Parkeren is mogelijk op het bovenstaande coördinaat. Een mooie wandeling van 7,5 km. Niet te moeilijk met gemakkelijke waypoints. In natte periodes zijn een paar stukken drassig.
Bij de WP's vind je de aanvulling van het coördinaat voor het volgende WP op een ronde tag (aluminium plaatje). Verder vind je binnen een aantal meters van deze tag (max. negen meter, variërend per WP, zie hint), een rechthoekig plaatje met daarop een letter met bijbehorend getal. Noteer deze voor het berekenen van de cachelocatie. (NB; bij WP11 moet je twee letters zoeken).
Deze cache maakt deel uit van een serie van drie multi-caches door het Schuitwater en een bonus-cache. Bewaar het cache-coördinaat voor het bepalen van de bonus-cache.
Waar gaat u wandelen
Het natuurgebied Schuitwater is een overblijfsel van verschillende oude Maasarmen. Een erfenis van "mooder" Maas dus, die hier lang geleden haar bedding had. Toen ze deze verliet ontwikkelden zich hier moerassen die in de oude stroomgeulen achterbleven. Vanaf de 18e eeuw haalde turfgravers hieruit het gevormde veen. Het Schuitwater is genoemd naar de langgerekte plassen die na het baggeren overbleven, de "schuitwaters" dus, die op hun beurt de naam weer dankten aan de platte schuitjes die bij het (ont)venen werden gebruikt. Met name in het eerste gedeelte van de wandeling loop je over de hoge uitgeschuurde oude maasoever. Het landschap heeft niet alleen ons als bezoekers veel te bieden, maar ook allerlei planten en dieren. Als je goed oplet vind je wellicht in de buurt van het bruggetje tussen wp7 en wp8 sporen van de bever. Een aanwezige "knuppelbrug" voert u door een zeldzaam elzenbroekbos. Verder is een bijzondere bewoner van het schuitwater de das, die hier de nodige beschutting heeft gevonden. Net als verschillende vogels, waaronder allerlei soorten spechten en een bijzondere zanger als de wielewaal. Ook de havik en de buizerd laten zich vaak zien als ze het gebied verkennen.
Moeraseikenlaan(tussen wp7 en wp8)
Aan weerszijde van het pad aan de oostoever van het Broekhuizer Schuitwater rijzen statige eiken op. Wie de eiken goed bekijkt ziet al snel dat dit geen gewone eiken zijn. De hangende takken, puntige bladeren en afwijkende eikels zijn typisch voor de moeraseik. Zo'n 120 jaar geleden zijn de uit Amerika afkomstige eiken in een laan aangeplant. Het verhaal gaat dat deze laan met exoten, zoals toentertijd vaak gebeurde, de toegang zou moeten worden tot een buitenhuis of grote boerderij. Deze zou hogerop gebouwd moeten worden. Dat laatste is echter nooit gebeurd. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden is de moeraseik minder geschikt voor natte en moerassige grond. Dat is hier ook goed te zien aan de eiken die er wat minder florissant bijstaan. Regelmatig valt er dan ook eentje weg uit de laan.
Bevers terug in Limburg
In 1825 valt in het dorpje Zalk langs de IJssel het doek voor de bever. De laatste bever van Nederland wordt daar uitgeroeid. Omdat de bever hoort bij de Nederlandse natuur worden in 1988 weer bevers uitgezet in de Biesbosch. In 1992 worden bij Afferden de eerste sporen van bevers, waarschijnlijk uit Duitsland afkomstig, in Limburg gevonden. Daarna volgen er meer meldingen van bevers die zich in Limburg vestigen. Om de vestiging in Limburg te stimuleren worden tussen 2002 en 2004, op 10 plekken in Limburg, 33 bevers uitgezet. Met succes! Nu knagen, bouwen en jongen er rond de 100 dieren in de Limburgse Maas en beken. De bever is definitief terug in Limburg. Voor heel Nederland staat de teller op ongeveer 500 dieren.
Bevers in Schuitwater
22 Oktober 2003, 8.15 uur: 1 paartje bevers worden in een kunstburcht in het Broekhuizer Schuitwater gezet. De deksel gaat op de burcht. De bevers, die 2 weken daarvoor nog in de rivier de Elbe zwommen, op een industrieterrein in het voormalige Oost-Duitsland, krijgen 3 kg appels mee om de eerste honger te stillen. De uitgang naar buiten zullen ze zelf moeten knagen, want deze is dichtgemaakt met een rij wilgenstammen. Zo kunnen de bevers eerst tot rust komen voordat ze hun nieuwe woongebied intrekken.
8 Juli 2004: tijdens een bevertelling worden 2 volwassen bevers geteld en 3 jongen.
Sporen van bevers.
Het eerste jaar na de uitzetting worden de volwassen bevers vaak gezien door bezoekers van het Schuitwater. Langzaam maar zeker ontrekken de bevers zich aan het zicht. Het enige wat nog duidt op de aanwezigheid van bevers zijn de sporen die ze achter laten: knaagsporen aan takken en bomen de oeverkant, drijvende wortelstokkken van de gele plomp waaraan geknaagd is, 2 kleine dammen en 2 grote burchten diep in het moerasbos. Hoeveel bevers er uiteindelijk geboren zijn en nu leven is moeilijk te zeggen. Wel weten we dat stroomafwaarts een aantal bevers zijn doodgereden. In het najaar van 2010 zijn er takjes gevonden met daarop hele fijne knaagsporen. Dit duidt er op dat er toen jongen bevers aanwezig waren.
Elzen van het moerasbos
Het moerasbos van het Schuitwater is een elzenbroekbos Zoals de naam al doet vermoeden is (zwarte) els in dit moeras de belangrijkste boomsoort. Door zijn bijzondere wortelstructuur, kan de zwarte els overleven in een kletsnatte omgeving, met zuurstofarm en stilstaand water. De wortels hebben maar weinig zuurstof nodig en groeien door tot in het grondwater. Hierdoor wordt de els nogal eens door de bliksem getroffen. Enkele andere kenmerkende soorten voor het elzenbroekbos zijn gele lis, dotterbloem, watermunt en pinksterbloem.
Deze cache is geplaatst met toestemming Staatsbosbeheer. Speciale dank ben ik verschuldigd aan de heer Andy Liebrand, boswachter, die me geweldig geholpen heeft bij het maken van deze cache.
Ook dank ik Zonnetje (en ATB1000) voor het proeflopen.