Deze cache bevindt zich binnen de hekken waar de Schotse Hooglanders lopen. Klim niet over de afzetting, maar maak gebruik van het hek. Zie WP01 of WP02.
In de prehistorie, al voordat klokken en kalenders bestonden, konden mensen de dag van de zonnewende bepalen. Zij kenden niet de noorder- en zuiderkeerkring, maar zagen wel elke dag de zon een baan langs de hemel beschrijven. Elke dag komt de zon op een ander punt aan de horizon op, en gaat zij op een ander punt onder. Een zonnewende was vroeger te bepalen door het gebruiken van voorwerpen zoals stenen, stokken of bouwwerken, die bijvoorbeeld door hun schaduw elk jaar opnieuw het tijdstip van de zonnewende aangaven.
Al duizenden jaren wordt de winterwende in vele culturen op het noordelijk halfrond als feest gevierd. Dit is het moment waarop het licht na een periode van duisternis en verwijdering, als het ware rechtsomkeert maakt en de dagen weer gaandeweg beginnen te lengen. Daarom gaat het feest rond de winterwende gepaard met het maken van veel licht en vuur. Vroeger werd een brandend wiel of rad gebruikt, dat ook de zon symboliseerde. Het midwinterse lichtfeest stond onder meer bekend als yule of joelfeest.
De Germanen vierden al het Joelfeest. Het hele feest duurde wel 12 dagen, maar 21 december was de belangrijkste dag. Toen de Kerk de ‘heidenen’ wilde bekeren tot het christendom waren ze wel zo slim om niet meteen al de heidense feesten af te schaffen. Omdat toch niet precies duidelijk was op welke dag Jezus precies geboren was, hebben ze het geboortefeest van Jezus gewoon middenin die feestperiode van het Joelfeest geplaatst. Zo nam het Kerstfeest langzamerhand het Joelfeest over. Tijdens het Joelfeest werden er ook vuren ontstoken. De Nieuwjaarsvuren op 1 januari zijn hier nog een overblijfsel van.
De kerstboom gaat terug op een vruchtbaarheidssymbool. Waarschijnlijk hadden de Germanen al rond de tijd van de winterzonnewende een altijd groene boom in huis of op het erf. Vanwege deze heidense wortels heeft de Rooms-Katholieke Kerk de boom lange tijd geweerd uit het christendom. Luther verklaarde begin zestiende eeuw de kerstboom tot symbool van de geboorte van Jezus. Eerst stond de boom alleen nog in de kerken. Eind 19e eeuw haalde men hem eerst in protestantse landen, alsnog de huiskamer binnen. De kerstboom herinnert de christen volgens Luther aan de boom in het paradijs; de kerstboomballen aan de vruchten waarvan Adam en Eva aten. De piek in de boom staat voor de ster die de Wijzen de weg wees naar de geboorteplaats van Jezus; soms wordt de piek daarom door een ster vervangen.
In de eerste helft van de negentiende eeuw namen Nederlandse kolonisten de Sinterklaastraditie mee naar Amerika. Aanvankelijk leek hij toen nog erg op de bekende Sint-Nicolaas maar naarmate de tijd vorderde kreeg de Kerstman een ander uiterlijk en karakter. Volgens sommige verhalen gaat de traditie van Sinterklaas, en dus ook die van de Kerstman, eigenlijk terug op Odin of Wodan, de oppergod in de Noordse mythologie. Deze god van de oorlog en dood werd vaak afgebeeld met een lange witte baard brede hoed en rode mantel. Volgens de mythologische verhalen reisde deze Odin op een bijzonder paard, dat door de lucht kon draven. Hier zijn overeenkomsten te zien met de Sinterklaas die met een schimmel over de daken wandelt en de Kerstman die met een door rendieren voortgetrokken arrenslee door de lucht reist.