oczywiście od samego początku wejść w Himalajach i Karakorum chcieli zmierzyć się z legendą K2. Pierwsze kroki w górach wysokich stawialiśmy na sąsiednim Broad Peaku z którego K2 jest doskonale widoczna i kusi swoim ogromem. Pierwsze pozwolenie na atak na K2 udało się uzyskać w 1976 roku. Wyprawa prowadzona przez Janusza Kurczaba podjęła próbę wejścia dziewiczą północno-wschodnią granią, którą udało się pokonać ale zespół szturmowy musiał wycofać się 200 m poniżej wierzchołka. Niewiele zabrakło, głównym powodem wycofania się był kończący się tlen w butlach, wtedy jeszcze wierzono że bez tlenu nie da się wejść na ośmiotysięcznik.
Kolejna okazja do zdobycia szczytu była w 1982 roku, kiedy na K2 działały dwie wyprawy - męska prowadzona ponownie przez Janusza Kurczaba oraz kobieca, prowadzona przez Wandę Rutkiewicz (w jej składzie byli Kukuczka i Kurtyka którzy w ramach aklimatyzacji zdobyli wtedy nielegalnie Broad Peaka).
Wanda Rutkiewicz podczas przygotowań do wyprawy na Elbrusie złamała nogę i cała trasę do bazy pod K2 (150 km) przebyła na kulach, końcowy odcinek pod bazą nie miała już sił i niósł ją Kukuczka. Wyprawą kierowała z bazy. 30 lipca w obozie II zmarła Halina Krüger-Syrokomska, większość uczestników obu wypraw wzięła udział w transporcie ciała na dół i pogrzebie. Po śmierci wyprawa kobieca straciła przekonanie do wspinania (trudno się dziwić).
Wyprawa męska miała pecha i nie wstrzeliła się w krótkie okno pogodowe, po pogorszeniu pogody mężczyźni dotarli do 8250 m i musieli się wycofać.
Dwójka Kukuczka - Kurtyka po aklimatyzacji na Broad Peaku próbowała zdobyć K2 ale również oni ponieśli porażkę.
Wanda Rutkiewicz drugi raz próbowała zdobyć K2 z wyprawą kobiecą w 1984 roku, ponownie bez powodzenia.
Nadeszło w końcu lato 1986 roku, najtragiczniejszy okres w całej historii wspinania na K2. Zginęło wtedy aż 13 wspinaczy, w różnych miejscach, dniach i z różnych powodów.
Działało wtedy na K2 aż 8 różnych wypraw, większość próbowała wejść Żebrem Abruzzów, podobno najłatwiejszą drogą. Wśród tych wypraw były również wyprawy polskie lub z udziałem Polaków.
Jako pierwsza wyprawa w sezonie szczyt próbowała zdobyć mała wyprawa francuska - małżeństwo Liliane i Maurice Barrard, dziennikarz Michael Permentier oraz Wanda Rutkiewicz.
Wchodzili w stylu przypominającym alpejski, nie zakładali obozów tylko kilka depozytów ze sprzętem. Barrardowie mieli bardzo słabe tempo, przez co zaliczyli kilka nieplanowanych noclegów, w tym jeden na wysokości 8400 m. W końcu 23 czerwca cała czwórka zdobyła szczyt, Rutkiewicz pomimo tego że z biwaku ruszyła ostatnia wyprzedziła Francuzów o godzinę, co dało jej tytuł pierwszej kobiety i Polaka na K2.
Po zdobyciu szczytu małżeństwo Barrardów opadło z sił i zejście się przeciągało, musieli spędzić kolejny nieplanowany biwak na wysokości powyżej 7900 m. Nazajutrz zespół się rozsypał, Permentier odłączył się od grupy i szybko ruszył w dół, Barrardowie zaczęli się zachowywać jakby nie zależało im na zejściu. Rutkiewicz rozpoczęła więc samotne zejście zostawiając Berrardów. Skrajnie wycieńczona dotarła do bazy, wyglądała wtedy jak duch. Barrardowie nigdy nie zeszli z góry, zginęli . Pierwsza wyprawa w sezonie, pierwsze ofiary.
Kolejną wyprawą z udziałem Polaków była wyprawa międzynarodowa w składzie której działali Jerzy Kukuczka i Tadeusz Piotrowski. Próbowali oni wejścia nową trasą, południową ścianą. Początkowo działali razem z trzema Szwajcarami i Niemcem ale oni szybko się wykruszyli i dalej Polacy wspinali się we dwójkę. Wejście było trudne, stracili mnóstwo czasu na pokonywanie trudniejszych odcinków, skończył się gaz i ocenili że nie mają szans wejść z ciężkimi plecakami. Zostawili więc cały sprzęt biwakowy i dalej poszli na lekko. Szczyt K2 udało się zdobyć 8 lipca wieczorem i ruszyli w dół. Daleko nie zeszli, noc spędzili na 8300 m pod płachtą, bez jedzenia i picia. W kolejnym dniu zeszli zaledwie 400 m i biwak wypadł na 7900 m. Wycieńczeni schodzili w dół żebrem Abruzzów, przy trudniejszym odcinku zejścia wymagającym liny okazało się że nie zabrali jej z ostatniego biwaku. Musieli więc schodzić bez asekuracji. Piotrowskiemu, który schodził jako drugi spadł rak, po chwili drugi i nie mając oparcia spadł w przepaść omal nie pociągając za sobą Kukuczki.
