Deze cache maakt deel uit van fietsronde Delfzijl e.o. 2. Tijdens deze fietsronde worden diverse dorpen, gehuchten en buurtschappen ten noorden van Delfzijl bezocht. De fietsronde bestaat uit twee rondjes van ruim 16 kilometer per stuk. Beide rondjes sluiten goed op elkaar aan en kunnen probleemloos achter elkaar gefietst worden. Wanneer beide rondes achter elkaar worden gefietst is het aan te raden op de opgegeven parkeerplaats van Delfzijl e.o. 2 of bij restaurant Eemshaven aan de N33 nabij Losdorp te parkeren.
Zowel het Delfzijl e.o. 2A als het Delfzijl e.o. 2B rondje bestaan uit 7 caches en hebben elk een eigen parkeerplaats voor degene die beide rondjes niet in een keer willen fietsen. Daarnaast is er nog een bonus-cache, maar om deze te kunnen vinden moeten alle 14 caches bezocht worden. Verder liggen er nog diverse andere caches in de omgeving voor degenen die nog meer caches wensen te zoeken.
Let op! Alle caches zijn per fiets of lopend te bereiken, maar niet altijd per auto! Houd je s.v.p. aan de verkeersregels en doe de caches alleen bij daglicht. Neem zelf een pen mee en vergeet niet om de bonusaanwijzingen te noteren.
Specifieke cache info:
Dit is de tiende cache van de fietstocht.
Dekkershuizen:
Dekkershuizen is een gehucht in de gemeente Delfzijl, in het noorden van de provincie Groningen. Het gehucht ligt ongeveer twee kilometer ten noorden van Spijk, op dezelfde hoogte als de gehuchten Tweehuizen en Vierhuizen. Het bestaat uit een drietal boerderijen en een paar landarbeidershuisjes.
Uit de oudheid zijn niet veel gegevens over onze omgeving .Het kleigebied van Noord-Groningen werd al voor de jaartelling bewoond, en is ook met (tijdelijke) onderbrekingen steeds bewoond gebleven. De eerste volkeren die hier woonden waren de Friezen. De Friezen waren een volk dat lang een heidense godsdienst heeft aangehangen. Tussen 1000 en 650 voor Christus slibde het gebied waar we nu wonen op tot kwelderhoogte. Deze situatie is te vergelijken met het huidige waddengebied. Bewoning vond in eerste instantie plaats op de hoger gelegen kwelderruggen of oeverwallen op een korte afstand van een waterloop, ' de Maren'. Dit zijn van oorsprong natuurlijke waterlopen uit de tijd vóór de aanleg van zeedijken.
Omstreeks de derde eeuw na Christus sloeg de zee gaten in de kwelderruggen en overstroomde grote gebieden. Als reactie hierop werden veel woonplaatsen opgehoogd en terpen of wierden opgeworpen. Veel mensen trokken waarschijnlijk terug naar de hoger gelegen zandgronden.
Een van de weinige bekende schriftelijke berichten over onze streek is van Plinius de Oude, hij schrijft in 47 na Chr. over een erbarmelijk volk (misera gens) dat als schipbreukelingen leeft op met de hand opgeworpen verhogingen (tribunalia exstructa manibus).
Het merendeel van de Noord-Groningse dorpen is een terp- of wierdedorp. Al aan het begin van onze jaartelling is in het bebouwingspatroon een radiaire opzet te herkennen. De Boerderijen staan in een krans om een open middengebied heen, met het bedrijfsgedeelte naar het land toe gekeerd. De wierde van Biessum geldt als het meest duidelijke voorbeeld van een radiale wierde. Bij de radiaire wierden wordt de voet van de wierde gemarkeerd door een rondweg (ossegang). Vanaf de rondweg lopen - als spaken in een wiel - een variabel aantal verbindingswegen naar het centrum van de wierde, dat van oudsher gemeenschappelijke functies herbergde, zoals zoetwater- voorziening (dobbe) en de kerk. Oorspronkelijk waren die radialen niet meer dan voetpaden voor intern verkeer, en vele zijn dat nog (vaak kerkepaden genoemd). Andere zijn uitgegroeid tot woonstraten.
De oorspronkelijke bebouwing op de wierden bestond, zoals uit opgravingen is af te leiden, uit eenvoudige boerderijen van houten vlechtwerk met een rieten dak . De indeling van de boerderijen en huizen bleef eeuwenlang in principe ongewijzigd . De plattegrond van de huizen is ingedeeld op eenzelfde manier als de voorhuizen van boerderijen: voordeur met gang in het midden, met aan weerszijden een kamer; daarachter dienstruimten (slaapgelegenheid, washok, keuken, schuur, enz.). Eerst kort na de eeuwwisseling, werd het bebouwingstype langzaam verdrongen door minder streekeigen types. De dakvorm, van de huizen, geeft een indicatie van de ouderdom van het pand. Rechte eindgevels duiden op een hogere ouderdom dan de in de 19 e eeuw gebruikelijke, typisch Groningse, afgeknotte bouwvorm met korte dakvlakken - wolfseinden - op het bovenste deel van de eindgevels.
bron: Wikipedia.
foto met dank aan rtwee