Poznańska Cytadela, a właściwie Fort Winiary, po ciężkich walkach w 1945 roku została najpierw poważnie zniszczona, a następnie (w większości) planowo rozebrana. Pozyskane cegły zostały użyte podczas powojennej odbudowy Poznania i Warszawy. Od roku 1962 rozpoczęła się przebudowa terenów pofortecznych na Park – Pomnik Braterstwa Broni i Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. W ramach urządzania Parku, w różnych jego częściach stawiano pomniki i rzeźby plenerowe, o różnym wydźwięku: od zaangażowanych politycznie i reprezentujących tendencje socrealistyczne, do całkowicie abstrakcyjnych, głęboko modernistycznych. Część pomników związanych z żołnierzami radzieckimi powstała wcześniej, przed 1962 rokiem. Po upadku komunizmu w Polsce, trend wzbogacania Parku Cytadela rzeźbami plenerowymi i pomnikami utrzymał się. Obecnie jest to kompleks prezentujący przekrój polskiej (oraz częściowo radzieckiej) powojennej rzeźby parkowej w wielkiej skali i we wszystkich trendach z postmodernizmem włącznie.
Większość rzeźb powstałych w epoce socjalizmu posiada czytelne, betonowe tabliczki z tytułem i nazwiskiem autora, sporządzane według jednolitego wzoru. W niektórych przypadkach tabliczki zaginęły, co nastręcza pewnych problemów z nazwaniem konkretnego dzieła. Są to jednak przypadki nieliczne. Pierwszą rzeźbę postawiono w 1968 roku.
Niedziela - rzeźba autorstwa Romana Tarkowskiego o wysokości 2,5m. Jest to grupa figuralna z metalu i cementu kolorowego w pobliżu amfiteatru przedstawiająca dziewczynkę z lamą. Pod względem formalnym obie sylwetki zostały mocno zgeometryzowane, a głowa dziewczynki w kształcie kuli pozbawiona jest rysów twarzy.
ZADANIE:
Kordy startowe prowadzą do rzeźby. Policz znaki znajdujące się na betonowej tablicy pod tą rzeźbą. Ich ilość to X
Finał: N 52 25.[X*10-17] E 16 56.[X*21+15]