Herfst 2017.
Ondertussen fiets ik alweer 5 jaar bijna dagelijks van Winsum naar het Zerniketerrein in Groningen. Op de heenweg alvast mijn dag inplannend en op de terugweg mijn hoofd lekker leeg laten waaien en bedenken wat voor leuke dingen ik thuis weer ga doen… Er is – om sleur te vermijden – best wel wat variatie mogelijk in de te nemen routes, dus afhankelijk van windrichting en het weer ga ik dan eens zus en dan weer eens zo.
Maar; we worden wel wat ouder, de wind blaast steeds vaker HARD en het steeds ingehaald worden door elektrische fietsen maakt het er voor de juiste fietsmotivatie niet altijd makkelijker op. Gelukkig zijn er – ongeacht welke route ik neem – ook genoeg leuke plekjes waar het goed toeven is en een korte rustpauze ingelast kan worden. Dit dacht ik als thema te nemen voor een nieuwe serie caches, die hiermee ook het vacuüm aan caches rondom het Reitdiep-gebied wat compenseert.
“De goed opgeborgen Onstaborg”
Bijna thuis, maar ja… wie zit daar op me te wachten? Mijn dochters zijn dan nog niet het huis uit, maar gaan gewoon hun eigen gang en onze laatste hond hebben we al een paar jaar geleden in laten slapen (werk/school/hobbies maken dat ik het nog niet verantwoord vindt om een relatie aan te gaan met een nieuwe viervoeter, ookal mis ik het warme welkom van deze kameraadjes thuis wel). Ik kan dus nog best even blijven zitten en weg mijmeren over dit historische plekje.
Een informatiebord geeft de roemrijke geschiedenis van dit plekje, waarvan niets meer terug te vinden is. Kan je bij Harssensbosch nog de sporen in het landschap zien, moet je hier wel heel veel fantasie hebben om in te kunnen schatten waar de borg gestaan kan hebben… De N361 heeft ruwweg de geschiedenis uit het Gronings land weggesneden; de bocht waarover we nu fietsen is nog een restant van de oude Winsummerweg; nog rustiek meanderend en niet ‘de kortste weg van A naar B’. Toch jammer…
Ach; we zijn bijna thuis… dus doorfietsen maar weer.
en dan nu voor het ere-schavot:
