Hans en Grietje
Er was eens een houthakker die met zijn vrouw en zijn kinderen aan de rand van een groot bos woonde. De vrouw was de stiefmoeder van de kinderen en zij was helemaal niet aardig. De houthakker moest hard werken om zijn gezin te kunnen onderhouden.
Op een avond zegt Hans tegen zijn zus Grietje: “Ik heb onze ouders horen zeggen dat ze geen eten meer hebben. Ze zullen ons achterlaten in het Drents-Friese Wold. Maar wees niet bang, zusje, ik heb een idee...”
Midden in de nacht, als iedereen slaapt, sluipt Hans de deur uit en vult hij zijn broekzakken met de witte kiezelsteentjes op het tuinpad. Daarna gaat hij weer vlug naar bed.
De volgende dag gaan de houthakker, zijn vrouw en de kinderen samen op weg naar het bos. Hans laat onderweg een spoor van steentjes achter. “Op die manier vinden we onze weg terug naar huis.”
Wanneer ze diep in het woud zijn, steekt de houthakker een vuurtje aan en hij zegt tegen de kinderen: “Jullie mama en ik zullen wat hout gaan sprokkelen. Rusten jullie maar wat uit bij het vuur.” Hans en Grietje weten dat hun vader niet de waarheid vertelt, maar ze doen wat hij zegt.
Als hun ouders een tijdje weg zijn, staan ze op om naar huis te gaan. Ze volgen de steentjes die in het maanlicht glinsteren als edelstenen en na een hele lange wandeling zijn ze eindelijk weer thuis. Dat was een goed idee van Hans!
Ze kloppen aan en hun stiefmoeder doet de deur open. Als ze ziet dat de kinderen er weer zijn, gelooft ze haar ogen niet en is ze eigenlijk boos, want nu moet ze haar eten weer met die twee delen. De vader is juist heel blij, want het had hem veel verdriet gedaan, dat hij Hans en Grietje had achtergelaten in het bos.
Na een tijdje horen Hans en Grietje hun stiefmoeder toch weer tegen hun vader zeggen, dat ze geen eten meer hebben en dat ze de kinderen echt kwijt moeten raken in het bos. Zo ver weg dat ze nooit meer de weg naar huis zullen vinden.
Als zijn ouders slapen, staat Hans op om steentjes te verzamelen, maar zijn stiefmoeder heeft de deur op slot gedaan en hij kan er niet uit. Wat nu?
De volgende dag geven de houthakker en zijn vrouw de kinderen hun laatste stukken brood en ze gaan weer op weg naar het woud. Hans heeft een idee: hij laat onderweg een spoor van kruimels achter. Grietje geeft haar laatste brood ook aan Hans om het te kunnen verkruimelen.
Wanneer ze diep in het bos zijn, steekt de houthakker weer een vuur aan. Hij en hun stiefmoeder gaan samen op zoek naar hout en Hans en Grietje wachten tot ze weg zijn om ook naar huis te gaan, net als de vorige keer
Helaas... de broodkruimels zijn verdwenen! Waarschijnlijk zijn ze opgegeten door vogels. Hans en Grietje zijn bang. Zullen ze nu niet omkomen van de honger?
De hele nacht dwalen Hans en Grietje door het bos. Ze zijn moe, hongerig en heel verdrietig. Ze kunnen de weg naar huis niet vinden.
Tegen de morgen zien ze plotseling het dak van een huisje dat achter een dikke eik verscholen ligt. En het is niet zomaar een huisje! Het dak is gemaakt van pannenkoeken en op de gesuikerde muren zitten krakelingen, snoepjes, koek en chocolade!
Zo’n kans laten de kinderen niet liggen en ze breken een stukje koek af, eten noga en Engelse drop. Ze kunnen niet stoppen met eten. Mjammie, mjammie, wat is dat overheerlijk!
“Knibbel, knabbel, knuisje, wie knabbelt er aan mijn huisje?” horen ze opeens een krakerige stem zeggen. Hans en Grietje schrikken en ze willen weghollen, maar een oud vrouwtje doet de deur open en ze zegt vriendelijk: “Kom toch binnen. Ik ben net pannenkoeken aan het bakken.”
In het huisje kijken de kinderen hun ogen uit. Er staat een tafel vol lekkers klaar. Eindelijk kunnen ze eten en drinken zoveel ze willen! Het is binnen ook lekker warm. Daarna worden ze in een zacht bed gelegd. Ze vallen meteen in slaap.
De volgende morgen ontdekken Hans en Grietje dat het oude vrouwtje een akelige heks is die kinderen eet en dat ze alleen maar aardig gedaan heeft om hun naar binnen te lokken.
De heks sluit Hans op in een klein hok en ze grijnst als ze zegt: “Ik ga je vetmesten! Je moet snel dik en vet worden. Dan ga ik je braden en opeten.”
Het gemene mens gunt Grietje geen rust. Ze moet schoonmaken en koken voor de heks én voor Hans. Hans krijgt het lekkerste eten en Grietje alleen maar de botjes en de schillen.
Elke morgen sluipt de oude heks naar Hans toe en zegt ze: “Hans, steek je vinger eens uit, zodat ik kan voelen of je al dik wordt!”, maar Hans steekt alleen een stukje hout naar buiten en de heks, die hele slechte ogen heeft en dus niet goed kan zien, begrijpt maar niet, waarom Hans niet vetgemest wordt.
Op een dag zegt de heks dat Grietje de oven moet opstoken. Ze wil Hans opvreten! Maakt niet uit of hij dik of dun is!
“Kruip erin”, zegt de heks tegen Grietje en kijk of de oven heet genoeg is". Grietje zegt: “Ik weet niet hoe ik dat moet doen. Hoe kom ik daarin?"
“Domme gans,” zegt de heks. “De opening is groot genoeg, zie je wel? Ik zou er zelfs wel in kunnen” en de heks buigt zich voorover om te zien of het vuur goed brandt. Grietje geeft haar een harde duw... en de heks gaat in rook op!
Grietje laat Hans vrij. Samen maken ze een rondedans van vreugde.
Nu ze nergens meer bang voor hoeven te zijn, gaan ze het huis van de heks binnen en daar staan in alle hoeken kasten vol parels en edelstenen. “Dat is nog beter dan kiezels”, roept Hans blij. Ze proppen hun zakken en het schortje van Grietje vol.
“Nu moeten we de weg naar huis zien te vinden”, zeggen Hans en Grietje tegen elkaar. Ze gaan op weg en als een wonder komt de weg hun nu heel bekend voor. Voordat ze het weten, zijn ze al thuis.
Als Hans en Grietje hun huis zien, stormen ze de kamer binnen en ze vliegen hun vader om de hals. Hun vader is door het dolle heen dat hij zijn kinderen weer bij zich heeft. Zijn vrouw heeft hij weggestuurd, want de vader had er zo’n spijt van gehad dat hij zijn kinderen had weggebracht in opdracht van hun stiefmoeder.
Hans en Grietje laten hun vader alle edelstenen en parels zien. Er is een eind gekomen aan alle zorgen en ze leven nog lang en gelukkig.
Zo eindigt ook dit sprookje:
P.S.
Hans en Grietje gaan samen met hun vader nog graag terug naar het snoephuisje wat zich bevindt op de grens tussen Friesland en Drenthe bij 'Camping De twee Provinciën' in Elsloo. Er is geen heks meer aanwezig. Wel kan je er nog een schat vinden...