Trasę wyznaczoną przez polski zespół nazwano Polish Line, do dzisiaj nie doczekała się powtórzenia.
Następną wyprawą była duża Polsko-Czechosłowacka wyprawa kierowana przez Janusza Majera. Wyprawa wchodziła bardzo ambitną trasą - południową granią K2 - tzw Magic Line. Nazwę nadał Reinhold Messner w 1979 roku, który nie zdołał jej przejść. Trasa była znana odcinkami ale nikt nie przeszedł jej w całości. Przed nimi w 1986 roku z Magic Line wycofały się już 3 wyprawy na których zginęły 3 osoby.
W składzie wyprawy były 2 zespoły - kobiecy i męski. Zespół kobiecy doszedł w okolice obozu III i zawrócił. Męski zespół szturmowy tworzyła trójka Przemysław Piasecki, Wojciech Wróż oraz Słowak Peter Božik. Grupa szturmowa miała dwa nieplanowane biwaki powyżej 8000 m, szczyt zdobyli 3 sierpnia. Schodzą łatwiejszą drogą żebrem Abruzzów - niestety, na wysokości 8100 m podczas zjazdu na linach poręczowych spada w przepaść Wojciech Wróż.
Magic Line doczekało się do dzisiaj tylko jednego powtórzenia.
Kto poza wyprawą 1986 roku przeszedł trasę Magic Line?
Aska Inui - A = 2
Jordi Corominas - A = 3
Oscar Cadiach - A = 4
Najbardziej tragiczny przebieg miała inna wyprawa, a właściwie zespół zmontowany na miejscu z uczestników innych wypraw - Alan Rouse, Julie Tullis (Wielka Brytania), Alfred Imitzer, Hannes Wieser, Willi Bauer, Kurt Diemberger (Austria) i Dobrosław Miodowicz-Wolf (Polska). Był to ostatni w tym sezonie zespół któremu udało się zdobyć szczyt.
Zespół postanowił zaatakować K2 żebrem Abruzzów (bez pozwolenia). Dotarli do ostatniego obozu IV w którym niepotrzebne spędzili cały dzień. Do ataku szturmowego ruszyli 4 sierpnia, przy pogarszającej się pogodzie. Miodowicz-Wolf została z tyłu, wspinanie kontynuowali Rouse, Bauer i Imitzer, którym udaje się zdobyć szczyt. Schodząc, 500 m pod szczytem spotkali Miodowicz-Wolf śpiącą w śniegu i nakłonili ją do zejścia. Później spotkali Diembergera i Tullis którzy nadal wchodzili na szczyt pomimo tego że było już późno - szczyt zdobyli wieczorem i musieli zabiwakować przed powrotem do obozu IV. Tullis podczas zejścia odpadła od ściany ale przeżyła. Ostatecznie wszyscy dotarli do obozu IV.
Pogoda pogorszyła się i zostali tam uwięzieni bez jedzenia i picia. Namiot Diemberger i Tullis zaczął się walić pod naporem śniegu, Diemberger uciekł do innego namiotu ale Tullis już nie dała rady i zmarła w nocy z 6 na 7 sierpnia. Pogoda nadal nie pozwalała się ruszyć z namiotów. Po kolejnych 3 dniach przestał padać śnieg ale spadła temperatura, wiatr nie ustawał. Postanowili jednak schodzić bo to była ich jedyna szansa. Rouse był już jednak w tak złym stanie że został na zawsze w swoim śpiworze. Imitzer i Wieser również nie chcieli iść ale dali się przekonać do wyjścia z namiotu. Daleko jednak nie doszli, kilkadziesiąt metrów od namiotu padli na śnieg i tak już zostali. Niżej schodziła już tylko trójka, doszli do obozu III, który został zmieciony przez wiatr, musieli więc schodzić dalej. Niestety Miodowicz-Wolf dotarła do wysokości 7100 m gdzie zmarła z wyczerpania.
Niżej schodziła już tylko dwójka - Bauer i Diemberger. Schodzili więc dalej - Bauer samodzielnie dotarł do obozu II, Diembergera sprowadzili inni wspinacze. Obaj zostali śmigłowcami przetransportowani do szpitala, z powodu odmrożeń stracili część palców u rąk i nóg. Na 7 osób przeżyły tylko 2, przerażająca statystyka. Generalnie wyprawa niezrozumiałych błędów i dziwnych zachowań, zabrakło prawdziwego kierownika który jakoś by nimi pokierował.
