De cache ligt in de brandgang tussen de Olmenstraat en de Nieuwenhagerstraat. Deze brandgang is te bereiken via de Lindestraat.
Let op: Je hebt geen eigen gereedschap nodig! Geen geweld gebruiken, niets in de container steken, de container niet losmaken, buigen, breken en er niet tegen tikken of slaan. Breng het logboek weer op dezelfde manier en plek terug, zodat ook de cacher die na je komt er nog plezier van heeft. De cache is geplaatst met toestemming van de eigenaar.
Lauradorp
Lauradorp (Limburgs: Lauradörp) is een woonkern in het noordoostelijke deel van de gemeente Landgraaf. Het dorp werd tegen het oude agrarische dorp Waubach aangebouwd, vandaar dat Lauradorp ook vaak Waubach werd en wordt genoemd. Lauradorpers spreken het Waubachs dialect. Per 1 september 2010 had Lauradorp 3286 inwoners.
Het ontstaan van Lauradorp
Het begint allemaal met de winning van steenkool te Eygelshoven. De Duitsers Antoon. H. Wackers, molenaar te Herzogenrath, en Gustaaf Schümmer uit Klinkheide-Pannesheide verkregen in 1876 de concessie om steenkool te winnen in Eygelshoven en omgeving. Zij noemden die concessie: "Laura", naar de vrouw van Wackers. Wackers en Schümmer verkochten hun rechten aan de Eschweiler Bergwerks-Verein en het Vereenigd Gezelschap voor Steenkoolontginning in het Wormdistrict te Kohlscheid. Beide ondernemingen behoorden vervolgens tot de oprichters, in 1899 te Brussel, van de Naamloze Vennootschap LAURA & VEREENIGING. De Belg Albert Thijs werd de eerste president. Na een moeizame aanloopperiode kwam de productie van kolen door de mijn Laura in 1905 op gang. Na Wereldoorlog I (1918) nam de vraag naar steenkool enorm toe en daarom kon Laura & Vereeniging een tweede mijnzetel vestigen in Eijgelshoven. Deze mijn werd naar de vrouw van Albert Thijs genoemd: "Julia". Laura had een zusje gekregen!
Buitenlanders te Lauradorp
Van heinde en verre, uit heel Nederland, maar ook uit het buitenland, kwamen werkzoekenden op de werkgelegenheid bij de mijnen af. In 1924, zo meldt Dr. Remigius Dieteren, bestond negen procent van de lagere schoolbevolking in het mijngebied uit buitenlandse kinderen en in 1932 was dat ruim vijftien procent. Onder deze kinderen bevonden zich veel Duitsers, grote groepen Polen, Joegoslaven en Tsjecho-Slovaken, Belgen, Oostenrijkers, Hongaren, Italianen en kleinere aantallen Fransen, Engelsen, Amerikanen, Roemenen, Zwitsers, Russen, Letlanders, Luxemburgers en kinderen zonder nationaliteit. In ongeveer 30 scholen vormden de buitenlandse kinderen meer dan 25 % van de schoolbevolking, in sommige meer dan 40 %. "Het hoogste cijfer", aldus Dieteren, "behaalden de scholen van het Lauradorp met ongeveer vijftig procent".
Huisvesting
Die mijnwerkers moesten gehuisvest worden. Laura & Vereeniging (L&V) pakte dat grootscheeps aan. Voor het personeel van de eerder geopende mijn Laura had de onderneming woningen gebouwd in Eijgelshoven. De buurtschap Hopel is daardoor ontstaan. Voor het personeel van de nieuwe mijn Julia werd in de gemeente Ubach over Worms, tegen Waubach aan, een compleet dorp ontworpen: het dorp van Laura & Vereeniging, Lauradorp dus. Zo komt het dat de meeste mijnwerkers die in Lauradorp een woning kregen, niet werkzaam waren op de Laura, maar op de Julia.
Stichting Thuis Best
De woningen van Lauradorp waren uitsluitend bedoeld voor het personeel van Laura & Vereeniging. Ze werden verhuurd en beheerd door de Stichting Thuis Best. Aan Thuis Best moest de huur worden betaald. Dat ging overigens via het loonstrookje. De huurders betaalden niet rechtstreeks aan Thuis Best, maar de mijn hield de huur in op het loon. Vandaar ging de huur naar Thuis Best.
Een mooi dorp, een tuindorp!
