Necronomicon
„Nie należy sądzić ..., że człowiek jest najstarszym i ostatnim władcą na ziemi albo że zwykła masa życia i substancji to wszystko, co istnieje na tym świecie. Dawne Istoty były, są i będą zawsze. Nie w znanych nam przestrzeniach, ale pomiędzy nimi. Spokojne, takie same jak za pierwotnych czasów, bezwymiarowe, istnieją, choć są dla nas niewidzialne. Yog-Sothoth zna bramę. Yog-Sothoth jest właśnie bramą. Yog-Sothoth jest kluczem i strażnikiem tej bramy. Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość skupiają się w Yog-Sothocie. On wie, skąd Dawne Istoty przedostały się w przeszłość, wie też, gdzie się przedostaną w przyszłość. Zna też miejsca na ziemi, po których krążyły, po których wciąż krążą, i wie, dlaczego nikt Ich dostrzec nie może. Po Ich zapachu ludzie mogą czasami wyczuć Ich bliskość, ale nie są w stanie nawet wyobrazić sobie Ich wyglądu, choć niektóre z tych Istot zostały zrodzone wśród ludzi. A jest Ich wiele rodzajów, niektóre różne zupełnie od ludzkiego wizerunku, nie posiadające wzroku ani ciała. Krążą niewidzialne i ohydne w bezludnych miejscach, w których kiedyś wypowiedziane zostały słowa i odbyły się rytualne obrzędy w odpowiednim dla nich czasie. Wiatr szemrze w rytm Ich głosów, a ziemia szepcze, świadoma Ich obecności."
Abdul Alzahred "Necronomicon"
Jest to fikcyjna księga wymyślona przez H.P. Lovecrafta na potrzeby jego opowiadań. Jej nazwa pojawia się po raz pierwszy w napisanym w 1922 roku opowiadaniu Ogar. W opowiadaniach Lovecrafta Necronomicon jest mroczną księgą zawierającą niebezpieczną, zakazaną wiedzę tajemną i odniesienia do Wielkich Przedwiecznych. Wg autora oryginalną wersję Necronomiconu, znaną jako Kitab al Azif, napisał w Damaszku w roku 730 n. e. Arab o imieniu Abdul Alzahred (Abd al-Azrad), badacz magii, astronom, poeta, filozof i naukowiec. Zanim stworzył swoje największe dzieło, spędził wiele lat badając ruiny Babilonu, Memfis i pustynie Arabii. Podobno Abdul Alzahred zginął pożarty w świetle dnia przez niewidocznego demona. Manuskrypt był otoczony tajemnica i potajemnie przekazywany z rąk do rąk pomiędzy mędrcami tamtych czasów. W 950 roku Teodorus z Filetu przetłumaczył go na grekę i zmienił tytuł na Necronomicon. Wykonano wiele kopii tego tłumaczenia, i coraz więcej ludzi poznawało tę bluźnierczą księgę, co w końcu doprowadziło do jej potępienia przez Patriarchę Michała z Konstatnynopola w 1050 roku. Kopie konfiskowano i niszczono, a ich właścicieli straszliwie karano. Wbrew temu Necronomicon nie zaginął. Mimo kar za jego posiadanie i wpisania go do indeksu ksiąg zakazanych przez Papieża Grzegorza IX, wciąż tłumaczono go na inne języki i powielano, powstawały również inne wersje i fragmentaryczne kopie. Jednocześnie księga wciąż była zawzięcie zwalczana przez Kościół. Wg Lovecrafta do dnia dzisiejszego przetrwało zaledwie pięć kopii w języku łacińskim, oraz nieliczne przekłady jej fragmentów, jak Cultus Maleficarum czy Sussex Manuscript. Wszystkie te wydania są nieprawdopodobnie drogie, a ich wartość rynkowa i fatalny stan sprawiły, że tylko kilka instytucji publicznych zezwala na nieograniczony dostęp do tego dzieła. Co jakiś czas pojawiają się też plotki o odnalezieniu kolejnych kopii Necronomiconu, są jednak one w większości niepotwierdzone.
Lovecraft tak dokładnie opisał dzieło i opracował jego fragmenty, że jeszcze za jego życia wielu ludzi twierdziło, że Necronomicon był rzeczywistą, istniejącą naprawdę księgą. Z zachowanych listów tego pisarza wynika, iż wielokrotnie musiał on wyjaśniać, iż zarówno księga, jak i postać jej autora, Abdula Alhazreda, zostały przez niego wymyślone.
Na fali popularności stworzonych przez Lovecrafta legend opublikowano kilkanaście fikcyjnych Necronomiconów, jednakże prawie wszystkie z nich traktowane są w kategorii żartu. Najwięcej kontrowersji wzbudził wydany pod koniec lat siedemdziesiątych XX wieku Necronomicon autorstwa osoby ukrywającej się pod pseudonimem Simon, rzekomo stanowiący tłumaczenie na język angielski autentycznej starogreckiej księgi. Brakuje jednak jakichkolwiek dowodów na autentyczność księgi, która w rzeczywistości jest mieszaniną różnych dostępnych tłumaczeń mitów i magicznych tekstów z Mezopotamii. Autor miesza ze sobą teksty sumeryjskie, akadyjskie, babilońskie i asyryjskie, a tam, gdzie nazwy bóstw są niejasne, umieszcza nazwy z mitów Cthulhu. Simon stara się także pokazać zadziwiające, według niego, podobieństwo między mitologią Lovecrafta a systemem magicznym Aleistera Crowleya.
Necronomicon do tej pory działa na wyobraźnię autorów i twórców i jedną z najczęściej występujących w popkulturze ksiąg, pojawiającą się w horrorach, powieściach grozy, grach, a także utworach muzycznych.
Kesz to plastikowy pojemnik w którym znajduje się kilka drobiazgów na wymianę i certyfikaty dla trzech pierwszych znalazców, którzy przeszli serię.