Po ilu latach od wejścia Diembergera i Tullis (ostatnie wejście w sezonie 1986) K2 zostaje zdobyty ponownie?
1 - B = 2
2 - B = 4
4 - B = 8
Krzysztof Wielicki próbował zdobyć K2 cztery razy, zaczynał w 1982 roku, blisko był w 1994 roku, kiedy próbował wejść zachodnią ścianą razem z Wojtkiem Kurtyką. Na zachodniej ścianie się nie udało ale po tym spróbował wejść drogą normalną. Razem z innymi wspinaczami wycofał się jak się później okazało 40 metrów pod szczytem. Jedynie Nowozelandczyk Rob Hall poszedł dalej i po 20 min zdobył szczyt.
W 1996 wraca na K2 jako kierownik międzynarodowej wyprawy z mocnym postanowieniem wejścia (do korony brakuje mu tylko 2 szczytów). Wyprawa wchodzi filarem północnym równolegle z wyprawą rosyjską. 10 sierpnia razem z Marco Bianchi i Christianem Kuntnerem staje na szczycie. Podczas zejścia jeden z Włochów osłabł i nie miał siły schodzić. Z obozu IV wyrusza na pomoc Piotr Pustelnik i pomaga sprowadzić go na dół, gdzie do pomocy włączają się uczestnicy wyprawy rosyjskiej. Pustelnik staje na szczycie K2 pięć dni później, razem z Ryszardem Pawłowskim.
Wielicki po zdobyciu K2 udaje się szybko pod swoją ostatnią górę do korony - Nanga Parbat, gdzie z przytupem zakończy zdobywanie korony.
Wyprawa w 1996 roku wchodzi północną ścianą. Ile lat minie zanim kolejni zdobywcy wejdą północną ścianą ?
3 - C = 0
6 - C = 7
11 - C = 3
23.08.2011 na szczyt wchodzi Dariusz Załuski, w ramach międzynarodowej wyprawy.
Którą trasą wchodzi Dariusz Załuski
Filar Północny - D = 0
Magic Line - D = 1
Żebro Abruzzów - D = 2
W 2012 na szczycie staje Adam Bielecki z małej dwuosobowej wyprawy. Dokładnie dwa lata później szczyt zdobywa Janusz Gołąb a kilka godzin po nim Marcin Kaczkan. Wyprawa w ramach programu Polski Himalaizm Zimowy 2010-2015
W jakim dniu były wejścia w 2012 i 2014 roku?
22 lipca - E = 1
31 lipca - E = 2
3 sierpnia - E = 3
W 2018 Andrzej Bargiel dokonał rzeczy zdaje się niemożliwej - wszedł na K2 i zjechał ze szczytu na nartach. Próby zjazdu były już podejmowane wcześniej ale nikomu nie udało się zjechać całości. Bargiel wszedł na szczyt Żebrem Abruzzów ale trasa zjazdowa nie była taka prosta i łączyła kilka tras. Początek to Żebro Abruzzów aż do obozu IV, później zmiana na Drogę Cesena / Basków i zjazd do obozu III w którym czekał Janusz Gołąb. Z obozu III Bargiel zjechał trawersem Messnera do Polish Line czyli trasy wejścia Kukuczka-Piotrowski.
K2 pozostaje niezdobyty zimą, pomimo kilku wypraw w tym Polskich. Jest to duże wyzwanie i problem, wszystkie próby zimowe dotarły zaledwie do okolic 7600 m, czyli kilometr poniżej szczytu. Nikt nie jest pewny jak wygląda teren powyżej w warunkach zimowych. Na pewno nie można powiedzieć że zdobycie K2 zimą jest niemożliwe bo w Himalajach i Karakorum wielokrotnie przekraczano już rozmaite granice niemożliwości. Zdobycie K2 zimą na pewno jest możliwe, wymaga jednak doskonałego przygotowania, doskonałej pogody i dużej ilości szczęścia. Dobrze zaaklimatyzowana i rozstawiona wyprawa oraz odpowiednio długie okno pogodowe powinno pozwolić na zdobycie szczytu. Szanse na to są jednak bardzo małe.
Kto był kierownikiem sportowym wyprawy zimowej na K2 w 2017/18
Janusz Gołąb - F =4
Krzysztof Wielicki - F = 2
Rafał Fronia - F =8
=======
Skrzynka oczywiście nie znajduje się na współrzędnych startowych. Właściwe współrzędne to:
N 50 4A.BC8
E 18 1D.EF4
Pytania nie są specjalnie trudne, wystarczy troszkę poszukać i wszystkie odpowiedzi się znajdą.
Additional Hints
(Decrypt)
ohqxn