De Amsterdammer Willem Schweitzer was in die tijd directeur van L&V. Hij wilde een mooi dorp bouwen. Zijn personeel moest zich er thuis zou voelen en gezond wonen. Drie architecten kregen het verzoek het dorp te ontwerpen. Eisen waren: brede straten en grote pleinen, veel groen, grote tuinen en alle nodige voorzieningen, zoals: scholen, kerk met patronaat en klooster, huishoudschool voor de meisjes, bioscoop, consultatiebureau en winkels. Het ontwerp van architect Jan Drummen uit Brunssum won het en Drummen heeft inderdaad een heel mooi dorp ontworpen. De mijndirectie was heel trots op haar dorp en naar verluidt kwamen vele andere gemeenten en ondernemingen die nieuwe woningen wilden bouwen, naar Lauradorp voor informatie en inspiratie. De groep van 328 woningen die Drummen ontwierp is in 2008 aangewezen tot Beschermd dorpsgezicht.
De bouw van Lauradorp
Rond 1925 kwam de bouw van Lauradorp goed op gang, maar in 1931 stagneerden de bouwactiviteiten. Pas de helft van de geplande 1000 woningen was opgeleverd. Door de wereldwijde economische crisis nam de vraag naar steenkool sterk af. De mijn kon geen geld meer steken in de verdere bouw van haar dorp. Bovendien was dat voorlopig ook niet nodig, want veel mijnwerkers, vooreerst de buitenlanders, kregen ontslag. Zij moesten elders werk zoeken en daardoor kwamen tussen 1931 en 1937 veel woningen leeg te staan. Rond 1935 stond bijna de helft van de woningen leeg. Dat duurde tot 1937, toen de economie weer aantrok. Pas na 1945 kon Lauradorp worden afgebouwd. Er kwamen zo'n 450 woningen bij en in het begin van de vijftiger jaren kwamen ook de eerder geplande winkels tot stand (aan het kerkplein) en ook een Gemeenschapshuis, dat aanvankelijk "Huis Lauradorp" genoemd werd.
Rectoraat en kerk
Toen over de bouw van Lauradorp alleen nog maar gedacht werd, bedacht Dr. H. A. Poels, dat de Congregatie der Salesianen van Don Bosco bij uitstek geschikt zou zijn om de problemen in de jonge mijnstreek het hoofd te bieden. In 1928 vestigde de Salesiaan pater Johan Fischer zich in Lauradorp om het parochie- en jeugdwerk gestalte te geven. Laura & Vereeniging had inmiddels, in samenwerking met de gemeente Ubach over Worms, al gezorgd voor de bouw van een "patronaat". In dit gebouw vond het jeugdwerk plaats, maar ook, tijdelijk, kerkelijke diensten. Op 22 januari 1930, Johan Fischer was inmiddels niet meer alleen, werd officieel het rectoraat Lauradorp opgericht, als rectoraat van de St. Jozefparochie van Waubach. De Salesianen bleven er tot 1993 werkzaam in pastoraal werk, jeugdwerk en onderwijs. De Sint-Theresiakerk van Lauradorp is gebouwd door Ir. Jan Beersma. Beersma was als bouwkundige in dienst van L&V en kreeg in deze functie opdracht, niet alleen om het bouwproject Lauradorp te coördineren, maar ook om de twee lagere scholen, het patronaat (door de Salesianen "Oratorium" genoemd) en de kerk te bouwen. Bovendien bouwde hij het gemeentehuis van Ubach over Worms (1931). Kerk en gemeentehuis zijn rijksmonumenten.
Monument Lauradorp
Een monument vertelt het verhaal van Lauradorp. Het gaat om een bronzen zuil, die doet denken aan de steenbergen uit de hoogtijdagen van de mijnindustrie, maar ook aan de schoorstenen en koeltorens die uit het landschap omhoog rezen. De buitenzijde is bedekt met reliëfs die vertellen over allerlei aspecten van het leven in Lauradorp uit die tijd. Van een aantal Lauradorpers die direct of indirect te maken hebben gehad met het mijnverleden, is de hand afgegoten. Deze handen staan symbool voor alle mensen die de gemeenschap Lauradorp opgebouwd hebben. Het monument werd onthuld op 2 mei 2010 en staat op het plantsoen aan de kruising Esdoornstraat/Olmenstraat; het is een creatie van beeldend kunstenaar Marianne van der Bolt.