W Piechowicach działa do dziś huta szkła, ostatnia w regionie jeleniogórskim..
Dawniej w okolicy było ich więcej o czym ma przypominać Szlak Tradycji Szklarskich, zaczynający się w Cichej Dolinie, gdzie znajdują się pozostałości najstarszej na Śląsku huty szkła i prowadzący pod Szklarską Porębę, która niegdyś również była prężnym ośrodkiem tego przemysłu.
Trasa GDKJ łączy się tutaj z ostatnim kilometrem szlaku.
A skąd w tej okolicy tradycje szklarskie? Niech wyjaśni to legenda o Szklanej Pani.
Dawno, dawno temu, gdy Mongołowie dotarli aż pod Legnickie Pole (w 1241 roku) książę Henryk Pobożny wezwał do obrony Śląska wszystkich mężczyzn. Gwarków, chłopów, rzemieślników – wszyscy ruszyli na pomoc. Lecz niewielu wróciło. Zwycięstwo zostało okupione najwyższą ceną – życiem wielu ludzi. W domostwach pozbawionych gospodarzy zaczęła panować bieda.
Najgorzej cierpieli mieszkańcy terenów górskich, gdyż tu życie ciężkie było od zawsze. Licha ziemia, kamienisty teren i śniegi leżące najdłużej w całej okolicy nie pozwalały na uprawę zbóż.
Po osadach zaczęli kręcić się wieszcze, gadający czasem od rzeczy, a czasem opowiadający ciekawe historie o dalekim świecie.
Pewnego razu historię opowiadaną przez wędrującego ślepca usłyszał Wawrzuś, jedyny żywiciel osieroconej rodziny. Wędrowiec opowiadał o małej italskiej wyspie Murano, gdzie ludzie żyją dostatnio dzięki Szklanej Pani, która piasek topi w ogniu i robi z niego przezroczyste cudeńka, które kupują sami bogacze.
Wawrzuś obmyślił, że pójdzie w świat i ściągnie Szklaną Panią do ich osady. I tak zrobił. Wrócił nad rzekę Kamienną po dziesięciu latach jako dostatnio ubrany młodzieniec i przywiózł szklane naczynia.
Mieszkańcom osady rzekł, że Szklana Pani przyjedzie do nich, jeśli chatę dobrze wyposażoną jej zbudują, co też wszyscy ochoczo uczynili.
Chata stanęła na polanie nad potokiem z wielkim piecem wewnątrz. Szklana Pani wkrótce w niej zamieszkała. Mieszkańcy wycinali dla niej drzewa, by zawsze miała ciepło, inni kopali piasek, przesiewali, płukali i do pieca wsypywali. Szklana Pani za wszystko płaciła im hojnie, a Wawrzuś co raz pokazywał nowe naczynia tworzone w ogniu z piasku.
Ludzie zaczęli żyć dostatnio i z dumą patrzyli, jak pod dom Szklanej Pani podjeżdżały wozy zagranicznych kupców i odjeżdżały wypełnione szklanymi cudami.
Na porębach po wyciętych lasach powstały pastwiska, mieszkańcy jadali tłusto i obficie, a miód i wino pili nie w cynowych kubkach, a w szklanicach, jak wielcy panowie.
Po jakimś czasie Szklana Pani wybrała nową polanę w miejscu zasobnym w drzewo i nakazała, by teraz tu postawić jej nowy dom. Zbudowano – jeszcze większy i piękniejszy, z jeszcze większym piecem. Ludzie pobudowali nowe chaty, by mieć bliżej do pracy, a stare chaty zajęli nowi przybysze, natomiast miejsce gdzie powstał pierwszy dom nazwano Szklarską Porębą.
Ze ścieżki pod lasem rozciąga się piękny widok na główną drogę do Szklarskiej Poręby.
Rozglądając się za keszem nie zapomnijcie spojrzeć w dół.
Kesz jest duży i na starcie bogaty w fanty. Mapy!!!