Seria nominowana w konkursie Polskie Geo-Laury 2020
Bohaterem skrytki jest wyjątkowo skoczne zwierze, występujące powszechnie z dębieńskich lasach - zając.
Skrytki pilnuje wyjątkowo heroiczny zajączek Niki. Umieszczona jest pod wskazanymi koordynatami. Kesz (pojemnik mniejszy klipsiak) zawiera logbook, certyfikaty dla pierwszych trzech znalazców, PWG oraz fanty na wymianę.
Miłego keszowania!
Zając szarak (Lepus europaeus) – gatunek ssaka z rodziny zającowatych (Leporidae).
Ma długość od 35 do 75 cm, wysokość ok. 30 cm, a jego ogon, zwany omykiem, ma długość 8–10 cm. Waży 3–6 kg. Ogon zająca jest od góry czarny, na spodzie biały. Uszy są dłuższe od głowy. Nogi zająca nazywa się skokami, natomiast uszy – słuchami. Łapy są wąskie i twarde, przystosowane do biegania po twardym terenie. Tylne nogi są znacznie dłuższe od przednich. Futro (turzyca) ma szarobrązowy kolor – upodabniający go do podłoża – ubarwienie ochronne. W zimie futro staje się jaśniejsze i gęstsze niż w lecie.
Zające są wyłącznie roślinożerne. Piją wodę ze zbiorników sporadycznie, najczęściej wystarcza im rosa z roślin, którymi się żywią. Wiosną i latem spożywają niewielkie nadziemne części roślin, jesienią mogą zjadać korzonki lub inny wydobywany spod ziemi pokarm roślinny. W zimie obgryzają gałązki drzew i krzewów, wczesną wiosną zjadają młode pędy. Zające szaraki nie kopią nor. Śpią w wyciśniętych podczas leżenia nieckach, które nazywa się kotlinkami. Odżywiają się zarówno w dzień, jak i w nocy. Wzrok mają raczej słaby. Ruch rozpoznają doskonale, nawet ze sporej odległości, ale nieruchome przedmioty rozróżniają słabo. W normalnych warunkach nigdy nie wydają głosu. Ich charakterystyczny głos, tzw. kniazienie, można usłyszeć tylko wtedy, gdy są ścigane np. przez psa, lub są ranne i zagrożone. Nie boją się wody – w razie potrzeby potrafią pływać.
Źródło: wikipedia