Deze cache maakt deel uit van fietsronde Delfzijl e.o. 2. Tijdens deze fietsronde worden diverse dorpen, gehuchten en buurtschappen ten noorden van Delfzijl bezocht. De fietsronde bestaat uit twee rondjes van ruim 16 kilometer per stuk. Beide rondjes sluiten goed op elkaar aan en kunnen probleemloos achter elkaar gefietst worden. Wanneer beide rondes achter elkaar worden gefietst is het aan te raden op de opgegeven parkeerplaats van Delfzijl e.o. 2 of bij restaurant Eemshaven aan de N33 nabij Losdorp te parkeren.
Zowel het Delfzijl e.o. 2A als het Delfzijl e.o. 2B rondje bestaan uit 7 caches en hebben elk een eigen parkeerplaats voor degene die beide rondjes niet in een keer willen fietsen. Daarnaast is er nog een bonus-cache, maar om deze te kunnen vinden moeten alle 14 caches bezocht worden. Verder liggen er nog diverse andere caches in de omgeving voor degenen die nog meer caches wensen te zoeken.
Let op! Alle caches zijn per fiets of lopend te bereiken, maar niet altijd per auto! Houd je s.v.p. aan de verkeersregels en doe de caches alleen bij daglicht. Neem zelf een pen mee en vergeet niet om de bonusaanwijzingen te noteren.
Specifieke cache info:
Dit is de elfde cache van de fietstocht.
Nooitgedacht:
Nooitgedacht is een klein gehucht in de gemeente Delfzijl, provincie Groningen (Nederland), gelegen ten noorden van Spijk. Het ligt aan de voet van de oude zeedijk even ten westen van de weg van Delfzijl naar de Eemshaven. Nooitgedacht ligt in een zeer weids open landschap. Langs het gehucht stroomt de kleine Tjariet, die hier vroeger uitmondde op de Waddenzee. Het open karakter van het landschap wordt echter bedreigd door plannen van de gemeente Eemsmond om direct ten noorden van de oude zeedijk, tussen Nooitgedacht en Oudeschip, grootschalige glastuinbouw mogelijk te maken. De naam is een verwijzing daarnaar, dat men zich voordien niet had kunnen voorstellen dat op zo'n onherbergzame plek huizen zouden worden gebouwd.
Uit de Kronieken krijgt men geen vrolijk idee van het leven in ons terpen- en wierdengebied. Behalve over de regionale oorlogen en twisten, die in die dagen geheel Europa teisteren, leest men voortdurend van stormen, natuurrampen, ziekten en misoogsten. Nu eens is het overvloedige regenval die de hooioogst doet mislukken of het graan laat verrotten. Dan weer heerst er de (paarden) pest.
De Marcellusvloed op 15 januari 1219 (naar Emo): Toen dan het uur van slapengaan, zoals gezegd is, veiligheid had beloofd en het geweld van de zee plotseling veel sterker was geworden en ongeveer gedurende de tijd van een nachtelijk uur was gestegen, begonnen de ongelukkige stervelingen te vluchten en naar de daken van de huizen te klimmen, en ze liepen over de balken alsof het de vaste grond was; ze maakten openingen in de daken, want ze vonden het veiliger niet onder de daken maar erop hun toevlucht te nemen.
Velen die de storm wel wilden maar niet konden trotseren om hun vergankelijke bezittingen in veiligheid te brengen, vonden de dood, want het geweld van het stromende water maakte het hun onmogelijk op de been te blijven. Ach, hoe vreselijk was het mensen als zeedieren te zien ronddobberen tussen de golven, ongelukkigen zonder vaartuig te zien varen op wat samengebonden stukken hout of op hooi of stro, als speelbal van het geweld der zee.
In deze stormvloed zijn duizenden mannen, vrouwen, en kinderen omgekomen; ook kerken zijn verwoest. Als gevolg van de vloed schonken veel mensen hun land aan de kerk. Als landeigenaren waren zij verantwoordelijk voor het hestel van de dijken maar zij konden de kosten van herstel van de dijken niet betalen . Door hun land aan de kerk te geven en daarna terug te pachten waren ze van dit probleem (wat betreft de kosten) af.
Slechts een enkele keer lijkt het leven onbezorgd. Op 11 maart 1224 schrijft Emo dat de boer zijn werktuigen ter hand neemt om de grond open te breken en bonen te zaaien. Omstreeks 17 maart komen venkel en lelie uit. De lentewarmte komt terug en kleurt de velden. Op 18 maart doet de lente de krokussen voor de dag komen en de wilgen uitlopen.
De onbezorgde periode duurde maar kort . In 1225 beschrijft Emo een aardbeving die dermate hevig was dat er aanzienlijke schade ontstond. Emo: Op 27 oktober van dat jaar wordt er op verschillende plaatsen een verschrikkelijke aardbeving waargenomen. Midden op de dag scheurt het oppervlak van de vloer open, de muren staan te wankelen en de zoldering schijnt heen en weer te zwaaien.
Ook aan de invloed van de kruistochten naar het heilige land ontkomen we hier niet. In 1226 vaart t.b.v. een kruistocht een vloot van uit Borkum zuidwaarts. 1 schip was uitgerust op kosten van onze omgeving.
In 1242 wordt Menco abt van Bloemhof . Menco schrijft tot ongeveer 1273 een vervolg op de kroniek van Emo. In 1249 beschrijft ook Menco een stormramp.: Op 27 december 1248 neemt de westenwind in de voornacht bulderend toe. Van veel huizen worden de daken afgerukt en sommige storten in. In de vroege ochtend draait de wind naar het noorden en stroomt het land onder. Doordat het geen hoogwater is, valt de ramp mee. Dat wordt anders op 4 februari. Ook dan draait de wind van het westen naar het noorden en neemt geweldig in kracht toe. Drie dagen houdt de storm aan en elke dag opnieuw wordt het land onder water gezet.
Hoewel er dit keer niet zo veel mensen verdrinken als bij de Marcellusvloed, dringt het water toch ver de binnenlanden in. Negen maal wordt het eb, schrijft Menko, zonder dat het binnenlopen van het water wordt onderbroken. Daarna vloeit het water ook maar heel langzaam af en pas na Sint-Ludgersfeest, op 26 maart, kan er worden geploegd. Dit lijkt eerst goed te gaan, maar tegen de tijd dat het zaaigoed moet opkomen blijkt de grond volkomen verzilt. Dit wordt nog verergerd door de kracht van de zon, die het zout als het ware naar de oppervlakte trekt. De oogst mislukt en ook het vee krijgt niet te eten; het sterft voor het grootste gedeelte.
Het jaar ná de stormramp is het voorjaar te droog en ontstaat er veepest. Vrijwel al het vee dat het vorige jaar heeft overleefd of aangekocht is na de storm, sterft. Door de hitte van de zomer beginnen de krengen te rotten en er heerst een ondraaglijke stank. Daardoor raken ook de mensen besmet met de pest, waarbij een venijnige blaar ter grootte van een eikel tussen vel en vlees ontstaat (de builenpest). In het begin denkt men dat de ziekte wordt veroorzaakt door een insectenbeet. Dan ontdekt men dat de ziekte zich het eerst manifesteert door een zwelling boven de schouders, bij de hals. Alleen als deze meteen de eerste dag wordt uitgesneden en de wond wordt dichtgeschroeid maakt men kans te overleven.
In 1267 , de tijd van Dante Alighieri en Thomas van Aquino, meldt Menco dat er al 12 jaar vrede is in onze omgeving. Dit was toen iets heel bijzonders.
bron: Wikipedia.