In de eerste helft van de jaren '40 schudde de wereld op haar grondvesten door de grootste oorlog ooit. Het gevolg: Vele miljoenen slachtoffers en enorme schade. Ook onze streek bleef niet gespaard. Zelfs nu, 70 jaar later, worden we tijdens cache-tochten door het Limburgs land nog altijd herinnerd aan de oorlog, o.a. door overgebleven bunkers en monumenten. Tijd om die monumenten eens in een serie caches onder te brengen!
In september 1944 kwam voor veel mensen in Zuid-Limburg de bevrijding steeds dichterbij. Eén voor één werden de dorpjes en gehuchten bevrijd door het Amerikaanse leger. Sommige van die dorpen werden zonder slag of stoot ontdaan van de bezetter, terwijl er voor anderen een felle, dagenlange strijd nodig was. Het beeld dat meestal volgde als de strijd beslist was: Duitsers die zo snel mogelijk in oostelijke richting trokken, op de voet gevolgd door Amerikanen en feestende Nederlanders.
In de late namiddag van 16 september 1944 gonsde er een gerucht door Bocholtz: De Amerikanen komen! Hoewel de bevrijding van dit dorp pas later gepland stond, waren er toch al Nederlanders die van de gelegenheid gebruik maakten. Er werd feest gevierd en hier en daar was er iemand die het lef had om een Nederlandse vlag uit te hangen. Een aantal Duitsers dat zich op de fiets door het dorp begaf schrok hier zo van dat ze onmiddellijk op de vlucht sloegen naar Duitsland.
Tussen 17 en 19 september was het dan zover. Hoewel er in Bocholtz zelf maar weinig weerstand geboden werd, moesten de oprukkende Amerikanen toch uiterst voorzichtig te werk gaan. Tijdens hun opmars doodden ze 14 vijandelijke soldaten. De burgers van Bocholtz waren hier allesbehalve blij mee. De gesneuvelden waren allemaal Oostenrijkse mannen van 55 tot 60 jaar oud, die gedwongen waren om te vechten in de 'Volkssturm'. Ze hadden al een behoorlijke tijd in het dorp doorgebracht en hadden zich min of meer vertrouwd gemaakt met de bewoners.
Op 20 september bevond de Amerikaanse 113e gemotoriseerde cavaleriedivisie 'Red Horse', ondersteund door infanteristen van het 30ste infanterieregiment 'Old Hickory', zich ten oosten van Bocholtz, ongeveer halverwege tussen het dorp en de Duitse grens. De missie van deze troepen was om van hieruit naar het noorden te trekken en Limburg verder te bevrijden. Duitsland moesten ze voorlopig links laten liggen. Pal op de Duitse grens lag de Westwall, een linie van bunkers en antitankversperringen die zich uitstrekte van de Rijn in het noorden tot de Zwitserse grens in het zuiden.
De Duitsers bij de Westwall, door de geallieerden 'Siegfriedlinie' genoemd, waren inmiddels ook op de hoogte van de Amerikaanse opmars, maar ze waren ervan overtuigd dat de Amerikanen zouden proberen de linie aan te vallen. Daarom waren zij al enkele weken eerder begonnen met artilleriebeschietingen op Bocholtz. Acht burgers hadden hierbij het leven verloren.
Toen de Amerikanen ten oosten van Bocholtz waren gekomen positioneerden zij hun zware tanks om op de Duitse stellingen te kunnen vuren. Het Duitse antwoord liet niet lang op zich wachten. Een regen van granaten kwam op de Amerikaanse soldaten neer. Jürgen Krohnke, bestuurder van een lichte Amerikaanse pantserwagen, stond tijdens het begin van de eerste Duitse beschieting naast zijn voertuig. Toen hij op de pantserwagen klom om erin te stappen werd hij door granaatscherven in zijn hals en gezicht geraakt. Alle reddingspogingen ten spijt overleed hij nog voordat hij afgevoerd kon worden.
Zoals uit zijn naam misschien al blijkt stamde Jürgen G. Krohnke af van Duitse voorvaderen. Zijn hele familie emigreerde in de jaren kort na de Eerste Wereldoorlog vanuit het Duitse hertogdom Schleswig naar een gelijknamig dorp in de Amerikaanse staat Iowa. Hoewel het monument vermeldt dat Jürgen in deze Amerikaanse plaats geboren is, zijn de meningen hierover verdeeld. Ook zijn ouders hebben altijd volgehouden dat hij in Duitsland geboren was en dat zij niet lang na zijn geboorte uit het verscheurde land vertrokken.
Jürgen G. Krohnke behoorde tot het '125th Cavalry Reconnaissance Squadron, Mechanized,' een lichte gemotoriseerde verkenningseenheid behorend tot de 113de divisie. Hij had de rang van 'Technician 5th class'. Toen hij gedood werd was Krohnke 25 jaar oud en zou binnen minder dan 2 maanden 26 worden. Hij werd begraven op de Amerikaanse militaire begraafplaats van Henri-Chapelle en postuum gedecoreerd met een Purple Heart.
Op 17 september 1994 werd er ter ere van de 50-jarige bevrijding een monument geplaatst. Omdat Krohnke als eerste Amerikaanse soldaat sneuvelde bij de bevrijding van Bocholtz, werd zijn naam vereeuwigd in steen.
Deze cache maakt deel uit van een serie. De caches in deze serie zijn:
'40-'45: Kapelaan Berix (GC2PEZJ)
'40-'45: Veer Berg-Meeswijk (GC2PEXA)
'40-'45: Brug Obbicht (GC2PER6)
'40-'45: Sluis Born (GC2PEP0)
’40-’45: Brug Roosteren (GC2TV5X)
'40-'45: Sittard War Cemetery (GC2TV9R)
'40-'45: Roy L. Booher (GC2TQC1)
'40-'45: Jürgen G. Krohnke (GC2X5V3)
'40-'45: RCAF Bomber Crew (GC2X60A)
'40-'45: Schepenkerkhof (GC2X6KF)
Alle caches bevatten een bonusgetal. Als u ze allemaal hebt kunt u op zoek naar de bonuscache (GC2X6MV).
Hebt u één of meer caches gevonden voor het getal er was? Stuur dan even een bericht met daarin de gevonden caches en de logdata, dan stuur ik de bonusgetallen zo snel mogelijk naar u terug!
Wilt u verder lezen over dit thema? Lees hier nog meer verhalen over oorlogsmonumenten in Limburg!
